Walking Down The Line

Καλημερούδια hommies.
Σήμερις, στην διάσημη σαγκά μας "τό 'πε, τό 'πε ο παπαγάλος και μετά το είπε κι'άλλος", θέλω ν'ασχοληθώ και να σας μιλήσω και να σας βάλω ν'ακούσετε ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγουδάκια.
Άσε ρε νταλικέρη (θα πουν οι κακοήθεις), κάθε φορά τα ίδια με λες αφού. Και άδικο δεν θα 'χει. Αλλά, από την άλλη, όταν ασχολούμαι μ'ένα άΖμα, βάζω πάντα αυτά που αγαπώ. Τι θέτε δηλαδής; Να βάζω Νίκο Σπηλιά (μλιαξ); Και καλά κάποιοι να τον θένε. Ρωτάτε αν υπάρχει κανένας σοβαρός μουΖικάντης που ν'ασχολείται να διακευάσει Σπηλιά (μλιαξ);

Για να πω την πικρή μου αλήθεια, όταν πρωτάκουσα το Walking Down The Line, δεν μου πέρασε καν απ'το μυαλό πως είναι τραγούδι του Bob Dylan. Πράγματι, εγώ το άκουσα από έναν δίσκο compilation country μουσικής και, μάλιστα live, μιας και ο καραγαμάτος τυπάκλας που το έλεγε δεν το έχει ποτές ηχογραφήσει studio. Αλλά αυτά με τη σειρά τους.
Σας έλεγα λοιπόν, ότι δεν φαντάστηκα ποτέ πως ήταν του Dylan. Και πως θα μπορούσα άλλωστε, αφού ο μάγκας το ηχογράφησε για πρώτη φορά στα 1962, για λογαριασμό ενός σχεδόν χειροποίητου μουσικού περιοδικού, του Broadside (που μόλις ξεκίναγε την κυκλοφορία του) και δεν κυκλοφόρησε σχεδόν πουθενά (όποιος δε μπορεί να βρει αυτή την εκτέλεση, πληρώνω όσο-όσο. χωρίς πλάκα).
Μετά που λέτε, το ξανα-ηχογράφησε, στα 1963 για το Witmark (τον μουσικό εκδότη του δηλαδής), αλλά πάλι δεν κυκλοφόρησε.
Αυτή όμως η ηχογράφηση, αφού περίμενε στο συρτάρι 28 χρονάκια, κυκλοφόρησε τελικά στο The Bootleg Sessions Vol. 1-3 (Rare and Unreleased) 1961-1991 (1991).
Άρα, και παρότι κι'επειδής και αφού δεν είναι η πρώτη που βγήκε στο κομέρσο, αλλά είναι καταδικό του, κι'επειδής είναι ο ένας και άλλος ουκ αν έστι, ακούμε πρώτα αυτόν. Και η συζήτηση κομμένη.




Στα 1963, την ίδια δηλαδής χρονιά της δεύτερης ηχογράφησής του από τον Dylan, και με την άδειά του, έχουμε την πρώτη διασκευή. Και όχι όποια κι'όποια, αλλά αυτή της μέγιστης Jackie DeShannon που, για όσοι δεν την εξεύρετε, πρώτα απ'όλα φτου σας και ύστερα μάθετε πως είναι η πρώτη (ναι η πρώτη) γυναίκα ροκεντρολού τραγουδίστρια όλων των εποχών. Το δε διαμαντάκι της το βρίσκουμε στο πρώτο studio album της Jackie DeShannon (1963).




Την επόμενη χρονιά, σειρά παίρνει ένας άλλος μεγάλος, τιτάνας και λατρεμένος της νταλίκας. Ένας από τους μεγαλύτερους της folk και της country, ο Κύριος Glen Campbell με τη μαγική του κιθάρα.
Μαγική διασκευή, σε καθαρά country tempo, που βρίσκουμε σ'ένα από τους καλύτερους country δίσκους όλων των εποχών, το The Astounding 12-string Guitar of Glen Campbell (1964).




Ένα χρόνο αργότερα, άλλη μία μαγική διασκευή. Την χρωστάμε στο υπέροχο gospel duo Joe and Eddie (κατά κόσμον Joe Gilbert και Eddie Brown), δύο καταπληκτικούς μαύρους τραγουδιστές, για τους οποίους θα μιλήσουμε σύντομα. Την καταπληκτική διασκευή τους την βρίσκουμε στο δίσκο τους με τον τίτλο.....τι άλλο; Walking Down The Line (1965).




Στα 1968 έρχεται η σειρά της Κυρίας Joan Baez να το τραγουδήσει, μαζί με άλλα τραγούδια του καλού της (μυστικέ μου έρωτα κλπ κλπ). Πείτε με ιερόσυλο, πείτε με αλήτη, αλλά είναι η χειρότερη διασκευή. Ναι ντρέπομαι που το λέω, ναι μπορεί και να αυτομαστιγωθώ γι'αυτό, αλλά το τραγούδι είναι τόσο country που η φωνή της Baez δεν κολλάει. Έτσι απλά. Για όσους αρέσκονται σε παραπανίσιες πλεροφορίες, το βρίσκουμε στο studio album της Any Day Now (1968) που είναι διπλό κι'έχει μέσα μόνο τραγούδια του Dylan. Πολλά δε (τα περισσότερα) πολύ πιο όμορφα απ'αυτό. Ορίστε, το ξανάπα.




Και φτάσαμε στο τέλος. Και για το τέλος κράτησα αυτό που σας έλεγα στην αρχή : την πρώτη φορά που πρωτάκουσα αυτή την τραγουδάρα. Που στην ουσία δεν την πρωτάκουσα εκεί, αλλά στην ταινία Woodstock, αλλά που δεν της είχα δώσει και σημασία. Άρα, την πρωτάκουσα εκεί που σας είπα προηγουμένως (για όσους μπερδεύτηκαν, θα κάνω περίληψη στο τέλος). Και μιλάω για τον έναν, τον μοναδικό και ανεπανάληπτο, τον υιό του Θεού (Woody) τον μονογενή, τον Arlo Guthrie. Που πήρε το τραγούδι και το εκτόξευσε. Και που το είπε για πρώτη φορά στο Woodstock και, μετά, σε εκατοντάδες συναυλίες. Που ποτέ δεν το ηχογράφησε studio. Και το καλύτερο; Όποιος ξέρει από Arlo Guthrie, ο τύπος, κάθε τραγούδι που ερμηνεύει, είναι ολόκληρη κωμική παράσταση. Είναι η απόλυτη επικοινωνία τραγουδοποιού-κοινού. Εδώ το ακούμε από την πρώτη του εκτέλεση στο Woodstock την Παρασκευή (πρώτη μέρα) 15 Αυγούστου 1969.
Και που είναι καλύτερη και απ'αυτή του Dylan.
Κι'επειδή αρκετά αμάρτησα για σήμερις, πάω να εξομολογηθώ.
Σας φιλώ