Το 'χω ξαναπεί πως αρκετές φορές (και πάντα μέσα στα πλαίσια της δικιάς μου ιδιαίτερης δημοκρατικής ευαισθησίας) δέχομαι παραγγελιές. Μάλλον όχι αρκετές. Λίγες.
Υπάρχουν όμως και οι φορές, που η παραγγελιά έρχεται από τόσο σπέσιαλ άτομο και είναι τόσο καλή (σ.σ. η παραγγελιά), ώστε να γίνεται ευχαρίστηση.
Έχω επίσης ξαναπεί, πως ο image maker του νταλικόφωνου είναι η φιλεναδάρα μου η Ακανόνιστη. Σ'αυτήν άλλωστε οφείλουμε και το φετινό εορταστικό μπάνερ της νταλίκας. Όπως και όλα τα υπόλοιπα.
Μου ζήτηξε, που λέτε, Betty Carter. Και η επιθυμία της, εκτός από διαταγή, είναι και απόλαυση για μένα. Εύχομαι και για σας.
Γεννήθηκε Lillie Mae Jones στο Detroit στα 1929.
Με την οικογένεια δεν τα πήγαινε πολύ καλά, όχι μόνον επειδής δεν ήθελαν να γίνει τραγουδίστρια (παρότι ο πατέρας της ήταν χορωδός σε εκκλησία). Σπούδασε πιάνο μέχρι τα 15 της, αλλά ποτέ δεν κόλλησε με το όργανο. Ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Τόσο πολύ, που τα βράδυα το έσκαγε από το σπίτι κρυφά και πήγαινε να πάρει μέρος σε διαγωνισμούς ταλέντων.
Σ'έναν τέτοιο γνώρισε τον Dizzy Gillespie (σε περιοδεία στα μέρη της). Αυτός ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε την φωνάρα της, αλλά και τις μεγάλες της ικανότητες στο scatting. Την ίδια εποχή, ένας άλλος μεγάλος, ο Charlie Parker, έτυχε να νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική του Detroit. Η Carter τον γνώρισε, αυτός την εκτίμησε και την πήρε μαζί του σε μία μπάντα όπου, εκτός των άλλων, έπαιζε άλλος ένας τεράστιος, ο Miles Davis.
Στα 1948, ένας τέταρτος μεγάλος, ο πιανίστας Lionel Hampton, της ζήτησε να έρθει να τραγουδήσει στη μπάντα του. Κι'εκεί είναι που καθιερώθηκε και καταξιώθηκε. Αλλά δεν έμεινε για πολύ.
Πράγματι, ο Miles Davis την συνέστησε σ'έναν πέμπτο μεγάλο (μετράτε;), τον Ray Charles, ο οποίος έγινε, τελικά, ο μέντοράς της.
Στα 1969, αποφάσισε (στα 40 της) να ιδρύσει μία δισκογραφική (Bet-Car Records) και να αφοσιωθεί στη σόλο καριέρα.
Η δισκογραφία της είναι εξαιρετικά πλούσια για jazz τραγουδίστρια : πάνω από 20 studio albums (μόνη της ή με άλλους) και πάνω από 10 compilations.
Η φωνή της μοναδική, το δε scatting της ένα από τα σημαντικότερα και απολαυστικότερα όλων των εποχών.
Το καλοκαίρι του 1998 διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάνκρεας, ενώ ήταν σε studio ηχογράφησης. Τρεις μήνες μετά πέθανε (Σεπτέμβρης 1998).
Η νταλίκα σήμερα, κάτι σαν πρώτο μέρος, σας χαρίζει τα δικά της. Αυτά δηλαδή που την έκαναν διάσημη σαν σολίστα. Κάποια άλλη στιγμή, θα παίξουμε και μπόλικα ντουέτα (και όχι μόνο)
Εξαιρετικά για την Ακανόνιστη.
Και καλημέρα μας.
You're Driving Me Crazy (Whay Did I Do?)
I Can't Help It
Babe's Blues
Medley
Tight
Open The Door (Theme Song)
The Trolley Song
I Could Write A Book
Social Call
What A Little Moonlight Can Do
I Don't Mean A Thing (If I Ain't Got That Swing)
The Good Life
Droppin' Things
In The Still Of The Night
.jpg)
