Τρίτο και τελευταίο μέρος στο αφιέρωμά μας στο Νέο Κύμα σήμερις αγάπες.
Κι'άφησα για το τέλος τους ναούς του κινήματος, τους χώρους λατρείας του.
Τις μπουάτ, και την αμφίδρομη σχέση τους με το Νέο Κύμα. Γιατί, όσο το Νέο Κύμα δημιούργησε τις μπουάτ, άλλο τόσο αυτές δημιούργησαν το Νέο Κύμα.
Boîte (μπουάτ) γαλλιστί είναι το κουτί.
Και μπουάτ ήταν μικροί ζεστοί χώροι, σαν κουτάκια, που άνθισαν στις δεκαετίες του '60 - '70. Αμιγώς νεανικά στέκια, με πολύ φτηνά ποτά, χαμηλούς φωτισμούς, πάγκους και σκαμνάκια για καθίσματα (ακόμα και φλοκάτες στο πάτωμα). Μ'έναν ήχο χαμηλό, συνήθως χωρίς ηλεκτρικά όργανα, με διάφορους πίνακες στους τοίχους.
Ναοί λιτότητας, χώροι παρεϊστικής συνεύρεσης, όπου περίσσευε η διάθεση για συμμετοχικό τραγούδι, μαζί δηλαδή με τους ερμηνευτές.
Μπουάτ ίσον Πλάκα και Πλάκα ίσον μπουάτ. Είμαστε στην εποχή "του μπιντέ", όπως τόσο εύγλωττα έχει περιγράψει ο Στέργιος ο Κατσαρός στο βιβλίο του "Εγώ ο προβοκάτορας" : στην εποχή που οι πολυκατοικίες ξεφυτρώνουν στην Αθήνα με συχνότητα πολυβόλου. Και ο κόσμος εγκαταλείπει μαζικά τις μονοκατοικίες και στιβάζεται στα διαμερίσματα. Και άδειαζαν οι πανέμορφες μικρές μονοκατοικίες. Μόνο που στην Πλάκα, εξαιτίας της Ακρόπολης (μάλλον χάρη σ'αυτήν), η νομοθεσία δεν επέτρεπε το χτίσιμο πολυκατοικιών. Οπότε τα νοίκια έπεφταν συνέχεια, πράγμα που επίτρεψε τις επιχειρήσεις χαμηλού κόστους, όπως οι μπουάτ μας.
Και ξεφύτρωσαν δεκάδες. Με πρώτη τον "Τιπούκειτο", στα 1961, σ'ένα υπόγειο της οδού Νικοδήμου. Εκεί κιθάριζαν και τραγουδούσαν δύο νέοι ερμηνευτές, οι Λάκης Παππάς και Κώστας Χατζής.
Άλλες διάσημες, το "Στέκι του Γιάννη" (όπου τραγουδούσε ο Γιάννης Πουλόπουλος), η "Κιβωτός" (μετέπειτα "Νεφέλες") του Μίνου Αργυράκη, οι "Εσπερίδες", η "Ρουλότα" (όπου μαζί με το ποτό μπορούσες να φας και τραχανά), το "Συμπόσιο", η περίφημη "Καρυάτις", ο "Σκορπίός" και η "Απανεμιά" (της φωτογραφίας μας) η οποία υπάρχει μέχρι και σήμερα.
Το φαινόμενο, το ξανάπαμε, διακόπηκε από τη Χούντα, η οποία είδε τις μπουάτ σαν χώρους επικίνδυνων συναναστροφών. Επέστρεψε στα μέσα της δεκαετίας του '70, αλλά περισσότερο σαν πλακιώτικα μπαρ και λιγότερο σαν παρεϊστικα στέκια. Οι λίγες που απόμειναν φιλοξενούσαν κυρίως κομπανίες ή τραγουδιστές αντάρτικων τραγουδιών. Τότε είναι που πρωτοείδα (στα 12 μου) τον σχωρεμένο τον Πάνο τον Τζαβέλα στην μπουάτ "Λήδρα".
Αυτά για το Νέο Κύμα και ελπίζω να το φχαριστηθήκατε όσο κι'εγώ.
Καλημέρα και καλή Κυριακή.
Καίτη Χωματά - Το Χριστινάκι
Γιώργος Ζωγράφος - Ο Δρόμος
Γιάννης Πουλόπουλος - Μια Φορά Μονάχα Φτάνει
Αλέκα Μαβίλη - Γεράνι Μου
Πόπη Αστεριάδη - Η Μικρή Νανώ
Φώτης Δήμας - Έρημος Μες Την Ερημιά
Αλέξης Γεωργίου - Ερωτικό
Καίτη Χωματά - Η Μαρία Των Βράχων
Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Πάρε Με, Ταξιδιώτη
Ρένα Κουμιώτη - Είναι Το Παιδί Πιωμένο
Γιάννης Πουλόπουλος - Να 'Χα Τη Δύναμη
Γιώργος Μαρίνος - Σε Λίγο Θα Σβήσουν Τα Φώτα
Ρένα Κουμιώτη - Σταμάτησε Του Ρολογιού Τους Δείχτες
Αρλέτα - Το Πέτρινο Χαμόγελο
Κώστας Χατζής - Περιστροφές
Γιώργος Ζωγράφος - Τ' Όνειρό Μου Πέθανε
Καίτη Χωματά - Μια Αγάπη Για Το Καλοκαίρι
Μιχάλης Βιολάρης - Στα Χείλης Μας ΑκόμαΤο Φιλί
Γιάννης Πουλόπουλος - Καράβια Αλήτες
Πόπη Αστεριάδη - Πάει Κι' Αυτή Η Κυριακή
.jpg)
