Σε γνώρισα σε μια επικοινωνιακή σπέκουλα

(παιχνίδι με την Ακανόνιστη)
Ας επιστρέψω όμως στην Αθήνα
στην σκοτεινή εκείνη εποχή
της κατάρρευσης του δικοματισμού.
Γιατί άραγε,
μετά την διαδήλωση στο Σύνταγμα,
να πάω σ'αυτήν την τόσο ιδιωτική σουαρέ;
Για να πιω τζάμπα;
Το πιθανότερο...

Ο Ορέστης έλεγε πως είμαστε καλυμμένοι.
Είχε τις πληροφορίες του,
δεν ήθελα να γνωρίζω τις πηγές του.
Το παιχνίδι παιζόταν πια καθαρά επικοινωνιακά.
Μπορούσαμε τουλάχιστον να διασκεδάσουμε λίγο;
Αναμφισβήτητα.

Έπαυλη στην Εκάλη,
φωτισμένα σαλόνια, σιγανές φωνές.
Οι καλεσμένοι σαν κάτι να περίμεναν,
τα τηλέφωνα χτυπούν διαρκώς,
οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι αγχωμένοι,
υπήρχε ουίσκι, σαμπάνια.
Ερχόμενος ο Ορέστης μου έδωσε έναν φάκελο.
Μετρητά. Ωραία, πάνω στην ώρα.

Μια ομάδα γυναικών στα μαύρα,
κοσμήματα κι αρώματα,
με ρώτησε πως τα περνάω,
σα να με ήξεραν χρόνια.
Μηχανικές γκριμάτσες πλουσίων,
αλλά αυτές έδιναν την εντύπωση πως περιμένουν,
να πιάσει το επικοινωνιακό κόλπο του
ενωμένου δικοματισμού.
Ο Ορέστης
απλά θα διαπραγματευόταν τις αποζημιώσεις.

Μια απ΄'τις γυναίκες
μάλλον όμορφη
φαινόταν να θέλει να φύγει.
Μια χαρά, υπήρχαν άπειρα δωμάτια στον όροφο.
Το κάνουμε χωρίς μιλιά, συνηθισμένα μουγκρητά,
πέρναγε ακόμα αυτό το άθλημα τότε.

-Θα σε ξαναδώ;
- Ποτέ δεν ξέρεις.
- Τ'όνομά σου;
- Ντόρα
- Παντρεμένη;
- Φυσικά.
- Ο άντρας σου είναι εδώ;
- Ε, όχι βέβαια!

Ήταν αστεία,
καμιά σχέση με τις ηλίθιες
που συναντάμε σε τέτοιου είδους περιστάσεις.
Μία άρχουσα τάξη καταρρέει
μια νέα ανατέλει,
οι γυναίκες τα έχουν λιγάκι χαμένα,
θέλουν πληροφορίες,
η σπέκουλα τις εξυπηρετεί
να το πάνε λίγο πιο μακρυά.
Τότε είναι που ο περιθωριακός έχει τύχη,
βουτηγμένος στο μυστήριο,
υποτιθέμενη βαρβατίλα,
εχέμυθος λόγω αρχών,
εκδικούμαστε στο πρόσωπό του τον συζυγικό υπάλληλο
ή τον προσοδοφόρο εραστή.

Στα σαλόνια του ισογείου
πολιτικοί και δημοσιογράφοι συνομοτούσαν ακόμα.
Η επικοινωνιακή σπέκουλα έμοιαζε εξασφαλισμένη.
Ο δικοματισμός έριχνε δακρυγόνα.
Ήταν χαρούμενη.
Σκυμμένη, στηριγμένη στον τοίχο,
πληροφορημένα δάχτυλα,
διψασμένο στόμα,
κραυγή μοδάτα πνιχτή.
Ούτε καν γδύθηκε.
Ανασηκωμένο φόρεμα,
επαγγελματίας,
ευθεία.

- Λοιπόν, κατεβαίνουμε
Εγώ : - Στο επανειδείν;
Γέλια.

Noir Desir - A ton etoile

Στο πιονεράκι της νταλίκας (Νο5)

Στα 1983 το punk ήταν ήδη νεκρό και θαμμένο δίπλα στον Johnny Rotten. Το new wave πάλευε να ξεμπλέξει τα καλώδια των synthesizers και τα γκρουπάκια του αναζητούσαν καινούργιες post industrial κομμώσεις. Το blitz προσκυνούσε τον Boy George και τα κοριτσάκια τον κύπριο λεβέντη George Michael.
Το rock είχε τελματώσει ανησυχητικά, πράγμα που προδίκαζε τη δημιουργία νέων ακουσμάτων. Εκεί στα 1983 εμφανίστηκε μια μπάντα που έμελλε να σημαδέψει ανεξίτηλα τη μουσική σκηνή.
Στο Los Angeles κι ανακατεύοντας άνισες δόσεις rock, folk, punk και funk, τέσσερα παιδαρέλια ανέλαβαν να διασώσουν την αμερικάνικη μουσική υπόληψη, πριν εμφανιστεί η φοβερή και τρομερή σκηνή του Seattle λίγα χρόνια αργότερα.
Ξεκίνησαν από το γυμνάσιο του Fairfax ως Tony Flow and the Miraculously Majestic Masters of Mayhem. Από μόνο του το όνομα προδίκαζε το τι θ'ακολουθούσε.
Ανάμεσα σε αποχωρήσεις, θανάτους λόγω overdose και σταριλίκια, οι RedHot Chili Peppers συνεχίζουν να μας δίνουν διαμάντια ακατέργαστα, ήχους που σπάνε τύμπανα και μελωδίες χρωματιστές σαν τα αμέτρητα tattoo στα κορμιά τους.
Είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, μαζί με τους REM το αυθεντικότερο rock συγκρότημα αυτής της εποχής, εξαιρουμένων βέβαια των Θεών, οι οποίοι άλλωστε έπαιζαν, παίζουν και θα παίζουν εκτός συναγωνισμού. Είναι συγκρότημα στίχου, πράγμα που τους κάνει ακόμα πιο ενδιαφέροντες. Πραγματεύονται συνήθως την άλλη όψη του νομίσματος της γκλαμουριάς της πατρικής τους California.
Διάλεξα τρία τραγουδάκια που τα γουστάρω πολύ. Υπάρχουν φυσικά πολλά και για όλα τα (γνωρίζοντα) γούστα.
Εν αρχή ήν το Snow, έπεται το smash hit Californication και για το τέλος, μια καταπληκτικά αστεία διασκευή του How deep is your love των Bee Gees.
Καλή ακρόασις

Περί γερμανικής φιλοσοφίας

Ένας από τους ελάχιστους ανεκτούς γερμανούς φιλόσοφους έγραψε κάποτε :

