Φθινοπώριασε για τα καλά.
Και ήρθε η στιγμή για το νταλικόφωνο να κάνει πράξη μιαν υπόσχεσή του που κρατάει απ'τα παλιά.
Ήθελε όμως αρκετή δουλειά για να γίνει τούτη δω η ανάρτηση. Κυρίως για τις επιλογές των τραγουδιών. Πράγμα κομμάτι δύσκολο, μιας και τούτοι δω οι λεβέντες, όταν γράφουν τραγούδια, δεν μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις κάποιο.
Από σήμερις λοιπόν, και για 4 μερούλες, η νταλίκα ασχολείται αναλυτικά με τους Waterboys. Μία από τις 3-4 σημαντικότερες big music μπάντες που εξακολυθεί μέχρι και σήμερα να μας ταξιδεύει.
Επέλεξα το αφιέρωμα να έχει τέσσερα μέρη : τα δύο πρώτα είναι τραγούδια απ'όλα τα studio albums τους (από τα 1983 μέχρι και τα 2011), χωρισμένα σε δύο μέρη, όσες ακριβώς και οι μουσικές εποχές τους (1983-1993 και 2000 ως τα σήμερα) με χρονολιγική σειρά. Το τρίτο μέρος θα είναι το πρώτο επίσημο live της μπάντας, στα 2005 και το τέταρτο θα είναι ένας καταπληκτικός δίσκος με ακουστικά pianodemos από γνωστά τραγούδια τους, που κυκλοφόρησε στα 2011.
Η πρώτη τους περίοδος (1983-1993), για να είμαστε ακριβείς, χωρίζεται κι'αυτή σε μία μικρούλα και σε μία μεγαλύτερη. Η μικρούλα είναι αυτή που περιλαμβάνει τα δύο πρώτα studio albums τους (The Waterboys - 1983 και A Pagan Place - 1984) και ονομάζεται big music από το ομώνυμο τραγούδι του δεύτερου δίσκου. Χαρακτηρίζεται μουσικά απ'αυτό ακριβώς που λέει. Μεγάλη Μουσική, δηλαδή κάτι τις σαν γκραντιόζο, με ενορχηστρώσεις στα όρια του γκροτέσκο (για ροκ μπάντα) και με συγχορδίες (και καλά) επιβλητικές.
Η πιο μεγάλη είναι η rock/folk περίοδος, η μακράν καλύτερή τους, όπου η μπάντα πειραματίζεται με τους κέλτικους ήχους και τους στίχους από ποιητές.
Οι Waterboys είναι μία ακόμα one man μπάντα. Η μπάντα του Mike Scott. Ξεκάθαρα πράματα και σταράτα. Αυτός τους έφκιασε, είναι μόνος που έμεινε συνέχεια μέλος (ενώ τα υπόλοιπα άλλαζαν κυριολεκτικά σαν τα πουκάμισα), είναι ο συνθέτης της συντριπτικής πλειοψηφίας των τραγουδιών. Από νωρίς είχε και παράλληλη καριέρα, αλλά είπαμε : η μπάντα είναι αυτός.
Ο αυτός που λέτε, ήδη από τα 1980 έφκιανε μπάντες και έγραφε τραγούδια. Η προτελευταία του ήταν οι Another Pretty Face (αργότερα Funhouse) και οι The Red And The Black, η οποία αποτελεί και τον πρόδρομο των Waterboys.
Πράγματι, παρέα με τον σαξοφωνίστα Anthony Thistlethwaite και τον ντράμερ Kevin Wilkinson και σαν The Red and the Black, ξεκίνησαν, στα 1982, να δίνουν συναυλίες στη Λόντρα. Κι'ενώ η δισκογραφική του εταιρεία περιμένει τραγούδια για τον προσωπικό του δίσκο, ο Scott μετονομάζει το σχήμα σε Waterboys κι'έτσι κυκλοφορεί (στα 1983) το πρώτο (ομώνυμο) studio album τους.
Όποιος ενδιαφέρεται για τη σημειολογία, το όνομα το διάλεξε από το τραγούδι του Lou Reed "The Kids" από τον μαγικό δίσκο Berlin (1973).
Από κει ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι.
Δεν θα σας κουράσω άλλο. Θα σας πω μονάχα, πως, μέχρι τα 1993 (οπότε και διέλυσαν) πρόλαβαν και μας χάρισαν τα 6 καλύτερά τους studio albums, με δύο να ξεχωρίζουν σαφώς από τα υπόλοιπα και να θεωρούνται πλέον κλασσικά : το This Is The Sea (1985) και το Fisherman's Blues (1988).
Σε ότι με αφορά, μακράν καλύτερο διαμάντι αυτής της περιόδου είναι το Stolen Child, σε ποίηση του μεγάλου ιρλανδού ποιητή William Butler Yeats (1865-1939).
A Girl Called Johnny
I Will Not Follow
December
A Pagan Place
The Thrill Is Gone
The Whole Of The Moon
The Pan Within
This Is The Sea
Meet You At The Station
Fisherman's Blues
Stolen Child
The Star And The Sea
Room To Roam
Island Man
.jpg)
