L'Ultima Luna

Το σιχαίνομαι αυτό.

Να πρέπει ν'αλλάζω τη σειρά των αναρτήσων για να χωρέσει ένας χαμός.

Κι'αυτός ο χαμός πονάει λίγο περισσότερο.

Ο Lucio Dalla έφυγε χθες στο Montreux στα 69 του χρόνια.

Ξεκίνησε παίζοντας κλαρίνο (ναι ναι, κλαρίνο), στα 17 του, με μικρές jazz μπάντες στη Ρώμη, έχοντας από μικρός εγκαταλείψει τη γεννέτειρά του Bologna.

Τα πρώτα του βήματα τα χρωστά στον μεγάλο Gino Paoli, ο οποίος τον ξεχώρισε και τον προώθησε, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία.

Αυτή άρχισε να αχνοφαίνεται στα 1966, με τον πρώτο του δίσκο (1999), και, μετά την πρώτη του συμμετοχή στο διάσημο φεστιβάλ του San Remo, με το "4 Marzo 1943".

Και καθιερώθηκε, λίγο πιο μετά, με τη συνεργασία του μ'έναν άλλο πολύ μεγάλο, τον σπουδαίο μπολονέζο ποιητή Roberto Roversi.

Είναι ο δημιουργός του Caruso, ενός από τα μεγαλύτερα μουσικά διαμάντια όλων των εποχών (αφιέρωμα υπάρχει στο νταλικόφωνο, εδώ).

Ήταν αγενής, δύστροπος, φραγκοφονιάς και παλιοχαραχτήρας.

Ήταν όμως, πάνω απ'όλα, μια απόλυτη μουσική ιδιοφυία. Πράγμα που, όπως για κάθε άλλον καλλιτέχνη, σκεπάζει όλα τα υπόλοιπα.

Ήταν μια μεγάλη αγάπη των νιάτων μου. Ένας απ'αυτούς που έρχονται αυτόματα στο μυαλό με το άκουσμα της λέξης βινύλιο.

Και τώρα θα πάει να βρει τον άλλον Lucio, τον Battisti, εκεί κάπου στους giardini di marzo.

Καλημέρα μας...

Come E Profondo Il Mare

Chissa Se Lo Sai

Occhi Di Ragazza

Piazza Grande

Prendimi Cosi

L'Ultima Luna

Ma Come Fanno I Marinai

Stella

Caro Amico Ti Scrivo

Anna E Marco

Caruso