"Αυτό που εμποδίζει την επικοινωνία δεν είναι η απουσία της ευφυίας αλλά η παρουσία της έπαρσης"

Θα μου πείτε τώρα, που τον θυμήθηκες αυτόν; Δεν τον θυμήθηκα εγώ. Άλλος μου τον θύμησε. Εγώ απλά σκέφτηκα ν'απαντήσω ετεροχρονισμένα σε ένα σχόλιο. Θα προσπαθήσω να ενσωματώσω κι επιστημονική επιχειρηματολογία, μπας και καταφέρω ν'αποσπάσω τίποτα πιο "γλυκό" από το "άρες μάρες κουταμάρες". Γιατί μη με βλέπετε έτσι : πληγώνομαι κι εγώ ενίοτε. Παρακαλώ για την επιείκια σου φίλε σχολιαστή. Τι διάολο; Όλοι έχουμε θέση κάτω απ τον ήλιο.
Πως το έλεγε αυτός ο ρακένδυτος μακρυμάλλης; Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι;

Κάποια μέρα η καινούργια επιστήμη θα είναι αυτή των περίπου, των πολλαπλών συγκεντρωτικών ταυτοτήτων. Εκεί που η επικοινωνία θα ορίζεται ως η επικράτηση της δικής μας άποψης κι όχι ως η ανταλλαγή διαφορετικών απόψεων. Η καλές και κακές δονήσεις, οι απορίες περί φωνών και ατόμων, οι ευαίσθητες αποδείξεις θα είναι καθοριστικές. Συμφωνείς μαζί μου; Έλα στην κιβωτό μου να σωθείς. Διαφωνείς; Στο πυρ. Το εξώτερον; Όχι σύντροφε. Της περιφρόνησης.

Η ελεύθερη επιλογή των περιγύρων θα αποκτησει μια σημασία που ποτέ δεν είχε ως τώρα. Τέλος οι παρεξηγήσεις, αντίθετα θα καταλαβαινόμαστε άψογα, για το καλύτερο ή το χειρότερο, για να υποστηρίξουμε ή να μισήσουμε, να επιβληθούμε ή να σιχαθούμε, ανάλογα την περίσταση και με πλήρη συναίσθηση.

Καμία πλέον ανάγκη για κραυγές ή εγκλήματα, αδιάφορη απόσταση ή συμφωνία. Αγνοήστε με ή χαιδέψτε με. Ο καθένας θ'ανακαλύψει, με τρόμο ή ναυτία, πως πριν δεν είχε γύρω του παρά μόνο αποδοκιμασία, ηλιθιότητα, φρένο ή σαμποτάζ, εθελοντές, κλοπή, αεροπειρατία, σκληράδα, πόθο για εκκένωση ή για θάνατο, έναν τοίχο από αρνητική κατανόηση. Τώρα όμως θα μπορεί να είναι το αντίθετο : ενθάρρυνση, ερωτοποίηση (είσαι με την άποψή μου, είμαι με το κορμί σου), χαρά, ενθουσιασμός. Όλα υπέρ ή όλα κατά : χωρίς μέση.
Είπατε πως με τον καιρό το υπέρ μεταλάσσεται σε κατά; Ήταν ένα ψεύτικο υπέρ τότε. Και το ξέρατε χωρίς να το ξέρετε.
Αλλάξτε πεζοδρόμιο, διαμέρισμα, φίλους, εραστή, χώρα, γλώσσα. Ανούσιο να εξηγηθείτε. Είπαμε, επικοινωνείτε. Ανούσιο να φύγετε, ν'αλλάξετε κασέτα. Το υποτακτικό επιβάλλεται, όπως, άλλωστε και οι γεννετικές συνέπειες. Η Ιστορία θα βασιλεύσει μ'ένα απέραντο τζάμπα.
Η επικοινωνία θα γίνει τρόπος υποταγής : σε γουστάρω; Συμφωνώ με τις απόψεις σου. Όλα τα κόλπα της ηδονής θα είναι επικοινωνία : ομίχλη, πάχνη, άτομα, μόρια, αόρατες σιχαμάρες ή έλξεις, κενές οσμές, άρες μάρες κουταμάρες.
Βγείτε στο κυνήγι της επικοινωνίας. Προσπαθείστε το. Η νέα εποχή ανατέλλει.
Διαμορφώστε την ετυμολογία : έπαρση, εξυπνάδα, εντύπωση, πόθος, λαχτάρα, πήδημα.
Και πάλι απ'την αρχή. Με την ίδια σειρά μην τα μπερδέψετε.
Εμείς εδώ θα είμαστε.
Πόντους θα μετράει ο ανέραστος. Τον νικητή θα δαφνοστεφανώσει ο επιστήμων.

Led Zeppelin - Communication breakdown

Αλαλάζοντας την αδαή μετριότητά μου

Το 44ο εκτόγραμμα του Xou Ning, η απόλυτη αρμονία της φύσης, η ομίχλη πάνω από αφρισμένο ποτάμι και το βουνό.
Θα το βρείτε και ως ομορφιά.
Ταξιδεύοντας το νου, ξαποσταίνουμε πάνω σ'έναν κομμένο κορμό ενοχλώντας τα γεράκια.
Διαταράσσεται έτσι η αρμονία.
Σχόλιο : Μια προσωπική υπόκλιση εμφανίζεται χαρούμενα πάντα μετά την καινούργια ενέργεια. Πάνω από τη λίμνη, ο κεραυνός. Η κατάσταση βρίσκεται σε φάση μετάλλαξης. Για να προχωρήσουμε πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να επικαιροποιήσουμε τις δυνάμεις που κρύβουμε μέσα μας. Κι αυτό θα γίνει μόνο με την γυναίκα και το yin. Μην προσπαθήσετε να υποτάξετε την περίσταση. Προσαρμοστείτε και κάντε ότι σας ζητείται. Πραγματοποιώντας το δυναμικό σας θα δείτε τι πρέπει ν'απορρίψετε. Η ομορφιά αντανακλά την ένωση του Ουρανού και της Γης. Αν ο Ουρανός και η Γη δεν συμφωνούν, τι θα συνέβαινε στα εκατομμύρια πλάσματα; Για την ομορφιά είναι ταυτόχρονα μια αρχή κι ένα τέλος. Ανακατέψτε ηδονή και υπόκλιση, έτσι κερδίζονται. Μην επιβάλλετε τη θέλησή σας. Μην κάνετε σχέδια, μη δίνετε κατευθύνσεις σε κανέναν. Παραμείνετε ευέλικτοι, συμμορφωθείτε με τις συγκυρίες.


