Καλημέρα καυσωνόπληκτά μου.
Κατ'αρχήν να κάνω το πρωϊνό μου κήρυγμα. Πολύς κόσμος, αγαπάει τόσο μια μπάντα (ή ένα καλλιτέχνη κλπ κλπ), που αγοράζει ότι νέο βγαίνει, ανεξάρτητα αν του αρέσει ή όχι. Αυθυποβάλλεται να του αρέσει. Λέμε όχι. Αγαπάμε, αλλά ούτε θεός, ούτε αφέντης. Εκτός αν είναι οι Stones.
Τους Red Hot Chili Peppers τους αγαπάμε. Πολύ. Και το The Gataway το περιμέναμε με ανυπομονησία. Θες γιατί τους αγαπάμε, θες γιατί είχαν πέντε χρόνια να βγάλουν studio δίσκο (από το υπεροχότατο I'm With You - 2011), για ότι θες τέλος πάντων.
Και βγήκε προχθές 17 Ιουνίου 2016.
Κι'άνα θέτε ειλικρινά τη γνώμη μου, είναι λίγο κάτω του μετρίου. Επαναλαμβανόμενα χιλιοπαιγμένα μοτίβα, ήχος μεταλλαγμένος προς το χειρότερο, άτολμα περάσματα, μονότονα riffs.
Αν κάποιος πρέπει οπωσδήποτε να βρει την εξήγηση, εκτός από τον κορεσμό (που παίζει δυνατά), πρέπει μάλλον να κοιτάξει προς τη μεριά της παραγωγής του δίσκου. Πράγματι, 25 χρόνια και 6 δίσκους μετά, ο παραγωγός της μπάντας, ο Rick Rubin, έφυγε και τη θέση του πήρε ο Danger Mouse (κατά κόσμο Brian Joseph Burton), ο οποίος μπορεί να είναι ένας πολύ καλός μουσικός, αλλά σαν παραγωγός (και μάλιστα μεγάλης μπάντας) θέλει ακόμα δουλειά.
Όπως και να 'χει, και για να μη λέμε μόνο τα κακά, ο 11ος studio δίσκος των θεόμουρλων καλιφορνέζων ξεχωρίζει για τις πολύ όμορφες μπαλάντες του. Στα πιο γρήγορα μας τα χαλάνε, αλλά στα slow τους τα σπάνε.
Παρόλα αυτά (και σε συνάρτηση με το σημερινό κήρυγμα), το πρώτο single που έβγαλαν (Dark Necessities) ανέβηκε σχεδόν αμέσως στο Top Ten του Billboard Alternative Songs Chart ενώ, και το δεύτερο (Go Robot) κατά κει πάει. Μ'αυτά και μ'αυτά, οι λεβέντες, έχοντας πλασάρει ήδη 25 τραγούδια τους στο σημαντικό αυτό Top Ten, εκθρόνισαν τους U2 από την πρώτη θέση που κατείχαν (με 23 τραγούδια).
Πολλά είπαμε.
Ακούτε και κρίνετε.
The Gataway
Dark Necessities
We Turn Red
The Longest Wave
Goodbye Angels
Sick Love
Go Robot
Feasting on the Flowers
Detroit
This Ticonderoga
Encore
The Hunter
Dreams of a Samurai
.jpg)
