Καλημέρα φιλαράκια μου.
Θα μου επιτρέψετε σήμερις μία "εμμονικο-εγωϊστικο-πεισματάρικια" ανάρτηση.
Το περασμένο Σάββατο, με κάτι φιλαράκια που την κατέχουν καλά την μουζίκ, είχαμε μια κουβέντα περί κιθάρας και κιθαριστών. Κι'αφού αποκλείσαμε καμπόσους, η κουβέντα στράφηκε στο δίδυμο Eric Clapton - JJ Cale (ή J.J.Cale όπως το βρίσκουμε αλλού). Μουσικέ συγγένειες και αλληλεπιδράσεις και τέτοια βαθυστόχαστα.
Όπως ήταν φυσικό, μαλώσαμε.Με την καλή έννοια. Γιατί με την κακή είχαμε μαλώσει πριν, με τα δίκτυα αλληλεγγύης. Αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο.
Που λέτε, μαλώσαμε κυρίως γιατί με τον JJ Cale έχω μια εμμονή, εμμονή που πηγάζει από μία βεβαιότητα. Και βεβαιότητες έχω ελάχιστες.
Για μένα, πρόκειται για τον πιο ολοκληρωμένο κιθαρίστα που υπάρχει. Σε απόσταση από τους υπόλοιπους. Κι'όπως βλέπετε, δεν λέω τον καλύτερο, γιατί ο μάγκας δεν είναι αμιγώς κιθαρίστας. Είναι συνθέτης, μουσικός, μηχανικός ήχου και κιθαρίστας. Σε ότι όμως αφορά το παίξιμό του, δεν υπάρχει όμοιός του. Αν υπήρχε στα λεξικά το λήμμα "εραστής της κιθάρας", σίγουρα θα είχε τη φωτογραφία του. Γιατί η σχέση του μ'αυτό το (υπέροχο) όργανο είναι καθαρά ερωτική.
Είναι ο Clapton καλύτερός του; Για άλλους ναι, για άλλους όχι.
Εγώ διατηρώ την άποψή μου, παραθέτοντας δυο-τρία πραγματάκια : όταν ο Clapton ξεκινούσε την solo καριέρα του (μετά τους Yardbirds και τους Cream δηλαδής), στα 1970, γνωρίστηκε για πρώτη φορά (μέσω του Delaney Bramlett) με τη μουσική του Cale και, γενικότερα, μ'αυτό το υπέροχο είδος μουσικής, την Tulsa Sound (του οποίου ο Cale θεωρείται -δικαίως- πιονέρος και προφήτης). Από τότε, όχι μόνο συμπεριέλαβε ανέκδοτο διαμάντι του Cale (το θρυλικό After Midnight) στον πρώτο του προσωπικό δίσκο (Eric Clapton - 1970), όχι μόνο επί 10 χρόνια είχε μια καθαρά tulsa sound μπάντα, αλλά, τόσο σε συναυλίες του, όσο και σε studio albums, διασκεύασε πάρα πολλά κομμάτια του Cale. Σε σημείο, οι περισσότεροι να νομίζουν πως το Cocaine (άλλο θρυλικό) είναι δικό του.
Από την άλλη, ο ίδιος ο Clapton (που στο μεταξύ έγινε κολλητάρι του) έχει δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο για τον Cale πως "...αν δεν υπήρχε, όλοι οι υπόλοιποι θα ήμασταν απλοί οργανοπαίχτες (instrument players)...". Αλλά και "...δωδεκάμετρα χωρίς πενάκι, σε τέτοια κιθάρα, δεν ξέρω άλλους να τα καταφέρνουν. Είναι μάγος και νοιώθω τυχερός να είμαι φίλος μάγου."
(ανοίγει παρένθεση)
εδώ ο Clapton αναφέρεται στην κιθάρα που βλέπετε στην φωτό, η οποία είναι μία CASIO MG-510 electric-midi/ Και γιατί το λέει αυτό; Όποιος την ξέρει αυτή την κιθάρα, καταλαβαίνει. Πρόκειται για μία πολύ βαρειά κιθάρα, με δικό της ενσωματωμένο ενισχυτή, ικανή να συνδέεται με synthesizers. Είναι 1,5 κιλό πιο βαρειά από την Fender Stratocaster (από την οποία δανείστηκε το σχήμα). Από τα 1987, όταν και πρωτοβγήκε, ο Cale της έκανε την τιμή να την χρησιμοποιεί πολύ συχνά. Θέτε να τον δείτε; Πάτε εδώ και θα καταλάβετε. Κι'αυτά στα 66 του παρακαλώ!
(κλείνει η παρένθεση)
Συνεχίζουμε (η ανάρτηση θα είναι μεγάλη οπότε, όποιος βαριέται, ας πάει κατευθείαν στη μουζίκα).
