Καλή μας μέρα και βδομάδα αγαπητά μου παιδιά.
Στη σαγκά μας "το 'πε, το 'πε ο παπαγάλος", σήμερις, η νταλίκα θα σας μιλήσει για ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, από την μεγαλύτερη μπάντα που πάτησε ποτέ το πόδι της πάνω σε τούτον δα τον πλανήτη. Και στους υποδέλοιπους βέβαια.
Το Sympathy For The Devil των Rolling Stones.
Όποιος διαφωνεί, ας πάει παρακάτω.
Για τους υποδέλοιποι, το θρυλικό αυτό τραγούδι, παρότι αναφέρεται Jagger-Richards στα tracks, είναι γραμμένο εξ'ολοκλήρου από τον Mick Jagger (στίχοι-μουσική), ο οποίος το εμπνεύστηκε διαβάζοντας Charles Beaudelaire.
Ο αρχικός του τίτλος ήταν The Devil Is My Name και ο Jagger τραγουδάει-εξιστορεί τα κατορθώματα του Lucifer σε πρώτο ενικό πρόσωπο. Είναι η εποχή που οι Stones ήδη κατηγορούνται για σεξισμό-σατανισμό (με τα Let's Spend The Night Together και άλλα Their Satanic Majesties Request - 1967) και, σκέφτηκαν, γιατί να μην το συνεχίσουμε;
Η συμμετοχή του Richards ήταν στην αλλαγή του tempo αλλά και του τίτλου του τραγουδιού. Πράγματι, στην αρχή, ο Jagger (σύμφωνα με τον ίδιο) είχε γράψει το τραγούδι σε στυλ Bob Dylan μπαλάντα. Ο Keith της καρδιάς μας όμως τον έπεισε να το μεταλλάξουν σε samba style, προσθέτοντας αυτά τα μαγικά (και all time classic πλέον) percussions.
Η ηχογράφησή του ξεκίνησε στις 4 Ιούνη του 1968 και κράτησε μέχρι τις 10 του ίδιου μήνα στα ξακουστά Olympic Sound Studios του Λονδίνου. Οι additionals μουσικοί ήταν οι Nicky Hopkins στο πιάνο, Rocky Dijon στα congas, ενώ τα maracas παίχει ο Billy o Wyman της καρδιάς μας.
Το διαμάντι κυκλοφόρησε σε single (b-side το Prodigal Son) στις 26 Νοέμβρη του 1968, ενώ είναι το opening track (τι άλλο θα μπορούσε να ήταν;) του έβδομου studio album της μπάντας, Beggars Banquet (6 Δεκέμβρη 1968).
Να πούμε κι'ένα ανέκδοτο ιστορικό πριν περάσουμε στη μουζίκ. Τα περίφημα woo woo που ακούγονται σ'όλη τη διάρκεια του τραγουδιού μας. Έπειτα από την ταινία Sympathy For The Devil του Jean - Luc Godard (πρεμιέρα 30 Νοέμβρη 1968), πολλοί πίστεψαν πως τα backing vocals ήταν έργο της μπάντας συν τους Marianne Faithfull, Anita Pallemberg και του παραγωγού Jimmy Miller.
Αλλά όχι.
Τα διάσημα αυτά woo woo προστέθηκαν αργότερα (overdubbed) στο Los Angeles και στα φωνητικά είναι μόνο οι Jagger, Miller και Richards. Ο τελευταίος μάλιστα, εκτός από την solo κιθάρα, έπαιξε και το μπάσο.
Πάμε τώρα στα πιο δύσκολα.
Όπως έχω ξαναπεί, το να διασκευάσεις ένα τραγούδι των Rolling Stones, είναι ένα πολύ-πολύ δύσκολο πράμα. Είναι σα να προσπαθείς να το παίξεις Θεός. Παρόλα αυτά, πολλοί το προσπαθούν. Και το αποτέλεσμα είναι πάντα κάτι σαφώς κατώτερο και του αναμενόμενου (για όποιον αναμένει, εγώ όχι) αλλά και του αυθεντικού.
Μολοταύτα (που λένε και στην Κουμουνδούρου), σ'αυτό το διαμάντι έχουν γίνει κάποιες αξιόλογες διασκευές. Όχι τίποτις σπουδαίο, αλλά έτσι για να 'χουμε να λέμε.
Η πρώτη απ'αυτές έγινε λίγους μόνο μήνες μετά την επίσημη κυκλοφορία του, από μία μεγάλη κυρία της βρεττανικής pop, την Sandie Shaw, την αδιαμφισβήτητη νούμερο 1 pop τραγουδίστρια της αγγλίας για τα 60s. Η διασκευή της βρίσκεται στο τέταρτο studio album της (Reviewing The Situation - 1969).
Στα 1973 έχουμε τη διασκευή του τραγουδιού μας από τον Bryan Ferry, τον "μόνο άντρα που δικαιούται να φοράει ροζ πουκάμισα" (εκτός από μένα).
Σημειώνω πως η διασκευή αυτή δεν είναι από τους Roxy Music, αλλά προσωπική του Ferry και την βρίσκουμε στο πρώτο προσωπικό studio album του (These Foolish Things - 1973).
Και τώρα περνάμε στην καλύτερη, κατά την ταπεινή μου γνώμη, διασκευή του διαμαντιού.
Δράστες οι Jane's Addiction, μια φοβερή rock τρελλο-μπάντα από το Los Angeles, για τους οποίους σύντομα θα έχουμε αφιέρωμα.
Για να καταλάβετε για τί πράμα μιλάω, φτάνει να ξέρετε πως το πρώτο τους album (Jane's Addiction ή Triple-X - 1987) αποφάσισαν να είναι live (ναι ναι) για να "πιάσουν καλύτερα την ενέργεια".
Μέσα σ'αυτό βρίσκουμε και την διασκευή μας. Την καλύτερη που έχει γίνει μέχρι τα σήμερα.
Και θα κλείσω με Guns N' Roses. Καλή διασκευή, δε λέω. Αλλά λίγη. Την βάζω όμως, γιατί δεν είναι τόσο λίγη όσο κάποιες άλλες. Την έφκιασαν για τους τίτλους τέλους της ταινίας του Neil Jordan, Interview With The Vampire (1994). Εκτός όμως από το soundtrack της ταινίας, δεν την βρίσκουμε σε κανένα studio album τους, εκτός από μία συλλογή, τα Greatest Hits, που κυκλοφόρησε στα 2004.
.jpg)