Περνάει ο άνεμος του Φθινοπώρου,
ο ήλιος γέρνει βιαστικά.
Μες στη χρυσοπηγή μια ωραία καθρεφτίζεται
ρόδινα χρώματα δεν βλέπει πια στο πρόσωπό της
και του νερού την αντανάκλαση μισεί.
Chao Ye - Η θλίψη της χρυσοπηγής (9ος αιώνας)




Ο άνεμος στην κορφή των φθινοπωρινών δέντρων,
ο γέρος μπροστά στο κρασί.
Μεθυσμένος, μοιάζει με κοκκινισμένο
από την πάχνη φύλλο η όψη του,
όμως της Άνοιξής του πια δεν είναι αυτό το χρώμα.
Pu Choui - Μέθη και φθινοπωρινά φύλλα (829)

Edith Piaf - Une chanson a trois temps

Εκεί έχει φθινόπωρο

Το γιοφύρι κάποιου Αγά που ξέχασα τ'όνομά του. Ε και; Σάμπως αυτός ήξερε ποτέ το δικό μου;



Το φράγμα της λίμνης στις πηγές του Αώου

Τέσσερις μέρες αναζητώντας το φθινόπωρο μακρυά από τις διαδικτυακές καθυστερήσεις. Τέσσερις μέρες γεμάτες γέλια και χρώματα. Χρώματα διάολε! Φυσικά, καθαρά, φθινοπωρινά και χωρίς εξεζητημένες αναλύσεις dpi.
Απόψε, εδώ, δεν υπάρχει φθινόπωρο.
Ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο. Εδώ οι εποχές συνθλίβονται και μετριούνται με ανάγκες και κρίσεις. Εκεί διαδέχονται, ανυψώνονται και κρυφογελούν.
Πόσο ηλίθιοι γίναμε.
Και πόσο θα γίνουμε ακόμα.

Δυό πτηνά ίσον ένα. Πάνω στο κλαδί
η εγγύτητα η κατάσταση ζεύγος.
Εγώ, πτηνό; εσύ φτερούγισμα συμπληρωματικό
στο βαλς των εποχών μου - σε ονομάζω
σκάλα του πιο μυστικού γαλαξία.
Έτσι συμβαίνει; η φύση του πτερώματος
προετοιμάζει τη φύση της ομορφιάς
ό,τι εξέχει απ'το κλαδί η φωλιά μας η γλώσσα
(οι λέξεις σαν φύλλα σαν κόκκινα μήλα)

Δύο πτηνά ίσον ένα. Ήσουν εκείνος που
έφευγε που επέστρεφε - μια φτερωτή ζωή
από κλαδί σε κλαδί. Ήμουν εκείνη που έμενε
να γεννάει λόγια-αυγά στη μεγάλη μοναξιά
της φωλιάς. Κάποτε το θέρος μας εύρισκε αλλιώς
μέσα στο ράμφισμα των καρπών
Δύο πτηνά ίσον ένα. Η φύση του αριθμού
αναλύει τη φύση του ρυθμού.
(Κλεοπάτρα Λυμπέρη- Η κατάσταση ζεύγος)

Yves Montand - Les feuilles mortes

Είπατε κάτι; Είπαμε, ναι

"Δεν υπάρχουν προβλήματα στο σύμπαν. Όλα είναι εναρμονισμένα όπως θα 'πρεπε να είναι. Εμείς δημιουργούμε τα προβλήματα γιατί υπάρχουν εκ των προτέρων και οι λύσεις (άσχετα αν δεν τις ξέρουμε)".
(επίλογος σε ανάρτηση του κυκλοαποτέτοιου)

Πρόκειται, φυσικά, για σοφιστεία. Ένα τσιτάτο που εξυψώνει, μέχρι σημείου κβαντικής αποθέωσης της επιστήμης του ξέρω ότι δεν ξέρω, άρα ψάχνω. Έρευνα, αλλά μέσα σε όρια και σύρματα που δεν πρέπει να ξεπερνούν όσα δεν πρέπει να ξεπερνιώνται. Η γνώμη μου; Μαλακίες.
Κανένας, κι ακόμα περισσότερο καμία, δεν δέχεται ελαφρά τη καρδία την επιστημονική αλήθεια, γνωστό αυτό. Ότι το είδος στο οποίο ανήκουν είναι η περαστική συνέπεια ενός απλού κοσμικού ατυχήματος, μιας άτυχης στιγμής του σύμπαντος, που θα μπορούσε να μην είχε γίνει, τους φαίνεται αδιανόητο, αδύνατο, μαθηματικό. Είμαστε ηθελημένοι, διατυμπανίζουν, λύσεις υπάρχουν και δεν τις ξέρουμε, απόδειξη το μυαλό μας. Ο θεός μας έπλασε κατ'εικόναν (εκτός απ'αυτό το συγκεκριμένο σημείο, δεν πιστεύουν στον θεό). Εμείς, ατύχημα του σύμπαντος; Φτωχέ ερασιτέχνη, φτωχέ ανόητε, φτωχέ φιλόλογε κρετίνε.
Η εξέλιξη οδηγούσε μέχρι εμάς, όλα έγιναν για μας, με την σκέψη σε μας. Ο τραπεζικός μας λογαριασμός το αποδεικνύει. Σιγά μην σκεφτούμε δεύτερη απάντηση στην ίδια ερώτηση.
Το βακτήριο ήταν εδώ πριν τρία δισεκατομμύρια χρόνια; Η γαρίδα γιόρτασε προχθές τα τριάντα εκατομμύρια χρόνια της; Έχουμε μπροστά μας ακόμα τέσσερα εκατομμύρια χρόνια; Ε και; Σχέδιο είναι. Με λύσεις που υπάρχουν αλλά δεν τις ξέρουμε.
Μ'αρέσει ο όρος ατύχημα του σύμπαντος. Ενισχύει την εξαίρεση, Μπαχ ή Tchouang-tseu, κατά μήκος της γαλαξιακής σούπας. Η αγάπη, ως υπερ-ατύχημα, μου πάει μια χαρά επίσης. Βάζει τρικλοποδιά στις στίβες από μιλένιουμ, δύο χιλιάδες τετρακόσιες σελίδες της Αναζήτησης του Χαμένου Χρόνου, αιώνες ολόκληρους πονεμένα περίπου.
Όχι λοιπόν, το ανθρωποειδές δεν ήταν ηθελημένο, δεν πάει πουθενά, θα εξαφανιστεί όπως ακριβώς ήρθε και δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Και ναι. Δεν υπάρχουν πολλές απαντήσεις σε μία ερώτηση αφού δεν υπάρχουν ερωτήσεις προς απάντηση.
Το ανθρωποειδές το γνωρίζει αυτό καλά κατά βάθος, ο υποκριτής, αλλά λέει το αντίθετο για να μαζέψει γύρω του εντυπώσεις, να εκμεταλλευτεί, να καταχραστεί, να εμποδίσει.
Τρικλοποδιά, πάντα, από ένστικτο ή από μηχανική αντίδραση. Ξεκινά από νωρίς, απ την κούνια, αλλά και πριν, μέσα στους ιστούς. Μετά εντάξει, οι εμπειρίες, τα λάθη, οι διορθώσεις, τα πάθη.
Συνέχισε, βρες τον δρόμο σου μέσα στα σκοτεινά.

