Καλημέρα μετρόπληκτοί μου.
Σήμερα, με αφορμή κάποια χθεσινά γεγονοτάκια στο φατσοβιβλίο, είχα αποφασίσει να γράψω ένα κατεβατό για κάποιους που δεν προφταίνουν να ζήσουν επειδής χάνουν τον καιρό τους προσπαθώντας να πείσουν τους άλλους πως την παίζουν στα δάχτυλα.
Έπειτα όμως σκέφτηκα πως αν η γνώση είναι ευλογία, το να κρατάς όσα ξέρεις για πάρτη σου είναι χάρισμα.
Οπότε, κρατώντας για πάρτη μου το αξίωμα "είναι αμαρτία να βοηθάς κάποιον να γίνει περισσότερο κάτι απ'όσο μπορεί ν'αντέξει", πάμε ν'ασχοληθούμε σήμερις με κάτι μαγικό. Και τραγικά επίκαιρο.
Από το πρωί σήμερα μου 'χε κολλήσει στο κομπλεξικό μου κεφάλι τούτο δω το διαμάντι.
Το Motherless Child ή, όπως είναι επίσης γνωστό, Sometimes I Feel Like A Motherless Child.
Οι περισσότεροι από σας θα το ξέρουν κυρίως από την θεϊκή εκτέλεση του Louis Armstrong. Και άδικο δεν θα 'χαν. Μόνο που τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Αφορμή για μία όμορφη μουσική ιστοριούλα.
Το διαμάντι μας που λέτε είναι ένα παραδοσιακότατο negro spiritual, χάνεται δε μέσα στην εποχή της δουλείας στις ΗΠΑ. Με μια τόσο απλή, όσο και τραγική ιστορία : την πώληση των παιδιών-σκλάβων και την απομάκρυνσή τους από τους γονείς τους.
Σύμφωνα με τα αρχεία μου, η πρώτη καταγεγραμμένη (αλλά δυστυχώς όχι ηχογραφημένη) εκτέλεσή του έγινε από τους περίφημους Fisk Jubilee Singers, αυτήν την υπέροχη μαύρη χωρωδία του Tennessee που, αν ψάξετε το νταλικόφωνο προσεκτικά, θα βρείτε μαγάλο αφιέρωμα.
Την πρώτη καταγεγραμμένη και ηχογραφημένη εκτέλεση την χρωστάμε στον τεράστιο Κύριο Paul Robeson (1898-1976), τον αφρο-αμερικάνο ηθοποιό και τραγουδιστή, για τον οποίο, μέσα στη βδομάδα θα σας κάνω μεγάλο αφιέρωμα, για να δείτε τι χάνετε όσοι δεν τον ξέρετε.
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο (στο αφιέρωμα θα δείτε γιατί), πρώτη φορά που το ακούσαμε απ'αυτόν τον θεούλη ήταν στα 1997, όταν και κυκλοφόρησε ένας καταπληκτικός δίσκος του (Songs Of Free Man). Αφεθείτε.
Και για να μην παρεξηγηθώ : παραπάνω σας είπα πως ο Κύριος Robeson ήταν ο πρώτος. Αλλά δεν πρωτακούστηκε απ'αυτόν. Πρωτακούστηκε σε μία ταινία, την Way Down South (1939), ταινία-σταθμός για την δουλεία. Και δεν πρωτακούστηκε από κάποιον γνωστό της εποχής, αλλά από ένα 12χρονο τότε παιδάκι, που θα γινόταν ένας σπουδαίος ηθοποιός-τραγουδιστής. Τον καναδό Bobby Breen που, και σ'αυτόν θα κάνουμε αφιέρωμα. Δεν κυκλοφόρησε σε δίσκο, μιας και ο Breen δεν έβγαλε ποτέ δίσκο, παρά μόνο δύο singles ενώ, μια προσπάθεια για δίσκο, στα 1964, δεν καρποφόρησε.
Και φτάνουμε στα 1958, όπου είναι η χρονιά του διαμαντιού μας, αφού ασχολήθηκε μαζί του ο Μεγάλος Satchmo, ο Louis Armstrong. Και μας έδωσε ένα από τα μεγαλύτερα jazz-gospel ακούσματα όλων των εποχών, μέσα σ'ένα από τους μεγαλύτερους δίσκους όλων των εποχών, τον αξεπέραστο Louis And The Good Book (1958). Για όποιον ενδιαφέρεται, ο δίσκος υπάρχει ολόκληρος σε παλαιότερη ανάρτηση του νταλικόφωνου.
4 χρόνια μετά, ήρθε η σειρά ενός άλλου πολύ μεγάλου να το διασκευάσει. Μιλάω για τον Lou Rawls (1933-2006), αυτόν τον τεράστιο νέγρο τραγουδιστή και παραγωγό. Η εκτέλεσή του είναι μαζί με τους Pilgrim Travelers και την βρίσκουμε στον δίσκο του The Soul Stirring Gospel Sound Of The Pilgrim Travelers (1962).
Στα 1970, έρχεται άλλη μία εξαιρετική διασκευή, σε jazzy-funk τέμπο, από μία παντελώς άγνωστη τραγουδίστρια, την Kathleen Emery. Κι'όταν λέμε άγνωστη, το εννοούμε κυριολεκτικά, αφού, εκτός απ'αυτό το τραγούδι, που κυκλοφόρησε σε single, δεν την κανακούσαμε ποτές. Μα ποτές. Η διασκευή όμως είναι καταπληκτική. Το δε single είναι εδώ και χρόνια collectors item.
Και θα κλείσω μ'έναν αγαπημένο μου. Και με την σούπερ διασκευή του στο διαμάντι μας. Πρόκειται για τον κύριο Pete Seger. Που μας χαρίζει άλλη μία μαγική στιγμή. Η διασκευή του χρονολογείται από τα 1973, αλλά έπρεπε να περιμένουμε 31 ολόκληρα χρόνια για να την απολαύσουμε, αφού δεν κυκλοφόρησε παρά στα 2004 στο τρίτο από τα πέντε μαγικά albums του American Favorites Ballads.
Αυτά και καλό είναι όλοι να 'μαστε απόψε στο Σύνταγμα στις 5.
Κομπλεξικοί και "επαγγελματίες".
.jpg)
