Warflower

Καλημέρα χιονομπάλες μου αγαπημένες.
Όπως πάμε προς το τέλος της πρώτης γεμάτης βδομάδας του 2013, σήμερα θέλω να σας μιλήσω για δύο πράγματα που χάθηκαν. Ένα πολύ όμορφο κι'ένα αδιάφορο. Και την υποκείμενη σχέση ανάμεσά τους.
Όχι ρε. Δεν έχω πιεί. Φιλοσοφώ απλά.

Πάμε πρώτα στο αδιάφορο, που δεν είναι άλλο από την πρόβλεψη για καταστροφή του κόσμου, σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και άλλα τέτοια χαρωπά, όπως τα είχε (λέει) προβλέψει το ημερολόγιο των Mayas. Πέρασε και δεν κόλλησε. Για όσους όμως βλέπουν πιο κει από τη μύτη τους (και πίσω από τις λέξεις και τις ειδήσεις), υπάρχει κάτι πολύ ενδιαφέρον αναφορικά με το ημερολόγιο των Mayas. Πράγματι, υπάρχει (ή μάλλον υπήρξε) ο κύριος José Arguelles (1939-2011), αμερικάνος συγγραφέας και μεγάλος καλλιτέχνης (δίδυμος αδελφός του ποιητή Ivan Arguelles). Που εκτός από το σημαντικότατο διδακτικό του έργο (ως ζωγράφος και σε πολλά και ξακουστά πανεπιστήμια), ήταν και ακτιβιστής της γης, δημιουργός των Planet art Network και Law Of Time. Παράλληλα, στα 1987 κυκλοφόρησε ένα απίθανο βιβλίο, το The Mayan Factor : Path Beyond Technology, μέσα στο οποίο, ο Arguelles αναζητά τους γενετικούς κώδικες και την "γαλαξιακή σύγκλιση" μέσα από ένα πολύπλοκο αριθμολογικό σύστημα, το οποίο συνδυάζει στοιχεία από το προ-κολομβιανό ημερολόγιο των Mayas και το I Ching (古文經 , ένα από τα αρχαιότερα κινέζικα κείμενα), αλλά και άλλες εσωτεριστικές επιρροές. Ένα εξαιρετικό βιβλίο που, όποιος ενδιαφέρεται και την παλεύει με τα αγγλικά, τον συμβουλεύω να το βρει και να το διαβάσει.

Και μ'ένα πανέμορφο φόλοου-απ (που λέμε στο Λασίθι) πάμε στο πολύ όμορφο που, όμως, χάθηκε κι'αυτό πρόωρα.
Στους The Mayan Factor, σε μία μαγική (στην κυριολεξία) μπάντα από την Βαλτιμόρη που, άγνωστη σε μας, πρόλαβε και μας χάρισε πολύ μεγάλες μουσικές στιγμές. Έναν απίθανο συνδυασμό progressive rock με indie-folk προσθήκες, μια μουσική με το Μ κεφαλαίο.
Ξεκίνησαν στα 2002 και η σύνθεσή τους ήταν οι Ray-Ray στα φωνητικά και την ακουστική κιθάρα, Johnny στην κιθάρα, Kevin στο μπάσο, Danny στα ντραμς και Chuck στα περκάσιονς.
Το πρώτο τους studio album (Lake' Ch - 2003) ήταν και το καλύτερό τους, μιας και το δεύτερο (44 - 2004) ήταν σαφώς στραμμένο προς την "εμπορικότητα", χωρίς όμως να είναι καθόλου κακό.
Μετά, και για πέντε περίπου χρόνια, η μπάντα σταμάτησε να ηχογραφεί, για διάφορους λόγους, αλλά περιόδευε το αμέρικα.
Στα 2009 όμως, κι'ενώ ήταν στο studio για νέα κομμάτια, μια υπερβολική δόση ηρωϊνης έστειλε στα θυμαράκια τον τραγουδιστή τους Ray-Ray και οι υπόλοιποι αποφάσισαν να το σταματήσουν. Προσωρινά ή οριστικά, θα δείξει.
Υπήρχαν όμως ήδη έτοιμα μερικά διαμαντάκια, που θα ήταν κρίμα να μείνουν στο συρτάρι. Έτσι, ξαναμπήκαν στο studio και ηχογράφησαν τα κομμάτια, προσθέτοντας τη φωνή του αδικοχαμένου φίλου τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένας τρίτος δίσκος, το Yesterday's Son, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 2012.

Σας το 'πα και πιο πάνω, πρόκειται για εξαιρετική μπάντα, που θα μπορούσε να πάει πολύ μακρυά. Μπορεί και να πάει, αν αποφασίσουν να συνεχίσουν, αν και δύσκολο, αφού η ψυχή τους ήταν ο σχωρεμένος. Θα δείξει.
Κι'επειδής η νταλίκα λατρεύει, σας χαρίζει σήμερα ένα δείγμα δουλειάς τους, σε χρονολογική σειρά, για να καταλάβετε τι εννοώ. Τα 4 τελευταία τραγούδια είναι από τον τελευταίο τους δίσκο, όπου έχει γίνει ψηφιακό remix της φωνής του Ray-Ray με τα όργανα.

Warflower

Nothing Really

Forplay

Going To Pieces

Terrorist

Propaganda

Yesterda's Son

A Red Gone Blue

Self Storage

Preacher's Daughter

Dormant

Parabellum

Dead Leaves