Tchouang-tseu : "η ζωή ενός ανθρώπου μεταξύ της γης και του ουρανού είναι σαν το πουλάρι που πηδά έναν φράχτη : μια αστραπή, και μετά τέλος"

Το 57ο εξάγραμμα του Yi King ειναι το Souen, το απαλό, το διεισδυτικό, ο άνεμος.
Η σφαιρική του ερμηνεία είναι : να διεισδύσεις απαλά, μέχρι την καρδιά του προβλήματος.
Σχόλιο : το απαλό (το διεισδυτικό, ο άνεμος) αναφέρεται σ'έναν επηρεασμό που εισέρχεται σιγά-σιγά, όπως ο άνεμος, ή όπως οι ρίζες μέσα στη γη. Όποιος θέλει να εισέλθει στην καρδιά του προβλήματος που τον απασχολεί (κι ας υπάρχει ήδη μια λύση που δεν την ξέρει), πρέπει να διαθέσει ευκινησία, να προσαρμοστεί, να μπει από την μικρή πορτούλα, να αφεθεί στην οικοδομή της συγκυρίας. Αυτό απαιτεί μια κάποια ταπεινότητα, ευστροφία και σίγουρη κρίση. Πρέπει, βέβαια, να γνωρίζει προς τα που κατευθύνεται και να κρατά το τιμόνι σταθερά.

Θα την βρει την απάντηση;
Πάλι τα ίδια θα λέμε;
Η λύση υπάρχει εκ των προτέρων. Κουβέντα να γίνεται.

Δήμος Μούτσης - Ερινούλα μου

Le petit prince (modern times mix)

Ξαναδιάβασα με εξαιρετικά θυμωμένη μελαγχολία τον "Μικρό πρίγκηπα" του St Exupery, που η λεσβία φιλενάδα μου ανάρτησε.
Πάντα μου άρεσε να διαβάζω αυτό το μικρό βιβλιαράκι, όχι για τα νοήματα και τις γλυκανάλατες μεταφορές του, αλλά γιατί σε μένα, που το γνώρισα σε μεγάλη ηλικία και στην αυθεντική του γλώσσα, ήταν κάτι σαν όνειρο. Ή σαν εφιάλτης. Ανάλογα την χρονική οπτική γωνία.

Η ιστορία γράφεται στο Rungis, ένα από τα πολλά ghetto παρισινά προάστια, κάπου στα early '80s. Ο Gerard Lambert είναι ένας τύπος των προαστίων, καυγατζής, μάγκας και φυσικά φτωχός και άνεργος. Τριγυρνά με το μοτοποδήλατό του (κλασσικό φετίχ της εποχής) στους άδειους δρόμους, όταν ξαφνικά μένει από βενζίνη. Σκέφτεται, και κλέβει βενζίνη από ένα αυτοκίνητο, του οποίου μετά μαχαιρώνει τα λάστιχα, έτσι για πλάκα.
Ο καλός θεός όμως τον τιμωρεί. Το μοτοποδήλατο δεν λέει να πάρει μπρος. Μηχανική βλάβη.

Επί ώρες, ο ήρωάς μας προσπαθεί, βρίζοντας, να διορθώσει την βλάβη, όταν ξαφνικά...

A ce moment la, un mec arrive
un petit loubard aux cheveux blancs
et qui lui dit comme dans les livres
s'il te plait dessins-moi un mouton
une femme a poil ou un calibre
un cran d'arret, une mobylette
tout ce que tu veux, mon pote tu es libre
mais dessins-moi quelque chose de chouette
(dans le lointain il se passe plus rien
ou au moins il me semble)
Alors, d'un coup de clef a molette
bien place entre les deux yeux
Gerard Lambert eclate la tete
du petit prince de mes deux
Faut pas gonfler Gerard Lambert
quand il repare sa mobylette
C'est la morale de ma chanson
moi je la trouve chouette
pas vous?
Ah bon....

Ακολουθεί μετάφραση για τους μη κατέχοντες την γαλλικήν και δη την αργκό...

Εκείνη τη στιγμή ένας μάγκας έρχεται
αλητάκος ασπρομάλλης
και του λέει, όπως στα βιβλία
σε παρακαλώ ζωγράφισέ μου ένα πρόβατο
μια γκόμενα γυμνή ή ένα πιστόλι
έναν σουγιά, ένα μοτοποδήλατο
ότι θέλεις αδελφέ, ελεύθερα
αλλά ζωγράφισέ μου κάτι όμορφο
(μακρυά τίποτα πια δεν συμβαίνει
ή έτσι μου φαίνεται)
Τότε, μ'ένα χτύπημα γαλλικού κλειδιού
ακριβώς ανάμεσα στα μάτια
Ο Gerard Lambert ανοίγει το κεφάλι
του μικρού πρίγκηπα του κώλου
Μην πρήζετε τον Gerard Lambert
όταν επισκευάζει το μοτοποδήλατό του
Είναι η ηθική του τραγουδιού μου
εγώ την βρίσκω τέλεια
εσείς όχι;
Καλά...

Renaud - Les aventures de Gerard Lambert

Μεταξύ του ζω και του σπαταλώ χρόνο υπάρχει άβυσσος

(παιχνίδι με την ακανόνιστη)
(ο τίτλος θα μπορούσε επίσης να ήταν : Μην πείτε στη μαμά μου ότι ασχολούμαι με τα blogs, με νομίζει τσάτσο σε μπουρδέλο)

