Τόσα χρόνια μιαν ανάσα

Καλημέτα τσικνισμένα μνημονιακά μου.

Σήμερα στη σαγκά μας "οι υπέροχοι φίλοι μας" η νταλίκα σας αραδιάζει μερικά σκόρπια τραγουδάκια. Σκόρπια για όσους δεν γνωρίζουν.

Για τους άλλοι, υπάρχει ένας υπέροχος κοινός παρανομαστής.

Είναι γλυκιά, είναι όμορφη και (αν οι πληροφορίες του ρουφιάνου μου είναι ακριβείς) κάνει καλό baby-sitting.

Πάνω απ'όλα όμως μ'εκνευρίζει. Πολύ. Γιατί μου προξενεί το ίδιο ακριβώς λυσσασμένο συναίσθημα που μου δημιουργούσε μια άλλη πολυαγαπημένη (αλλά ξεχασμένη) γυναίκα : αυτό που μας πιάνει όταν, διαβάζοντάς την, σκεφτόμαστε "γιατί να μην το έχω γράψει εγώ αυτό".

Αλλά τα γράφει αυτή.

Και τα τιμούν πολύ μεγάλοι συνθέτες και μουσικοί μας. Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Δημήτρης Μητροπάνος, Στάυρακας Λογαρίδης, Νταλάρας, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Κίτρινα Ποδήλατα, Μπάμπης Τσέρτος, Βίκυ Μοσχολιού, Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μπάσης.... 

Μερικοί δεν θα παίξουν στο αφιέρωμα (και να με συγχωρήσεις Λινούλα) γιατί όταν τους ακούω βγάζω σπυράκια.

Τα σπίτια μας απέχουν ακριβώς 972 βήματα στην απόλυτη ευθεία, τα βιώματά μας κοινά, πολλοί φίλοι μας ίδιοι. Οι μαμάδες μας 40 χρόνια (τσε βάλε) φίλες.

Μάλλον θα 'ναι ο ουρανός των δυτικών.

Το νταλικόφωνο έχει τη μεγάλη χαρά και την απέραντη τιμή να σας χαρίσει σήμερα στιγμές της μεγάλης μας φίλης, της Λίνας Δημοπούλου.

Και να σας αποκαλύψει πως αυτό που ετοιμάζει από Ιταλία μεριά θ'αφήσει εποχή.

Κι αν καμιά φορά με πιάνουν
κάτι ανόητες μανίες
και τα κάνω άνω κάτω
και τραβάω το σκοινί
του σκορπιού μου το κεντρί.

Βγάζω ,μάτια μου, ισόβια
σε κρυμμένες μου φοβίες
μη ξυπνήσω κάποια μέρα
κι έχεις εξαφανιστεί
μια ζωή χωρίς ζωή.

(τι σας έλεγα προηγουμένως;)