Καλημέρα σας πέρα για πέρα σας.
Τις περισσότερες φορές που κάνουμε αφιερώματα σε ιστορικές μπάντες, συνήθως καταλήγουμε με το χιλιοειπωμένο (πλέον) "διάλυσαν τότε και ξαναμαζώχτηκαν 20 χρόνια μετά για την Αγία Αρπαχτή" (βοήθειά μας).
Πράγμα που είναι αλήθεια για τη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων. Αλλά όχι για όλες.
Τρανή (και φωτεινή) απόδειξη αυτής της εξαίρεσης, οι Jethro Tull. Ή, σωστότερα, ο Ian Anderson και η παρέα του. Γιατί ελάχιστες μπάντες ήταν τόσο προσωποκεντρικές όσο αυτή εδώ. Αλλά αυτά θα τα πούμε αργότερα.
Από το 1967, που λέτε, όταν και ο Anderson τους έφκιασε (στο Λούτον της εγγλεζίας), μέχρι και τα 2011, οπότε και, σύμφωνα με δήλωσή τους, δεν έχουν προγραμματίσει κάτι για τα επόμενα τρία χρόνια (βλ. διάλυση), ρόκαραν ασύστολα και με πολύ μικρούλες χρονικές διακοπές. Κι'αυτό, παρά το γεγονός, ότι το τελευταίο studio album τους βγήκε στα 2003 (The Jethro Tull Christmas Album).
Προς τουτονί βέβαια, κι'επειδής δεν είναι όλοι Rolling Stones, έπρεπε να εξελίσσονται αρκετά συχνά. Και το έκαναν πάρα πολύ πετυχημένα. Και το αποτέλεσμα ήταν οι 5 μεγάλες (ή λιγότερο μεγάλες) μουσικές περίοδοί τους : η "ψάχνομαι" περίοδος (1968-1976), η folk-rock (1977-1979), η electronic-rock (1980-1984), η hard rock (1987-1994) και η ethnic (1995-2011).
Νταξ, θα μου πείτε, γνωστή (και καλύτερη, συμπληρώνω εγώ) είναι η πρώτη τους, όπου βγήκαν και τα διαμάντια τους. Αλλά τα παραπάνω ισχύουν μέχρι κεραίας. Δεν αποσύρθηκαν για να φάνε από τα έτοιμα και να ξαναγυρίσουν στα 55 τους για να φκιάσουν νέα (έτοιμα).
Το πρώτο τους single (Sunshine Day - 1968) πήγε άπατο. Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν το πρώτο studio album τους (This Was) και, λίγες μέρες μετά, ο κιθαρίστας τους, Mick Abrahams, την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, προφασιζόμενος πως δεν του άρεσε ο ήχος της μπάντας, ο οποίος βασιζόταν ολοένα και περισσότερο στο φλάουτο, φλάουτο που ο Anderson άρχισε να μαθαίνει (και κόλλησε) λίγους μήνες πριν την κυκλοφορία του δίσκου. Η μπάντα δικαιολόγησε την φυγή του με χαζομαρούλες του στυλ "βαριόταν να κάνει διεθνείς περιοδείες" ή "να παίζει παραπάνω από 3 φορές τη βδομάδα", η αλήθεια όμως ήταν αλλού : η μπάντα, το 'παμε και πιο πάνω, εξελίσσοταν σε one man show, του "αρχηγού" Ian Anderson. Κι'αυτό ο Abrahams δεν το χώνεψε.
Τέλος πάντων, για να μη μακρηγορούμε, μέχρι τα 2003, η μπάντα μας χάρισε (ούτε λίγο ούτε πολύ) 21 studio albums, αλλά λιγότερο κι'άλλα περισσότερο γνωστά.
Όπως σας είπα και παραπάνω, μετά τα 2003, δεν κυκλοφόρησαν τίποτε καινούργιο και αρκέστηκαν σε περιοδείες ανά τον πλανήτη.
Στα 2011, κι'ενώ ανακοίνωσαν πως για τα επόμενα δύο χρόνια δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα, ο κιθαρίστας τους Martin Barre ανακοίνωσε πως θα φκιάσει νέα μπάντα, με νυν και πρώην μέλη των Jethro Tull, που όμως δεν θα περιλαμβάνει τον Anderson, αν αυτό σας λέει κάτι. Εμένα μου λέει πως πάπαλα.
Να σας πω επίσης, πως το όνομα της μπάντας δεν είναι τίποτε άλλο από το όνομα του Henry James William Tull (1674-1741) που, για όσους δεν ξέραμε, ήταν ένας από τους πιονέρους της εγγλέζικης αγροτικής επανάστασης, μιας και θεωρείται ο εφευρέτης του σπορευτικού ακριβείας και του ηνίου ακριβείας συρόμενα από άλογο.
Και μετά αυτό το μάθημα αγροτο-ιστορίας, πάμε ν'ακούσουμε μπόλικα Jethro Tull.
Thick As A Brick
Steel Monkey
Bungle In The Jungle
Living In The Past
Life Is A Long Song
Aqualung
Heavy Horses
Locomotive Breathe
A New Day Yesterday
Sweet Dream
Bouree
A Song For Jeffrey
Too Old To Rock'n'Roll Too Young To Die
The Witch's Promise
.jpg)