Με το ρεύμα και κόντρα στο ρεύμα.
Το να είσαι ορατός και άψογα αόρατος. Πάντα με την συντροφιά των άτυχων φίλων: εξαφανισμένοι ένας θεός ξέρει που, ψυχώσεις, καταρρεύσεις, αυτοκτονίες. Μεγάλος ο κίνδυνος. Η σωτηρία το ίδιο.
Απόψε ονειρεύτηκα πως μου πρότειναν, σ'ένα μακρυνό δωμάτιο, σε ώρα λειτουργίας, όλα τα είδη ναρκωτικών. Πήρα λίγο, χωρίς να επιμείνω, ενώ για τα υπόλοιπα με άκουσα να λέω πως έχω ότι χρειάζεται.
Είναι φοβερό να ξυπνάς, να παρατηρείς τα χέρια σου ή τον πούτσο σου σα να ήταν η πρώτη φορά. Ή η τελευταία.
Είναι καλό να γυρίζεις απροειδοποίητα σπίτι, σα να θέλεις να τσακώσεις τον εαυτό σου μέσα. Είναι αρκετά καλό να σφυρίζεις και να σιγοτραγουδάς μόνος. Να λες μερικές λέξεις μεγαλόφωνα μέχρι να τις βρεις γελοίες (όλες είναι, μεταξύ μας). Να ψιθυρίζεις anyway για να δώσεις κουράγιο σε σένα. Ν'αποφεύγεις τις ομολογίες, τα εμπιστευτικά ή την διαφάνεια. Με άλλα λόγια την λυσσασμένη αστυνομία της σπαταλημένης ζωής.
Στο δρόμο σας θα συναντήσετε τις παγωμένες δούλες του θανάτου με τα ψηφιακά τους γοβάκια. Ντυμένες οθόνες LCD. Με mouse αντί για σερβιέτες για τις δύσκολες μέρες. Με ατάκες που ξυπνούν έναν πόθο που είναι τόσο λίγο δικός τους που δεν μπορεί να γίνει δικός σας. Με στερεότυπα που θυμίζουν μούχλα, αγάπη, πίστη, επιθυμία, καύλα, καπνό. Παρεξηγημένα avatars ενός ηλιοκαμμένου νέου.
Αυτό φυσικά το ονομάζουν ζωή, ή, λογικά, ανανέωση, αναγέννηση. Κατά 99% έχουν δίκιο. Αυτό που ξεχνούν -ή που δεν μπορούν να ξέρουν- είναι ότι ο θάνατος, δια μέσου των, σημαδεύει το 0,01%, το ψάρι που πρέπει να πνίξουμε, αυτό που άξιζε να ζει αιώνια. Σιγά τ'αβγά. Λογικό. Λειτουργία. Ζωή.
Να σπαταλάς στιγμές, λεπτά, ώρες, μήνες για να ξεγελάς την αφέλεια. Να εντυπωσιάζεσαι για την αυθυποβολή. Να γελάς με κάτι που έπρεπε να σε κάνει να ξερνάς από αηδία. Ή από μίσος. Το θέμα είναι η φθορά και το χρήμα. Φράγκα, γηρατειά, αναζωογόνηση.
Πράγματι. Δεν έχει προβλεφθεί πως μέσα στον υποχρεωτικό αλτρουισμό, το καινούργιο παραμένει πάντα το Ίδιο. Θα ήταν ανήθικο.
Λένε πως η ανθρώπινη ζωή είναι ότι πολυτιμότερο κι όμως την σπαταλούν. Ότι η Φύση τους κάνει ευτυχισμένους κι όμως την αφανίζουν. Ότι αγαπούν τα παιδιά, το μέλλον κι όμως τα φυλακίζουν σε διαδικτυακά κλισέ. Μια ακόμα φορά σιγά τ'αβγά. Λογικό.
Η τελευταία πράξη είναι ματοβαμμένη, ξέχασαν να στοιχηματίσουν, είναι τεράστιο, στάχτες. Λένε συχνά πως η ζωή είναι πολύ σύντομη. Ε λοιπόν όχι, αντίθετα είναι πολύ μακρύ πράγμα. Μακρύ και σκληρό. Πάει ο νους σας πουθενά; Με αμείωτο ενδιαφέρον.
Γυρίστε στις ασχολίες σας. Σπαταλήστε όσο θέλετε. Δική σας είναι. Πάντα θα μείνει κάτι που να αξίζει να βιωθεί. Μπορεί να μην το ξέρετε, να μην το ανακαλύψετε. Δεν σημαίνει όμως πως δεν θα υπάρχει.
Ζείστε τη ζωή σας, έστω δι εξουσιοδοτήσεως, μπροστά στα ηλεκτρονικά σας βοηθήματα. Θα σας εκδικηθούν πριν προφτάσει να σας περιλάβει η ζωούλα σας. Μία τους και μία της. Και πάλι απ την αρχή.
Θα υπάρχουν άνοιξες και φθινόπωρα. Όλα μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες που θα καθορίζουν τη ζωή. Οι άντρες θα είναι θλιβεροί και οι γυναίκες εξουθενωτικές. Το τεχνητό ηλεκτρονικό ζευγάρωμα του πείσματος είναι τόσο παλιό όσο και η μονογαμία. Λίγο ενδιαφέρουν τα διαζύγια ή τα διαδικτυακά παντρολογήματα, οι πλάγιες ακροβασίες, οι στημένες σκηνοθεσίες για κοινωνική κατανάλωση.
Ο Νόμος θέλει να ροκανίζεται. Και θα ροκανίζεται.

Eric Serra - Big Blue Ouverture (Le Grand Bleu - OST)

Και για μία που βλέπετε (για την Βανέσσα)

η φωτογραφία που με ενέπνευσε είναι από το http://kollhma.blogspot.com/


Σ'ένα ποίημά του, ο Xu Wei γράφει :
Η μισή ζωή μου καταναλώθηκε, τώρα είμαι γέρος
μόνος, κάθομαι και σπουδάζω ενώ ο άνεμος της νύχτας ουρλιάζει
τα μαργαριτάρια που πέφτουν απ την παλάμη μου δεν βρίσκουν ν'αποκτηθούν
ας τ'αφήσουμε λοιπόν να σκορπιστούν στ'αμπέλια...
Xu Wei - Τα σταφύλια

