Καλημέρα όλη μέρα.
Χθες είχαμε Willie Dixon. Σήμερα έχουμε πάλι Willie Dixon. Χθες είχαμε tribute. Σήμερα έχουμε solo τραγούδι, που, όπως ξέρουν οι περισσότεροι, είναι από τα αγαπημένα θέματα της νταλίκας.
Και τι τραγούδι.
Ο κόκκορας ήταν ανέκαθεν ένα πολύ προσφιλές θέμα των blues, κυρίως στη δεκαετία 1920-1930. Αλλά και πιο παλιά. Η πρώτη όμως ηχογράφηση μας έρχεται από τα 1929, με το Banty Rooster Blues του Charlie Patton, όπου ξεχωρίζει ένας στίχος : "What you want with a rooster, he won't crow 'fore day".
Σας θυμίζει κάτι;
Ε ναι, σας θυμίζει σίγουρα αυτόν τον στίχο : "I have a little red rooster, too lazy to crow 'fore day". Κι αν σκάψω λίγο βαθύτερα στο τραγούδι του Patton, θα βρω κι'άλλες ομοιότητες. Θέτε ακόμα ένα παράδειγμα; Το "I know my dog anywhere I hear him bark" δίνει "Oh the dogs begin to bark" κλπ κλπ.
Πού όμως υπάρχουν αυτές οι ομοιότητες; Μα...σ'ένα από τα σημαντικότερα blues διαμάντια όλων των εποχών, σ'ένα από τα ομορφότερα Chicago street blues τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ, το Little Red Rooster του φίλου μας του Willie Dixon.
Το διαμάντι γράφτηκε κάπου στα 1958, αλλά έμεινε στα σεντούκια του Dixon για αρκετό καιρό, άγνωστο γιατί.
Στα 1961, ο δημιουργός του το πρόσφερε στον Howlin' Wolf, από τον οποίον έχουμε και την πρώτη επίσημη ηχογράφηση, με τίτλο The Red Rooster, σ'ένα ιστορικό single (με b-side το επίσης τεράστιο Shake For Me), που κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 1961. Σημαντικό να σημειώσουμε, πως στην πρώτη αυτή ηχογράφηση στα studio της Chess Records του Chicago ο Willie Dixon παίζει το κοντραμπάσο.
Τον τίτλο Little Red Rooster, με τον οποίο το διαμάντι απέκτησε παγκόσμια αίγλη, τον χρωστάμε σ'ένα μεγάλο Κύριο των blues, τον Sam Cooke, ο οποίος ηχογράφησε το κομμάτι στα 1963 και το εκτόξευσε όχι μόνο στην κορυφή των charts, αλλά και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, όπως θα δούμε και παρακάτω.
Κι'αφού που λέτε το διαμάντι πέρασε τον Ατλαντικό, έφτασε και στ'αυτιά των Θεών. Οι οποίοι τότε ακόμε ήταν μικιά κοπελουδάκια (δηλαδή θεούληδες). Το άκουσαν, το λάτρεψαν και αποφάσισαν να το ηχογραφήσουν στα 1964. Αλλά όχι όπου να 'ναι. Στο ίδιο studio της Chess Records όπου όχι μόνο ηχογραφήθηκε το πρωτότυπο, αλλά όπου ηχογραφούσαν όλοι οι μεγάλοι bluesmen. Η εκτέλεση των Rolling Stones (αντικειμενικά πάντα ε;) είναι μία από τις καλύτερες έβερ. Το single δεν κυκλοφόρησε ποτέ στο Αμέρικα, συμπεριλήφθηκε όμως στο αμερικάνικο album τους The Rolling Stones, Now! (1965).
Και φτάνουμε στα 1968, όπου το διαμάντι πέφτει στα χέρια της Μεγάλης Big Mama Thornton, η οποία μας χαρίζει μία μαγική διασκευή (με κακαρίσματα, ουρλιαχτά και όλα τα υπόλοιπα scat blues). Συμπεριλήφθηκε στο θεϊκό της album Ball 'n' Chain (1968) που, όποιος δεν το 'χει ακούσει δεν ξέρει τι σημαίνει blues. Έτσι απλά.
Την αμέσως επόμενη χρονιά, σειρά παίρνει ένας από τους πιο βιρτουόζους κιθαρίστες των blues. Μιλάω για τον Κύριο Luther Allison, ο οποίος ηχογραφεί το διαμάντι μας και μας χαρίζει μία μαγεία, όπου ο κόκκορας συναντά τα phaze της κιθάρας και μας στέλνει στον ουρανό με ουάν γουέϊ τίκετ. Συμπεριλήφθηκε σ'ένα από τα σπουδαιότερα blues albums όλων των εποχών, το Love You Mama (1969)
Κι'οπως πολύ σπάνια μας συμβαίνει, θα κλείσουμε με την εκτέλεση του ίδιου του δημιουργού. Πράγματι, ο Willie Dixon περίμενε σχεδόν 10 χρόνια για να μας χαρίσει τη δική του άποψη για το δικό του τραγούδι. Η αναμονή, βέβαια, άξιζε τον κόπο, μιας και η εκτέλεση είναι ουράνια. Συμπεριλήφθηκε στον δίσκο I Am The Blues (1970) του αδιαμφισβήτητου Αφεντικού των blues του Chicago.
Αυτά και ξανα-καλημέρα μας.
.jpg)
