Καλημέρα hommies.
Στην πολύ επιτυχημένη σειρά μας "δεν κουραζόμαστε ποτέ", η νταλίκα σήμερις θέλει να προσθέσει ένα ακόμα επεισόδιο.
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, εκτός από τον τελευταίο του (Tempest), πρέπει να σας έχω παρουσιάσει καμιά δεκαριά δίσκους του Bob Dylan. Λιγότερους, περισσότερους δεν έχει καμία (μα καμία) σημασία, αφού άμα αγαπάς δεν μετράς.
Κι'επειδής δεν αγαπούμε απλά, αλλά λατρεύουμε, πάμε σήμερα να δούμε (και ν'ακούσουμε) άλλον έναν, ιστορικό, από κάθε άποψη, δίσκο του.
Το Street Legal αποτελεί σταθμό-αφετηρία στη μουσική διαδρομή του Dylan. Πέραν των μαγικών συνθέσεων και των γνωστών ανεπανάληπτων στίχων του, σ'αυτόν τον δίσκο χρησιμοποιεί (για πρώτη φορά στην καριέρα του) μια κανονική και μεγάλη pop/rock μπάντα, την οποία συμπληρώνουν γυναικεία back vocals (κι'αυτά για πρώτη φορά).
Ο ήχος παραμένει "ντυλανικός", αλλά με περισσότερο "ηλεκτρικό" ύφος, πράγμα που είχε ήδη αρχίσει να διαφαίνεται από τα προηγούμενά του (Desire - 1976 και, κυρίως, Blood On The Tracks - 1975).
Τα θέματα των τραγουδιών πολλά και ποικίλα. Κυρίως όμως θρησκευτικά-αποκάλυψη, κάτι που τον έπιασε απ'αυτό το δίσκο και που του κράτησε λίγα χρονάκια. Θυμηθείτε το μαγικό Slow Train Coming (1979) και ψάξτε να το βρείτε στο νταλικόφωνο.
Οι καινοτομίες αυτού του δίσκου (ίσως και η στροφή του Dylan προς τα θεία) εξηγούνται και από το γεγονός, ότι εκείνη την εποχή, η προσωπική του ζωή έγινε μπάχαλο. Πράγματι, τον Φλεβάρη του 1977, μετά από μερικές μέρες studio session με τον Leonard Cohen (στα Gold Star Studios του Los Angeles), ο Dylan θεώρησε, πως το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να γυρίσει στο σπίτι του, ένα βράδυ, με την πρώην γκόμενα του Cohen (Malka Marom). Παράλληλα, το επόμενο πρωί, όταν η γυναίκα του (Sara) τον βρήκε στην κουζίνα, μαζί με το παιδί τους και τη γκόμενα, θεώρησε καλό να την χτυπήσει και να την πετάξει έξω από το σπίτι (την γυναίκα, έτσι;).
Κι'αρχίσαμε τις διαδικασίες του διαζυγίου (που βγήκε πολύ σύντομα, τον Ιούνη της ίδιας χρονιάς), αλλά, κυρίως, τις διαδικασίες της επιμέλειας του παιδιού. Που όχι μόνο την κέρδισε η γυναίκα του, αλλά που πήρε το παιδί και πήγανε Χαβάη. Κι'εκεί, ο κόσμος του Dylan γκρεμίστηκε. Αργότερα, βέβαια, τα πράγματα βελτιώθηκαν, αλλά αρκετά αργότερα και, πάντως, όχι πριν τις ηχογραφήσεις του δίσκου μας.
Οι οποίες ηχογραφήσεις κράτησαν έναν μόλις μήνα (Απρίλη του 1978), στα περίφημα Rundown Studios της Santa Monica, ενώ ο δίσκος κυκλοφόρησε σχεδόν αμέσως, δύο μόλις μήνες μετά το τελικό mastering, στις 15 Ιούνη του 1978.
Ο δίσκος καταποντίστηκε (στην κυριολεξία) από τους αμερικάνους μουσικο-κριτικούς, οι οποίοι στήριξαν την άποψή τους στην μέτρια (ως κακή λέω εγώ) παραγωγή του Don De Vito, αλλά και σε μερικά τραγούδια (όπως το Is Your Love In Vain?), τα οποία θεώρησαν σεξιστικά-εκδικητικά αλλά και φωτογραφικά για την γυναίκα του. Το κοινό, οι θαυμαστές του Dylan, για αρκετά χρόνια ακολούθησαν τις κριτικές, με αποτέλεσμα ο δίσκος αυτός να είναι ο πρώτος του (απ'τα 1964) που δεν μπήκε στο US Top 10.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με το ευρωπαϊκό κοινό, το οποίο και αποθέωσε και τον δίσκο αλλά και τον ίδιο, όταν, δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του δίσκου, ξεκίνησε την ευρωπαϊκή του τουρνέ.
Όπως και να 'χει, πρόκειται για (άλλον έναν) ιστορικό δίσκο του Dylan. Προσωπικά, παρότι 3-4 τραγούδια θα προτιμούσα να μην τα είχε γράψει αυτός, έχω τον δίσκο στην καρδιά μου, μιας και περιέχει ένα από τα τρία πιο αγαπημένα μου τραγούδια του, το Senor (Tales Of Yankee Power), με τα άλλα δύο (αν ενδιαφέρεστε) να είναι τα (Sooner or Later) One Of Us Must Know (από το Blonde On Blonde - 1966) και το Wedding Song (από το Planet Waves - 1974).
Αυτά τα λίγα.
Changing Of The Guards
New Pony
No Time To Think
Baby, Stop Crying
Is Your Love In Vain?
Senor (Tales Of Yankee Power)
True Love Tends To Forget
We Better Talk This Over
Where Are You Tonight
.jpg)