Ο μικρός θεούλης μας γεννήθηκε John Weldon Cale, στα 1938, στην Oklahoma City. Μετακόμισε μικρός στην Tulsa, όπου τελείωσε και το λύκειο, πριν μετακομίσει στην California (στα 1956) ακολουθώντας τη μόδα των υπόλοιπων συντοπιτών του μουσικών.
Στην αρχή δούλεψε σαν μηχανικός ήχου, μην έχοντας τα "περάσματα" για μουσική καριέρα. Στις αρχές των '60s, σαν Johnny Cale, μπόρεσε και ηχογράφησε 3 45άρια, αλλά τίποτα το σημαντικό.
Έτσι, επέστρεψε στην Tulsa, όπου ασχολήθηκε επαγγελματικά με το τραγούδι, παίζοντας σε διάφορα μέρη και ηχογραφώντας demo, τα οποία έστελνε σε δισκογραφικές, χωρίς όμως επιτυχία.
Στα 1970. το 'παμε παραπάνω, ο Eric Clapton γνωρίζεται με τη μουσική του και συμπεριλαμβάνει ένα demo του (After Midnight) στον πρώτο του προσωπικό του δίσκο. Ο Cale το πήρε χαμπάρι πολύ αργότερα, όταν το άκουσε σ'ένα τοπικό ραδιόφωνο, αλλά και όταν πήρε το τσέκι με τα λεφτά από τα δικαιώματα. Δείτε πως το περιγράφει : "...ήμουν βρώμικα φτωχός, δεν έβγαζα αρκετά για να φάω και δεν ήμουν νέος πια. Ήμουν στα 30 μου, έτσι, ένιωσα πολύ ευτυχισμένος. Ήταν ωραίο να βγάζεις μερικά λεφτά."
Στο ρεύμα αυτής της επιτυχίας, ο φίλος του και παραγωγός Audie Ashworth τον πείθει να κθκλοφορήσει το πρώτο studio album του (Naturally - 1971).
Και η Tulsa Sound βρίσκει τον προφήτη και ηγέτη της. Γιατί από τον πρώτο κι'όλας δίσκο, ο Cale καθιερώνει το δικό του μουσικό στυλ, ένα στυλ που θα βρει αναρίθμητους μιμητές και πιστούς σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα : ένα μοναδικό υβρίδιο blues, jazz και folk (που είναι και ο ορισμός του tulsa sound), ανακατωμένο με μπόλικια red dirt (μουσική που πήρε τ'όνομά της από το χρώμα του εδάφους της Οκλαχόμα). Και παιγμένη από έναν μοναδικό smooth κιθαρίστα.
Από τότε, μέχρι σήμερα (στα 74 ο αθεόφοβος), έχει κυκλοφορήσει 14 studio δίσκους κι'ένα live. Έχει συνεργαστεί με άπειρους (είτε στο studio είτε σε live), κυρίως όμως με το κολλητάρι του, τον Clapton.
Έχει επηρεάσει μπόλικους κιθαρίστες, με πρώτον και σπουδαιότερο τον Mark Knopfler (των Dire Straits), ο οποίος πολλές φορές τον αποκαλεί "ο δάσκαλος όλων μας".
Για το όνομά του έχουν γραφτεί πολλά. Η αλήθεια είναι όμως μία : όταν ήταν ακόμα στην California, εκεί στα μέσα του '60, έκλεισε μερικές παραστάσεις σ'ένα nightclub του Sunset Strip. Εκείνη όμως την εποχή μεσουρανούσαν οι Velvet Underground και, μαζί τους, ο John Cale (από τους ιδρυτές της μπάντας). Για να αποφύγουν, λοιπόν, τη σύγχιση, οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού τον έγραψαν (στη μαρκίζα) JJ. Και του 'μεινε.
Θα μπορούσα να γράφω ολόκληρα κατεβατά. Γιατί, για μένα, αυτός ο κύριος είναι αυτό που λέμε κορφή. Ψηλή Κορφή.
Αλλά δεν έχω χρόνο.
Γι'αυτό, σήμερα, σας χαρίζω ένα πλούσιο αφιέρωμα, το οποίο έγινε με δυσκολία, μιας και (ειλικρινά) δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιά από τα διαμάντια να παίξω.
Αυτά.
Travelin' Light
I'm A Gipsy Man
Cocaine
Friday
Call Me The Breeze
Don't Cry Sister
Devil In Disguise
Midnight In Memphis
Money Talks
I'll Make Love To You Anytime
Hey Baby
Cajun Moon
Sensitive Kind
After Midnight
Thirteen Days
Crazy Mama
Magnolia
.jpg)