Και λέω εγώ, η απάτη είναι ολική. Ποτέ τα σταφύλια δεν ήταν τόσο ώριμα, νέα, δηλητηριασμένα, ελέυθερα. Ο κόσμος είναι άδειος, οι έμποροι διεφθαρμένοι, αποδράσαμε στο φτερωτό άσπρο, τα τσαμπιά πέφτουν μ'έναν σκούρο θόρυβο. Νάτα όμως πάλι τα μπλε βουνά, σαν κύματα στον κίτρινο ουρανό. Τα χρωματιστά φέρετρα είναι γεμάτα από γυαλιστερά κουτιά με τη μορφή πάπιας, ένας άντρας προφίλ ιππεύει τον δράκο μέσα στο πορτοκαλί μετάξι, ένας φοίνικας κι άλλα πουλιά παίζουν τους αδιάφορους, ο άνεμος μουρμουράει ανάμεσα στα έλατα.
Κοντά σε μια βάρκα, μέσα σε μια καλύβα κάτω από τους κύπρους και τα αρμιρίκια, μια μορφή σχεδόν αόρατη, καθισμένη στο τραπέζι, ζωγραφίζει τον πίνακα που νομίζουμε πως βλέπουμε.
Οι πιο ψηλές κορυφές κρατιώνται σε ισορροπία μέσα στην ομίχλη. Κάποιος περπατά, κάποιος περιμένει. Ένα ζευγάρι κάνει έρωτα κοντά σ'έναν κόλπο. Η καρδιά χτυπά κάτω από την σύνθλιψη των βράχων.
Μια χορεύτρια γλυστρά και σταματά για ν'αφήσει τη σελήνη να προχωρήσει.
Όλα γίνονται μεταξύ δύο κόσμων, από κει και πάλι πίσω, όπως αυτός ο περαστικός φασιανός και αυτά τα πουλιά που τιτιβίζουν μέσα στο έλατο.
Ο δρόμος χάνεται μέσα στα βουνά των αμεθύστων, η οπισθοχώρηση είναι άφαντη, οι κορυφές κληρονομούν κορυφές, η ύλη είναι απροσπέλαστη, αλλά δεν είναι παρά παροχημένη φαντασίωση.
Μένουμε κοντά στη μελάνη και να, από μακρυά, οι χαμένοι ταξιδιώτες, να οι καταρράχτες. Η πτώση των νερών μεταμορφώνεται σε κάθετες αρνήσεις. Οι σκεπές ανταμώνουν με τον ουρανό, τα σπίτια επιπλέουν, αυτή η μικροσκοπική ανθρώπινη μορφή δεν μπορεί να υποβάλλει την παραμικρή ένσταση στο προφανές του σχεδίου, του όγκου.
Το εργοστάσιο, οι κολώνες, τα σίδερα είναι οφθαλμαπάτη. Ο ουρανός λέει αλήθεια. Βλέπετε που το φως ντράπηκε ν'ανάψει; Ακολουθήστε το. Το φως λέει ψέμματα.
Η αρρώστεια και ο θάνατος είναι αποκλεισμένες αδιακρισίες.
Όσο περισσότερο το σώμα είναι ένα συνειδητό όριο, τόσο το διάστημα φωτίζεται.
Μικρή σκεπτόμενη ζωή, αγγιγμένη τεραστιότητα.

Tosca - Suzuki

Για μια φωτογραφία που δεν θα δείτε ποτέ

Πάνε κάτι μέρες, έλαβα μια φωτογράφία. Η φωτογραφία πάντα απεικονίζει μια στιγμή, η δε παρελθοντικότητα της στιγμής προσδίδει στην φωτογραφία τη μόνη γοητεία που θα μπορούσε να έχει. Όποιος βλέπει σε μία φωτογραφία μελαγχολία, αναμνήσεις, ωραίες στιγμές και άλλα τέτοια όμορφα, μην διαβάσει όσα ακολουθούν. Εγώ, μόλις την είδα ξέρασα. Χρώμα, σκέψεις και μουσική.

Την κοιτάζω. Η ομορφιά, στην πραγματικότητα, είναι μια ζωντανή καλοσύνη, βαθειά, όσο πρέπει τεντωμένη, στιγματισμένη απ΄τον πόνο.
Ομορφιά : προβλεπόμενη καλοσύνη. Ασχήμια : μισητή αμάθεια. Η ομορφιά είναι η εξυπνάδα του κακού, η ασχήμια είναι η βλακεία ενός αποτυχημένου ψεύτη.
Δεν υπάρχει απλό γιατί σ'αυτό το είδος συνάντησης, τα πάντα παίζονται στην κονιορτοποίηση των λεπτομερειών. Κυρίως στο λόγο : ακοή, ανάσα, ένσταση, σιωπή. Να καταλαβαινόμαστε, πραγματική έκφραση. Κάτι επιθυμείται, αναδύεται, δεν φθείρεται, δεν σταματά. Κάποιες στιγμές θα λέγαμε πως μπαίνουν στη μέση οι νεκροί , σε κάθε περίπτωση σίγουροι για τις παροδικές τους λαμπερές αναμνήσεις.
Βλακεία. Η θάλασσα κι ένα ασφαλές μωρό να την κοιτάζει.
Οι ενοχλητικές ή τραγικές σχέσεις είναι επιδερμικά λάθη, σκελετοί, αρώματα, λάθη φωνής. Επιμένουμε, παρότι βαριόμαστε, θέλουμε να το πιστέψουμε, δεν τολμάμε να πούμε πως ενοχλούμαστε από το τάδε ή τον δείνα, και ονομάζουμε το όλον πάθος, κτήση. Μέχρι που σκεφτόμαστε πως έχουμε δίκιο που έχουμε άδικο, πως πρέπει να συνεχίσουμε να πιεζόμαστε. Κάνουμε λάθος όμως. Όσο το μωρό κοιτάζει τη θάλασσα, δεν είναι παρά ο θάνατος που παραφυλάει, εκεί, βαρύς, πουριτανός, φανατικά ανίκανος, παγωμένος. Το πραγματικό πάθος, είναι ένα μωρό που κοιτάζει τη θάλασσα, τζάμπα και σε άδεια καλοκαιρινή, ευκολία στο σταμάτημα. Σωπαίνει, κοιμάται, εξαφανίζεται. Χαρά.
Το παιδί στην αγκαλιά της μάνας του κοιτάζει τη θάλασσα. Ο διάβολος κρατά το παιδί που κοιτάζει τη θάλασσα. Λογαριασμούς μαζί της; Δεν υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί. Εδώ είναι, εξάλλου, που πρέπει να σκύψουμε με προσοχή, που οι μεγαλύτερες υποψίες κυριαρχούν.
Ο διάβολος θέλει την πραγματοποίηση από συμφέρον, κατωτερότητα ή υπολογισμό. υποφέρει και ξερνάει ο διάβολος αν νιώσει ότι κάτι πραγματοποιείται για άλλον σκοπό. Είναι όμορφο να τον βλέπεις να τεντώνεται, να παραφυλάει, να ψάχνει, να κατασκοπεύει, να συνομοτεί, να δυσφημεί, να του τρέχουν τα σάλια για να αποδείξει το αντίθετο. Το μωρό όμως είναι πάντα στην αγκαλιά της μάνας και κοιτάζει τη θάλασσα.
Κι ο διάβολος διαιρεί, βασιλεύει, χωρίζει. Κανένα αυτονόητο δεν τον εντυπωσιάζει, τίποτα δεν τον πείθει. Το έμαθε το κατηχητικό του : κάθε πράγμα, κάθε άτομο έχει την τιμή του, όλα μπορούν να πουληθούν και ν'αγοραστούν. Είπα διάβολος; Με μικρό; Ανοησία; Τόσο το χειρότερο.
Ο διάβολος υπάρχει, τον συνάντησα εκατό φορές αυτοπροσώπως.
Το μωρό χωρίζει τη θάλασσα στα δύο. Με το βλέμμα του. Μεθαύριο θα την χωρίσει με τα χέρια, τα πόδια, τον πούτσο, το μυαλό. Κι η μάνα θα μείνει να καταριέται τη θάλασσα, στον θεό ή στον διάβολο.
Ο διάβολος υπάρχει. Ο θεός δεν είναι και τόσο σίγουρο.Ίσως μια τάση, γυμνή, μια φλασιά.
Το μωρό κοιτάζει τη θάλασσα.
Ο διάβολος είναι μπάτσος και ο θεός παράνομος.

