Gimme Shelter

Η επανάληψη είναι η μαμά της γνώσης λέγανε κάποιοι αρχαίοι.
Να το επαναλάβουμε λοιπόν.
Υπάρχουν οι Θεοί, οι ημίθεοι, κάποιοι άγιοι και μια στρατιά οσίων. Θεών παρόντων όμως, πάσα θεότητα παυσάτω. Έτει απλά, λιτά και αληθινά.
Και στους Θεούς γράφουμε ύμνους.
Εκτός αν τους γράφουν οι ίδιοι, οπότε ακόμα καλύτερα. Σ'αυτή την περίπτωση μερικοί προσπαθούν να τους μιμηθούν. Τους μιμούνται. Αλλά μέχρις εκεί. Χαμογελάμε, τους χτυπάμε φιλικά στην πλάτη, τους λέμε "ωραίο ρε μάγκα" και μετά τρέχουμε ν'ακούσουμε το real thing.
Γιατί όταν έχεις κολλητό τον Θεό, τι να την κάνεις την φιλία του όσιου Ποτάπιου (βοήθειά μας); Για ν'ανοίξουμε τους κοινωνικούς μας ορίζοντες; Ευχαριστώ, αλλά είμαι άσχετος με το κίνημα. Δεν θα πάρω.

Είτε το συναντήσετε Gimmie Shelter είτε Gimme Shelter, η ουσία είναι μία : πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, απ'αυτά που οι Rolling Stones μπορεί να έγραψαν 3-4 ντουζίνες, αλλά που όλοι οι υπόλοιποι έγαψαν 1, άντε 2, σ'όλη την καριέρα τους.
Είναι ένα από τα πολλά διαμάντια της συνεργασίας των Jagger-Richards και το concept του κινείται μέσα στον απόλυτο φόβο της εποχής. Η τηλεόραση δεν σταματούσε να βάζει μέσα στα σπίτια εικόνες φρίκης από τον πόλεμο του Βιετνάμ, με καμμένους ανθρώπους και χωριά, με θάνατο παντού, με βαρβαρότητες των αμερικάνων στρατιωτών σε βάρος των αμάχων. Σ'έναν πόλεμο που δεν είχε κανένα κοινό σημείο με τους συμβατικούς πολέμους, όπως τους είχαμε γνωρίσει. Σ'ένα σκηνικό "τέλους του κόσμου", "αποκάλυψης". Κι'αυτές είναι και οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο Jagger για να περιγράψει το τραγούδι.
Κι'επειδής πολλοί θα πουν πως οι στίχοι είναι "συμβατικοί", ας ξέρουν ότι στην original ηχογράφηση (που δεν θα περνούσε ποτέ από το νομικό τμήμα της δισκογραφικής), ο στίχος "war, children is just a shot away" έδινε "rape, murder is just a shot away", στίχο που πολλές φορές έχουν τραγουδήσει ζωντανά οι Θεοί.

Η πρώτη του ηχογράφηση έγινε μεταξύ Μάρτη και Φλεβάρη 1969 στο Λονδίνο, ενώ τον Οκτώβρη και Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς έγιναν τα remaster στο Λος Άντζελες με την προσθήκη των γυναικείων back vocals. Κυκλοφόρησε στο επικό τους album Led It Bleed, στις 5 Δεκέμβρη 1969.
Στο τραγούδι δεν συμμετέχει καθόλου ο σχωρεμένος ο Brian Jones, ενώ δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε 45άρι (γι'αυτό και δεν βλέπετε φωτογραφία του). Παρόλα αυτά, από την πρώτη φορά που το έπαιξαν live, την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1970 στο Pop Go The Sixties show της αγγλικής τηλεόρασης, δεν βγήκε ποτέ από την set list τους.
Τέλος, ο μεγάλος μουσικοκριτικός του Rolling Stone Magazine, ο Greil Marcus, το περιγράφει απλά σαν "το καλύτερο rock 'n' roll που ηχογραφήθηκε ποτέ".




Το κομμάτι είναι θεϊκό. Αυτό το 'παμε και στην αρχή. Το ξαναλέμε όμως, για να δικαιολογήσουμε τις ελάχιστες διασκευές που του αξίζουν. Είναι όμως καλές αυτές που ξεχωρίζουν. 10 σκάλες κάτω του original, αλλά καλές.
Όποιος ξέρει το αυθεντικό τραγούδι, ξεχωρίζει την γυναικεία φωνάρα που ακούγεται στα back vocals. Είναι η κυρία Mary Clayton, η οποία, έξι μήνες μετά την επίσημη κυκλοφορία, και συγκεκριμένα τον Μάη του 1970 κυκλοφόρησε ένα single με την δική της ερμηνεία. Καλό, πολύ καλό, γιατί η κυρία είναι φωνάρα.




Την ίδια χρονιά, έχουμε άλλη μία μαγικά περίεργη διασκευή, που την χρωστάμε στην πολύ μεγάλη Ruth Copeland, την ιέρεια της psychedelic soul. Η δική της εκδοχή συμπεριλαμβάνεται στο album της Self Portrait (1970) και συνοδεύεται από τον Κύριο George Clinton (τότε Parliament) των ανεπανάληπτων Funkadelic.




Περνάμε στα 1971 και στην πολύ όμορφη διασκευή των αγαπημένων Grand Funk Railroad, αυτής της γαμάτης αμερικάνικης μπάντας. Την δική τους άποψη την βρίσκουμε στο τέταρτο (και καλύτερό τους) studio album Survival (1971), ενώ το κυκλοφόρησαν και σε single με τεράστια επιτυχία.




Και κάνουμε ένα μεγάλο σάλτο, για να φτάσουμε στα 1983 και σε μία διασκευή darl wave, που, κατά την ταπεινή μου άποψη, έλειπε. Κι'αυτό γιατί αποδίδει με καταπληκτικό τραγούδι την "μαυρίλα" του διαμαντιού. Την χρωστάμε στους Sisters Of Mercy, οι οποίοι το έβαλαν b-side στο single τους Temple Of Love (1983) και, πολύ-πολύ αργότερα στο Some Girls Wander By Mistake (1992), ένα compilation album τους.




Και θα κλείσω με μία διασκευή που απλά δεν θα μπορούσα να μην συμπεριλάβω στο αφιερωματάκι μας. Γιατί είναι κι'αυτή πολύ καλή. Και γιατί είναι από μία λατρεμένη. Την Patti Smith. Που περίμενε πολύ καιρό για να μας κάνει αυτό το δώρο. Και που μας το 'κανε με το δωδέκατο studio album της, Twelve (2007).
Αυτά.
Και όσοι περίμεναν διασκευές από κάτι Mellencamp ή Stereophonics ας αλλάξουν blog.