Άλλη μία αποκλειστικότητα σήμερις στο νταλικόφωνο.
Μ'ένα είδος μουσικής που, η αλήθεια είναι, δεν πολυπαίζουμε γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι my cup of tea (που λέμε και στο Λασίθι).
Που και που, δε λέω, μ'αρέσουν τα βαρειά και σκληρά. Αλλά σε ελεγχόμενες δόσεις.
Όπως και να 'χει, στους Kiss ήθελα από παλιά να κάνω ένα αφιέρωμα. Είναι απ'αυτές τις hard rock μπάντες που ανέκαθεν ψιλο-συμπαθούσα. Κάτι τα μασκαριλίκια τους, κάτι η φοβερή σκηνική τους παρουσία αλλά, κυρίως, το Dynasty (1979), ένα από τα πιο τζιτζί δισκάκια μου.
Να σας πω λοιπόν, στα γρήγορα, πως φκιάχτηκαν στα 1973 στη Νέα Υόρκη, πως έφτασαν στο απόγειό τους στα 1979 και πως, από τα 1983 μέχρι σήμερα, έχουν σαν χόμπυ να διαλύονται και να ξαναμαζώνονται ηχογραφώντας δίσκους.
Το τελευταίο μάζωμά τους, στα 2008, είχε σαν αποτέλεσμα το Sonic Boom (2009), έναν δίσκο που ξεχώριζε από τη μετριότητα των υπολοίπων (από τα 1983 και δώθε). Έκπληξη βέβαια, μιας και κανείς σχεδόν δεν περίμενε πια μιαν αναγέννηση.
Αλλά μας φύλαγαν κι'άλλες.
Στα 2010, σε μία συνέντευξή του, ο Gene Simmons μίλησε για νέο δίσκο, follow-up στο Sonic Boom. Από τότε, σε διάφορες συνεντεύξεις τους, τα μέλη της μπάντας άρχισαν να δίνουν περισσότερες λεπτομέρειες.
Τελικά, μπήκαν στα studios (Conway Recording Studios - Hollywood) στις 13 Απρίλη του 2011 και βγήκαν (τρόπος του λέγειν) στις 6 Γενάρη φέτος με 12 ολοκαίνουργια τραγούδια (συν τρία bonus, έτσι για να υπάρχουν).
Και εγένετο Monster λατρείες μου. Το εικοστό κατά σειρά studio album τους.
Και πρόκειται για άλλη μία έκπληξη πρώτου μεγέθους. Γιατί ο δίσκος είναι πολύ καλός. Περίεργο, αλλά αληθινό. Κι'όταν λέμε καλός, εννοούμε καθάριο, ατόφιο και ανέρωτο hard rock, απ'αυτά που δεν βγαίνουν πλέον.
Και υπάρχει εξήγηση για δαύτο. Και η εξήγηση είναι πως η μπάντα παράτηση τους χαζο-πειραματισμούς και γύρισε πίσω στις ρίζες της. Σ'αυτά που την έκαναν τρανή και ξακουστή παγκόσμια. Κι'αυτή η επιστροφή στις ρίζες είναι εμφανής παντού.
Μουσικά, ο δίσκος είναι κάτι ανάμεσα στα Destroyer (1976) και Revenge (1992), δύο από τα καλύτερα albums τους. Και μην βιαστείτε να μου την πείτε, ότι και καλά σας είπα κάτι παραπάνω για το μέχρι 1979, μπικόουζ το Revenge είναι ένας δίσκος με λαλά που είχαν φκιάσει την περίοδο 1978-1982 και που βγάλανε σε δίσκο στα 1992. Με άλλα λόγια, hard rock (και ουχί heavy metal) σε μεγάλες στιγμές από τρελλαμένα γερόντια.
Η επιστροφή στις ρίζες τους φαίνεται καθαρά και στο εξώφυλλο του δίσκου. Οι φαν (αλλά και οι παρατηρητικοί του είδους) θα προσέξουν μεγάλες ομοιότητες με το εξώφυλλο του Destroyer, το οποίο, βέβαια, φωτογραφήθηκε από άλλον, ενώ στο Monster (και παρά το μασκαριλίκι) η ηλικία των σεβάσμιων γερόντων δεν κρύβεται.
Τέλος, και είναι εξαιρετικά σημαντικό, η μπάντα ηχογράφησε όλο τον δίσκο με αναλογικό εξοπλισμό, γυρίζοντας την πλάτη στα ψηφιακά μαραφέτια. Όπως λέει και ο Simmons "...η τεχνολογία είναι μία γοητευτική πουτάνα. Πατάς ένα κουμπί και δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα άλλο. Αλλά το αναλογικό είναι ο έρωτας της ζωής σου. Μπορείς να πιέσεις όσο πιο σκληρά μπορείς, πάντα στο ανταποδίδει..."
Και μας το ανταπόδωσε μια χαρά, λέω εγώ.
Ο δίσκος κυκλοφορεί στις 8 Οκτώβρη στας ευρώπας και στις 9 Οκτώβρη στας βόρειας αμερικάς. Για όσους ενδιαφέρονται, στο τζαπάν κυκλοφορεί στις 10 Οκτώβρη.
Στο νταλικόφωνο όμως, σε παγκόσμια πρώτη, κυκλοφορεί σήμερις.
Hell Or Hallelujah
Wall Of Sound
Freak
Back To The Stone Age
Shout Mercy
Long Way Down
Eat Your Heart Out
The Devil Is Me
Outta This World
All For The Love Of Rock 'n' Roll
Take Me Down Below
Last Chance
.jpg)