Ευχαριστώ πολύ για την φωτογραφία.


Renaud - "Mistral gagnant"

η ματαιόδοξη προσαρμοστικότητα της απιστίας (παρτ του)

Το δέυτερο μέρος είναι ένα τραγουδάκι.
Τα τραγουδάκια έχουν ένα κακό και πολλά καλά.
Διαρκούν λίγο, λέγοντας πολλά.
Είναι ο Claude Francois και το Comme d'habitude.
Για όσους τους θυμίσει κάτι, είναι το γνωστό My way.
Εδώ ακούμε το original.
Θα μου πείτε τώρα, καλά ρε αγενή κουλτουροκυνηγέ νταλικιέρη, γιατί αυτό;
Υπάρχουν υπότιτλοι στα αγγλικά.
Η καθημερινότητα είναι ο καλύτερος καταλύτης για την απιστία.

Η ματαιόδοξη προσαρμοστικότητα της απιστίας

(παιχνίδι με την ακανόνιστη)

Νιώθω σχεδόν τρυφερότητα για τους παροδικούς παρτενέρ σου. Κάνε τους να σ'ερωτευτούν πολύ, κυρίως όμως να εξαφανίζεσαι συχνά την τελευταία στιγμή. Σ'αυτό τον κλασσικό ρόλο είμαι τόσο βέβαιος ότι διαπρέπεις.
Ανάφτρα. 'Ολη τη νύχτα (συμμαχίες, προδοσίες, δίκη), και μετά, γυρισμένη στο προφίλ, "σας παρακαλώ, καληνύχτα".
Στον ανελκυστήρα του ξενοδοχείου στο τέλος του πάρτυ, ή στο ξεπροβάδισμα στο αυτοκίνητο, αφού παρκάρετε. Το σημείο - κλειδί. Το αναπάντεχα ποθητό άγγιγμα.
Τόσες φορές σε είδα να επιστρέφεις αναμμένη, μετά από μία άρνηση, μια πουτανιά. Κι άλλες τόσες μετά από μία επιτυχημένη απόπειρα να ξυπνήσεις τα άλογα της ηδονής. Ή της λαγνείας.
Πόσο ευχαριστιέσαι να ενοχλείς τα αρσενικά. Λες και δεν είναι ήδη τόσο βαρετά μέσα στη ματαιοδοξία τους, τα προγραμματισμένα σαλιαρίσματά τους, ή ακόμα τη μιμητική τους τύφλωση όταν προσπαθούν αν έρθουν στη θέση σου, του είδους "η πραγματική γυναίκα είμαι εγώ".
Ας είμαστε δίκαιοι. Υπάρχουν οι ευγενικοί, οι ομοφυλόφυλοι, συχνά, αλλά αυτοί που ακούν στ' αλήθεια σπανίζουν.
Με τις γυναίκες είναι πιο καθαρό. Ξέρουν αμέσως αν μάλλον ναι ή όχι. Αν και η πλειοψηφία είναι βαρετές. Είναι όμως άλλο πράγμα, όπως και να 'χει. Βουτάμε στους ατμούς, τις πρακτικές αναλαμπές, τις προστυχιές, τα υπονοούμενα τρίτου τύπου, τα ψυχικά φρου-φρου. Οι πιο έξυπνες τουλάχιστον. Ας μη μιλήσουμε για τις άλλες : λεφτά, παράπονα, παιδιά. Λεφτά, παράπονα, παιδιά. Και πάλι απ την αρχή.
Η καλύτερη στιγμή για μένα είναι το ξημέρωμα, όταν γυρνάς στο δωμάτιο και σε βλέπω να κοιμάσαι, γλυκά κουρασμένη από το νυχτερινό πόλεμο με ξένο στρατό. Τα καπούλια σου χορεύουν τ'όνειρό σου, ντύνομαι αθόρυβα, κλαίω από μέσα μου, σε φιλώ απαλά και μυρίζω τον άλλον.
Τρέχω στον ανθοπώλη ν'αγοράσω ένα τριαντάφυλλο και το βάζω στο τραπέζι, ακριβώς απέναντί μου. Δεν γράφω τίποτα, δεν σκέφτομαι, δεν θυμάμαι. Απλά προσπαθώ να δω τις απαγορευμένες εικόνες.

Έτσι λοιπόν σ'αγαπώ. Αν διασκεδάζεις, σ'αγαπώ. Αν βαριέσαι και κουράζεσαι από την πολυλογία, σ'αγαπώ. Γιατί να αμφιβάλλω για οτιδήποτε; Μπόρεσες να φτάσεις με κάποιον άλλον στον ίδιο δείκτη αμεσότητας, παιγμένης αιμομιξίας, αληθινής τρυφεράδας, βελούδινης βαρβαρότητας; Στην ίδια βιτσιόζικη απαλότητα;
Αν ναι, πες το μου και θα δούμε.
Κέρδισε τη ζωή σου ομορφιά μου, συνέλεξε τις πληροφορίες σου, μη μου διηγείσαι τίποτα, άσε με κυρίως να μαντέψω τις δύο τρεις αλλαγές στη σκηνοθεσία σου. Γι αυτό άλλωστε δεν οργανώνονται άντρες και γυναίκες; Για να καταλαβαίνονται δεν οργανώνονται; Όπως ακριβώς η πολική αρκούδα με τη φάλαινα; Ο πάνθηρας και ο ασβός; Το τεράστιο δέντρο καραπέθανε; Μα, ακριβώς εδώ είναι το ενδιαφέρον : ένας άντρας και μια γυναίκα που αγαπιούνται είναι οι πιο διεστραμμένοι της γης, τα πλέον συνέταιρα στοιχεία που μπορούμε να φανταστούμε.
Πόσος χώρος έμεινε για τη συγγνώμη αγάπη μου;
Κι αν η απιστία σου είναι ο μέγιστος κοινός διαιρέτης της αγάπης μας, γιατί να μεγιστοποιούνται κοινά πολλαπλασιαζόμενοι οι κίνδυνοι για τη ζωή μας;
Μη μου πεις τίποτα. Κοιμήσου.
Το βιβλίο της ζωής δεν γράφτηκε ποτέ με την αφοσίωση. Απλά δεν γράφτηκε ποτέ.
Αγάπη μου ζηλεύω.
Όχι αυτούς. Εσένα.

