Φτάσαμε και στην παραμονή των πιο περίεργων χριστουγέννων που εγώ τουλάχιστον έχω γνωρίσει.
Όχι πως τα υπόλοιπα χριστούγεννα ένιωθα τίποτις ιδιαίτερο, μιας και σαν γιορτή ποτέ δεν μου είπαν κάτι το ξεχωριστό.
Αλλά φέτος το "κόκκινό" τους έχει φάει μια τεράστια γκριζόμαυρη μπούφλα. Η έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής, οι άδειοι δρόμοι, ο κόσμος που κοιμάται στα πεζοδρόμια, οι χιλιάδες άστεγοι, άνεργοι, τα χιλιάδες παιδιά χωρίς τροφή και ρεύμα, ε, δεν είναι αυτό που κάποιοι (συνεχίζοντας ηλίθια) θα το ονόμαζαν πνεύμα των χριστουγέννων.
Μην πάτε και βάλετε με το μυαλό σας απαισιόδοξα πράγματα. Δεν την μπορώ την απαισιοδοξία, δεν μου ταιριάζει.
Απλά βαρέθηκα τόσο μαύρο. Και προσπαθώ να το ξεκολλήσω απ'το πετσί μου μ'όποιον τρόπο μπορώ. Να βοηθήσω όπου μπορώ και με παίρνει. Και θέλω κι'απ'τους άλλους να κάνουν το ίδιο.
Η μουσική είναι ο τρόπος μου να ξεπερνώ λίγο τη μαυρίλα. Δεν είναι δείγμα αναισθησίας. Γι'αυτό μην βιάζονται κάποιοι να καταλογίσουν τα "εκτός τόπου και χρόνου" τους. Όχι πως με αγγίζουν ή με πειράζουν ιδιαίτερα. Απλά είναι άδικο γι'αυτούς.
Δωράκι της παραμονής η σημερινή ανάρτηση.
Με μία από τις μεγαλύτερες "λαϊκές" τραγουδίστριες που έβγαλε η Αμερική. Απ'αυτές που έχτισαν την καριέρα τους πάνω στην άνοδο-εξάπλωση του ραδιοφώνου. Ίσως, μάλιστα, η καλύτερη απ'αυτές. Τις γνωστές εννοώ γιατί, όπως θα δείτε σύντομα στο νταλικόφωνο, υπήρξαν φωνάρες στα ραδιοκύματα των δεκαετιών '40-'50 που έφυγαν άκλαφτες, επειδής δεν βρέθηκε ο κατάλληλος να τις προωθήσει. Ή να τις παντρευτεί και να τις προωθήσει.
Γεννήθηκε Norma Deloris Egstrom σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Ντακότα στα 1920, έβδομο από τα οχτώ παιδιά ενός ζευγαριού αμερικανο-σκανδιναυών. Έμεινε ορφανή από μάνα στα 4 της και ο πατέρας της, χρόνια αλκοολικός, δεν κατάφερνε να την προστατέψει από την κακιά μητριά, με αποτέλεσμα, από τα 13 της, να ψάχνεται με τη μουσική για να βρίσκει δουλίτσες και να φεύγει από το σπίτι.
Στα 15 της ξεκίνησε να τραγουδάει επαγγελματικά στο KOVC, ένα ραδιόφωνο γειτονικής πόλης, ενώ στα 17 της άλλαξε το όνομά της σε Peggy Lee και έφυγε για την Καλιφόρνια.
Επιστρέφοντας στην Ντακότα για εγχείριση αμυγδαλών, γνώρισε τον Frank Beringin, ο οποίος, ενθουσιασμένος με τη φωνή της, της κανόνισε μερικά gigs σε διάφορες πόλεις. Σ'ένα απ'αυτά, στο Σικάγο, την εντόπισε ο μεγάλος Benny Goodman, ο οποίος με τη σειρά του της πρότεινε μια θέση στη μπάντα του, αντικαθιστώντας την επίσης μεγάλη τραγουδίστρια Helen Forrest (1917-1999).
Δίπλα του, για δύο χρόνια, η Lee έχτισε τη φήμη της.
Στα 1942, στα 22της, κάνει το πρώτο της Νο1 (Somebody Else Is Taking My Place), ενώ, ένα χρόνο αργότερα, με το Why Don't You Do Right? αγγίζει το ένα μύριο πωλήσεις και καταξιώνεται.
Από τότε, η Peggy Lee διαγράφει μια καριέρα 60 χρόνων, συνεργαζόμενη με μεγάλους της jazz και του swing (από τον άντρα της και μεγάλο κιθαρίστα Dave Barbour μέχρι τον Perry Como, Bette Midler, Dusty Springfield) αλλά και νεότερους, όπως οι Paul McCartney, Madonna κλπ κλπ.
Δεν ήταν όμως μόνον η υπέροχη φωνή που όλοι ξέρουμε. Ήταν και καταπληκτική συνθέτης μουσικής για ταινίες, ενώ έπαιξε και σε μπόλικες ταινίες και σήριαλς, με κορυφαία στιγμή της το Jazz Singer του Michael Curtiz (1952).
Μέχρι τα μέσα των '90s συνέχιζε να τραγουδάει ακόμα και καθισμένη σε αναπηρικό καρότσι, λόγω των μεγάλων προβλημάτων υγείας που είχε. Τελικά, την λύγισε ο διαβήτης και μετακόμισε στα αποπάνω πατώματα στα 1999.
Στην ταφόπλακά της, στο νεκροταφείο της γειτονιάς της στο Westwood Village της Καλιφόρνια, η επιγραφή γράφει "Η μουσική είναι η ανάσα της ζωής μου"
Καλά να περάσετε όπου κι'αν είστε, ότι κι'αν κάνετε.
I Don't Know Enough About you
Waiting For The Train To Come
Golden Earrings
Don't Smoke In The Bed
Fever
Talkin' To Myself About You
Sugar (That Sugar Baby O' Mine)
Them There Eyes
Chi-Baba, Chi-Baba
Linger In My Arms A Little Longer
It's A Good Day
Everything's Movin' Too Fast
All Dressed Up With A Broken Heart
Why Don't You Do Right
Baby, Don't Be Mad At Me
It's All Over Now
.jpg)
