Καλημέρα καλά μου παιδιά.
Ο Karl Jenkins (1944) είναι ένας Ουαλός μουσικός, συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας. Σαν μουσικός, ξεκίνησε, στα μέσα της δεκαετίας του '60, να παίζει όλων των ειδών τα σαξόφωνα και όμποε σε jazz ορχήστρες, μέχρι που, στα 1969, έφκιασε τη δική του rock/jazz ορχήστρα (Nucleous), με την οποία κέρδισε το πρώτο βραβείο στο διάσημο jazz φεστιβάλ του Montreaux (Ελβετία) στα 1970. Ύστερα από μια περιπλάνηση στη μουσική για διαφημίσεις (με μεγάλη επιτυχία) και μια συνεργασία με τον Mike Oldfield, στο ουράνιο album Tubular Bells του τελευταίου (1973), ο Jenkins ψιλοεξαφανίστηκε για περίπου 20 χρόνια από το προσκήνιο.
Και επανήλθε, σαν συνθέτης πλέον, μ'αυτό που σήμερα θέλω να σας να σας τα πρήξω.
Στα χρόνια που μόναζε, ο Jenkins οραματίστηκε, εμπνεύστηκε και συνέθεσε το Adiemus.
Πρόκειται για ένα μουσικό έργο σε πέντε πράξεις, το οποίο βάζει μία συμφωνική ορχήστρα απέναντι (στην κυριολεξία) σε μία αρμονοποιημένη φωνητική μελωδία. Στα πιο λιανά, πρόκειται για συλλαβικούς μουσικούς βοκαλισμούς με μουσική επένδυση από κλασσική ορχήστρα. Κι'όταν λέμε συλλαβικούς βοκαλισμούς, εννοούμε συλλαβές που δεν παραπέμπουν σε καμία απολύτως γλώσσα, αλλά που εφευρέθηκαν από τον συνθέτη έτσι ώστε να μην αποσπάται η προσοχή του ακροατή από το μέταλλο και την ισχύ της φωνής.
Το στυλ της μουσικής είναι new age, όρος που περιλαμβάνει διάφορα downtempo είδη μουσικής, παραπλήσια με τις ατμοσφαιρικές μελωδίες που, κάποιοι μπουμπούνες αποκαλούν chill out και τέτοια χαρωπά. Το χαρακτηριστικότερο είδος new age είναι (κι'αυτό με επιφύλαξη) η ambient.
Πολλοί προσπάθησαν να αναλύσουν τον όρο adiemus, μιας και ο ίδιος ο συνθέτης δεν θέλησε ποτέ να πει από πού προέρχεται. Προσωπικά πιστεύω περισσότερο στην εκδοχή του λατινικού ρήματος audire (ακούω) που, στο πρώτο πληθυντικό του μέλλοντα δίνει audiemus (θα ακούσουμε).
Είπαμε και πριν, πως πρόκειται για ένα έργο σε πέντε πράξεις. Η πρώτη, Songs Of Sanctuary, κυκλοφόρησε στα 1995, με πρώτο τραγούδι το Adiemus, ένα από τα χαρακτηριστικότερα new age διαμάντια. Ακολούθησαν διαδοχικά τα Cantata Mundi (1997), Dances Of Time (1998), The Eternal Knot (2001) απ'όπου και η φωτογραφία της ανάρτησης και Vocalise (2003).
Οι βοκαλισμοί αποδίδονται από ένα χορωδιακό project, που διευθύνει ο συνθέτης, και που έχει για πρώτη φωνή τη σπουδαία νοτιο-αφρικανή τραγουδίστρια Miriam Stockey (1962).
Η κλασσική ορχήστρα είναι η περίφημη Φιλαρμονική του Λονδίνου, την οποίαν διευθύνει ο συνθέτης, εκτός από την πρώτη πράξη (Songs of Sanctuary), όπου την διευθύνει ο Robert St. John Wright. Να πούμε επίσης, πως στην τέταρτη πράξη (The Eternal Knot) δεν συμμετέχει η Φιλαρμονική του Λονδίνου, αλλά μία ορχήστρα που έφτιαξε ο Jenkins, πριν ξαναγυρίσει (για την τελευταία πράξη) σ'αυτήν.
Θα σας τα 'πρηζα κι'άλλο, μιας και το adiemus είναι για τη νταλίκα ένα από τα ομορφότερα μουσικά projects έβα (εντ έβα). Θα σας αφήσω όμως ν'ακούσετε μία (προσωπική πάντα) επιλογή απ'όλο το έργο και να σχηματίσετε άποψη μόνοι σας.
Cantus Inaequalis
Kayama
Cantus - Song Of The Trinity
Adiemus (1995 version)
Hymn
Rain Dance
Cantus - Sonf Of Aeolus
Chorale I - Za Ma Ba
Cantus - Song Of Tears
Cantus - Song Of The Plains
Cantilena
Adiemus (1999 version)
.jpg)
