Καλημέρα λατρείες.
Αφού χωνέψαμε ότι είχαμε να χωνέψουμε κι'αφού αποτοξινωθήκαμεν με κλασσικιά μουσικούλα, επανερχόμαστε σήμερις για τις τελευταίες μερούλες του 2012 μ'ένα αγαπημένο συγκρότημα που, στην ουσία, δεν είναι συγκρότημα αλλά ντουέτο πλαισιωμένο με διάφορους μουζικούς και που σημάδεψε μια εποχή, τα νιάτα μας και διάφορα άλλα πράματα που δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή.
Για να θυμούνται το λοιπόν οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, σήμερα η νταλίκα αφιερώνει την ανάρτησή της στους Steely Dan.
Σ'αυτούς τους τρελλαμένους jazz rock αμερικάνους, που μας χάρισαν ατελείωτες μουσικές απολαύσεις μέχρι τα 1981, οπότε και διάλυσαν, για να ξαναμαζωχτούν γύρω στα 1993, αλλά (το 'χουμε ξαναπεί και για άλλους), μόνο για αρπαχτές χωρίς τίποτα το σημαντικό.
Η ψυχή και πυρήνας της μπάντας ήταν οι Donald Fagen και Walter Becker, δυο φιλαράκια που γνωρίστηκαν σ'ένα κολλέγιο του Νιου Γιορκ στα 1967. Αυτό που τους ένωσε ήταν τα κοινά jazz μουσικά ακούσματά τους, τόσο, που αμέσως κόλλησαν κι'έφκιασαν ένα ντουέτο, το οποίο άρχισε να συνεργάζεται με τοπικές μπάντες.
Μετά την αποφοίτησή τους, στα 1969, μετακόμισαν στο Μπρούκλιν, όπου τράβηξαν την προσοχή του Kenny Vance, ενός παραγωγού και μέλους της μπάντας Jay and The Americans, ο οποίος τους έδωσε τη δυνατότητα να ηχογραφήσουν μερικά τραγούδια τους (που μερικά υπάρχουν σε bootlegs και άλλα ηχογραφήθηκαν σε μελλοντικά τους albums), αλλά και τους πήρε μαζί με τη μπάντα για ενάμισυ χρόνο.
Στα 1971 η επιτυχία τους χτυπά την πόρτα, όταν η Barbra Streisand ηχογραφεί το τραγούδι τους I Mean To Shine, το οποίο τους κάνει γνωστούς στο πλατύ κοινό. Τότε είναι που μαζεύουν άλλους τέσσερις (Denni Dias, Jeff Baxter, Jim Hodder και David Palmer) και δημιουργούν τους Steely Dan.
Για όποιον ενδιαφέρεται για το όνομα, αυτό προέκυψε από την αγάπη των μελών της μπάντας για την beat λογοτεχνία και, συγκεκριμένα από τη νουβέλα του William S. Burroughs "Naked Lunch" (1959), όπου Steely Dan είναι ένας strap-on δονητής. Περισσότερες λεπτομέρειες για τους δονητές στα sex sites. Ευχαριστώ.
Στα 1972 κυκλοφορούν το πρώτο τους single (Dallas, με b-side το Sail The Waterway) και το πρώτο studio album τους (Can't Buy A Thrill), το οποίο σκίζει χασέδες, αφού περιλαμβάνει την μεγαλύτερη ίσως επιτυχίας τους έβα, το Do It Again.
Από τότε, και μέχρι τα 1980, κυκλοφόρησαν άλλα 6 studio albums (και μερικά live) γνήσιας και ατόφιας jazz rock μουσικής, πούλησαν πάνω από 30 μύρια δίσκους σ'όλο τον κόσμο και χαρακτηρίστηκαν σαν "οι τέλειοι μουσικοί αντι-ήρωες των '70s".
Το μουσικό τους pick στην ουσία διήρκεσε τέσσερα χρονάκια (1972-1975) όταν και, εκτός από τους δίσκους, έκαναν και περιοδείες. Από τα 1975 έως τα 1980 μεταλλάχτηκαν σε κάτι σαν studio μπάντα, διατηρώντας όμως την υπέροχη μουσική διάνοιά τους.
Στα 1981, μετά την κυκλοφορία του δίσκου Gaucho (1980) διάλυσαν.
Ξαναμαζώτηκαν, όπως είπα πιο πάνω, στα 1993, κυκλοφόρησαν δύο ακόμα παντελώς αδιάφορα albums, αλλά, η μαγεία είχε πια χαθεί και αντικατασταθεί από την αναπόφευκτη αρπαχτή.
Σήμερις η νταλίκα θέλει να σας χαρίσει τα καλύτερά τους από την χρυσή τους εποχή. Κομμάτια που πολλοί ξέρουν τον σκοπό, αλλά λίγοι τον δημιουργό.
Η σειρά είναι χρονολογική.
Με τις υγείες μας.
Do It Again
Reelin' In The Years
Show Biz Kids
My Old School
Pretzel Logic
Black Friday
Bad Sneakers
Kid Charlemagne
The Fez
Deacon Blues
Hey Nineteen
.jpg)
