Πέρασαν κι'όλας δύο χρόνια

Κι'έγιναν τόσα πολλά αυτά τα δύο χρόνια ρε μαλάκα...
Που άλλα σου 'πα κι'άλλα σου κρατάω κρυφά.
Που μερικά απ'αυτά θα στα πω, στα τσιγάρα που καπνίζουμε παρέα σ'αυτόν τον γαμημένο τον οικογενειακό τάφο.
Δεν σου είμαι όμως θυμωμένος που μ'έκανες και βρίσκω τους τάφους με ευκολία.
Όχι.
Αυτό έρχεται με τα χρόνια που περνούν. Και ο χρόνος μετριέται μ'αυτούς που χάνουμε.

Σου 'χω πάλι θυμώσει που μου λείπεις.
Όσο δεν το είχα πιστέψει. Κι'αυτή την διάρκεια της απουσίας δεν την είχα φανταστεί. Και με τρομάζει.
Σου 'χω θυμώσει που σε βρίσκω στα μάτια της Έλλης όταν με κοιτάζει. Στον χαρακτήρα του Μάρκου που έγινε αντράκι. Στην Μυρτώ που νευριάζει. Σε κάποιους περαστικούς που σου μοιάζουν.

Σου 'χω θυμώσει που δεν είσαι εδώ τώρα που χρειαζόσουν.
Να δεις εξελίξεις, να χαρείς με προόδους και να γελάσεις με κατάντιες.
Να ζεις με άλλα λόγια ρε μαλάκα.
Έτσι όπως σε ζήλευα που ζούσες και που αγαπούσα να σε ζηλεύω.

Η αρχή της απουσίας είναι κάτι σαν το τέλος της ζωής έλεγε κάποιος κάποτε.
Κλείνω κι'έρχομαι να στα πω από κοντά.