Καλημέρα καλά μου παιδιά.
Παλιά, τόσο παλιά που δεν θυμάμαι πια πότε, είχα πει (κι'ας πρόσεχα) πως κάποια στιγμή πρέπει το νταλικόφωνο να σκύψει πάνω σ'ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά μουσικά ρεύματα μέχρι σήμερα.
Το Νέο Κύμα.
Που δεν ήταν απλά μουσικό ρεύμα, αλλά κανονικό κοινωνικό κίνημα, που άνθισε στη δεκαετία του '60 και διακόπηκε απότομα και βίαια από τη χούντα του '67.
Ένα κοινωνικό-μουσικό κίνημα που, όπως κάθε κίνημα (που σέβεται τον εαυτό του), είχε αιτίες, αφορμές, πρόσωπα και χώρους.
Οι αιτίες πολλές και ποικίλες. Κοινωνικές, αφού οι νέοι της εποχής έψαχναν τρόπο να εκφραστούν (έστω και πολλές φορές μιμούμενοι τας ευρώπας), έξω από τα μπουζουκτσίδικα και τις ταβέρνες, έξω από τα εξοχικά κέντρα. Με τον δικό τους τρόπο που, αλλάζει μορφή από εποχή σε εποχή, αλλά παραμένει πάντα το ίδιο φλογερός και ειλικρινής.
Μουσικές, αφού το "ελαφρό" ελληνικό τραγούδι προσπαθούσε να ξεφύγει από τα ανατολιτικο-νταλκαδιάρικα και να φτιάξει χαρακτήρα, Και το Νέο Κύμα ήταν η ένεση ανανέωσης. Στίχοι (ή ερωτικοί ή πολιτικοί) πάντα απλοί, λιτοί και όμορφοι. Μουσική ακόμα πιο απλή, παιγμένη με ελάχιστα όργανα (συνήθως μία μόνη κιθάρα).
Άνθρωποι νέοι, καλλιτέχνες ακόμα αμούστακα παιδιά και κοριτσόπουλα, φρέσκοι συνθέτες, άγνωστοι οι περισσότεροι, με πολύ κέφι και ταλέντο και, κυρίως, άφθαρτα μυαλά.
Κοινό σχεδόν αποκλειστικά νεανικό, κυρίως αριστερών-προοδευτικών αντιλήψεων και, πάντως, ανοιχτόμυαλο και διψασμένο για το "νέο".
Χώροι που λες και φτιάχτηκαν επίτηδες, οι περίφημες μπουάτ, οι περισσότερες στη σκιά της Ακρόπολης, από ανθρώπους εμπνευσμένους. Χώροι μικροί, ζεστοί, με μικροσκοπικές σκηνές, χώροι "ιερατεία" αυτού του φρέσκου κινήματος. Χώροι έκφρασης, όχι μόνο μουσικής, αλλά γενικά μιας τέχνης που ασφυκτιούσε και έπρεπε ν'ανθίσει.
Το Νέο Κύμα σ'άλλους αρέσει και σ'άλλους δεν αρέσει. Κανένας όμως δεν μπορεί να το παρακάμψει σαν μουσικο-κοινωνικό κίνημα. Κι'αυτό άσχετα με το τι τελικά κατάφερε, τι συνεισέφερε στη μουσική ή την κοινωνική συμπεριφορά.
Μικρό αφιέρωμα στο Νέο Κύμα δεν γίνεται. Είναι τόσα πολλά (και καλά) τα τραγούδια, που θα ήταν αμαρτία να περιοριστούμε σε λίγα δείγματα.
Γι'αυτό η νταλίκα αφιερώνει τρεις αναρτήσεις.
Ετοιμάστε χώρο γιατί σας έχω μπόλικο πράμα. Και πάλι πολλοί θα μείνουν παραπονεμένοι, αλλά οι επιλογές είναι προσωπικές.
Στις επόμενες αναρτήσεις θα πούμε κι'άλλα.
Σούλα Μπιρμπίλη - Η Κιθάρα
Γιάννης Αργύρης - Γεια Σου Λοιπόν
Αρλέτα - Μαργαρίτα, Μαγιοπούλα
Γιάννης Πουλόπουλος - Τ'Ασπρα Πουλιά
Μιχάλης Βιολάρης - Βάρκα Χωρίς Πανιά
Γιώργος Μαρίνος - Το Ταγκό Του Αποχαιρετισμού
Γιώργος Ζωγράφος - Ποιός Είδε Την Αγάπη Μου
Ρένα Κουμιώτη - Ο Ταχυδρόμος
Πόπη Αστεριάδη - Πήρα Αγκαλιά Ένα Όνειρο
Γιάννης Πουλόπουλος - Μη Μου Θυμώνεις Μάτια Μου
Δήμητρα Γαλάνη - Θάλασσά Μου Δίχως Άκρη
Αλέκα Μαβίλη - Παληκάρι Διψασμένο
Λάκης Παππάς - Το Γλέντι
Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Μικρή Μαρία
Καίτη Χωματά - Μια Φυσαρμόνικα
Γιώργος Ζωγράφος - Η Γοργόνα (Στην Απάνω Γειτονιά)
Αλέκα Μαβίλη - Να Με Θυμάσαι
Καίτη Χωματά - Κι Αν Σ' Αγαπώ, Δεν Σ' Ορίζω
Γιώργος Μαρίνος - Μη Μου Μιλάς Γι' Αγάπη
Βαγγέλης Ντίκος - Δακρυσμένα Μάτια
.jpg)