I love to hate you - Erasure

Περί θρησκείας (Στο πιονεράκι της νταλίκας Νο4)

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία (και σε μουσικά blogs) για το ποιο συγκρότημα αντιπροσωπεύει καλύτερα την rock μουσική σκηνή διαχρονικά.
Το ερώτημα αδέλφια δεν τίθεται καν. Σοφιστεία γαρ.
Όπως σε πολλές δραστηριότητες της πουτάνας της ζωής, έτσι και στην rock υπάρχει μία και μοναδική trade mark.
Την βλέπετε λίγο πιο πάνω.

Όποιος είχε την τύχη να ζήσει την συναυλία των Θεών στα Abbatoirs στο Παρίσι το 1976, ξέρει για τι πράγμα μιλάω. Εμείς οι άτυχοι απλά την βλέπουμε (και ξαναβλέπουμε και ξαναβλέπουμε) σε video.

Η rock στην απόλυτη nirvana της.

Μετά απ' αυτούς υπάρχουν απλά καλά (ή πολύ καλά) συγκροτήματα.
Όπως όμως λέει κι ένας φίλος....άμα έχεις ρε μάγκα μου τον Θεό για πάρτη σου, τι να κλάσει ο Άγιος Πέτρος άμα λάχει να ουμ...

Hot stuff
You gotta move
Star star (starfucker)

Billy Preston on the piano (of course)

Όλα είναι τεχνολογία (κουλτούρα τέλος)

Επιστολή γυναίκας σε περιοδικό ειδικών θεμάτων :

Αγαπητό PC weekly,

Πέρυσι έκανα αναβάθμιση από το Αρραβωνιαστικός 5.0 στο Σύζυγος 1.0 και παρατήρησα πως το καινούργιο πρόγραμμα άρχισε να κάνει αναπάντεχες αλλαγές στα λογιστικά φύλλα, περιορισμένη access στις applications λουλούδια και χρυσαφικά που προηγουμένως, στην έκδοση Αρραβωνιαστικός 5.0 δούλευαν απρόσκοπτα.
Επίσης, το Σύζυγος 1.0 απεγκατέστησε άλλα πολύτιμα προγράμματα, όπως το Ρομαντικός Περίπατος 6.3 και εγκατέστησε ανεπιθύμητα popups, όπως Champions League 7.3 και Αθλητική Κυριακή 4.2
Το Διάλογος 1.6 δεν κάνει πια run, ενώ το Καθαριότητα 2.6 κολλάει και ρίχνει τον proxy server.
Προσπάθησα να τρέξω το Μουρμούρα 6.5 gold edition αλλά εις μάτην.
Ευχαριστώ
Μια απελπισμένη pc addicted αναγνώστριά σας.

Απάντηση :


Αγαπητή pc addicted,

Λάβε υπ'όψιν ότι το Αρραβωνιαστικός 5.0 είναι entertainment package, ενώ το Σύζυγος 1.0 είναι λειτουργικό σύστημα, με απαιτήσεις από τον χρήστη.
Προσπάθησε να δώσεις την εντολή C:\nomiza_oti_me_agapouses.exe και εγκατάστησε το Δάκρυα 3.3 στην original version.
Λογικά, το Σύζυγος 1.ο θα κάνει autorun τις εφαρμογές Ενοχή 3.0 και Λουλούδια 2.5 σε random λειτουργία.
ΠΡΟΣΟΧΗ όμως : Υπερβολική χρήση του παραπάνω προγράμματος μπορεί να προκαλέσει ανάκληση από τα cookies των screen savers Κατσούφικη Μουγκαμάρα 2.3 και Μπύρα 6.1 (Το Μπύρα 6.1 ίσως προκαλέσει την αναπαραγωγή wav files τύπου Δυνατό Ροχαλητό.wav που καταργούνται μόνο με restart).
Σε καμία περίπτωση μην δοκιμάσετε install του Πεθερά 1.1 και μην σκεφτείτε καν να τρέξετε τα βοηθητικά αρχεία Εραστής 2005 beta και Γκόμενος 3.8 unregistered version (δεν είναι συμβατά με το Σύζυγος 1.0 και μπορεί να προκαλέσουν κατάρρευση του συστήματος και πλήρη καταστροφή του λογισμικού).

Συνοψίζοντας, το Σύζυγος 1.0 είναι ένα εξαιρετικό πρόγραμμα με ίσως περιορισμένη memory.
Και λίγο κουλτούρα : ένα qwerry έπεμψα στο prompt τσι ομορφιάς τζη, τσ' access denied μου 'γραψε ο server τσι καρδιάς τζη....

Αν έγραφες λογοτεχνικό σύγγραμμα, πως θα ήταν;

- Υποθέτουμε ότι γράφεις ένα λογοτεχνικό σύγγραμμα. Πως το βλέπεις;
- Δεν μ'αρέσει η έκφραση "λογοτεχνικό σύγγραμμα". Άλλο πράγμα είναι...
- Υποθέτουμε είπαμε...
- Χμ...σαν την κατασκευή ενός κάστρου μπαρόκ πιστεύω. Στην αρχή ένα κυνηγητικό περίπτερο, ένα παιδικό κιόσκι και μία κινέζικη παγόδα σε μια γωνία που όμως θα ανακοίνωνε σεμνά το σύνολο.
Μετά ένα πάρκο. Μετά χωματουργικές εργασίες. Σκάψιμο, πολύ σκάψιμο, θεμέλια, λιμνούλες, υπόγεια, σκάλες, βεράντες, για να δείξω πως η ελευθερία της φαντασίας δεν αποκτιέται έτσι απλά, πως χρειάζεται χρόνος, επιμονή, αυστηρότητα, πειθαρχία, μαθηματικά, λογική.
Να οι γωνίες, οι τάφροι, τα κτίσματα, τα τείχη που θα πέσουν μια μέρα, τα κυκλικά μονοπάτια, τα παρατηρητήρια, οι σκιώδεις αλέες, οι αυλές.
Η οικοδομή προχωρεί κι όλος ο κόσμος θα ήθελε να σταματήσει εκεί.
Αλλά όχι. Πάμε και το εσωτερικό. Αρχίζω από τα ταβάνια, βάφω δυο-τρία μεγάλα με σκληρά και οργισμένα χρώματα, έτσι για να δείξω προθέσεις. Εκείνη την στιγμή οι επισκέπτες νομίζουν ακόμα ότι πρόκειται για φιλόξενο μέρος : σάλες χορού, μπιλιάρδου και μουσεία που τους προσφέρονται μέσω φυσιολογικών δημοκρατικών διαδικασιών. Αισθάνονται σαν στο σπίτι τους, σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά προς τους αγγελικούς γυμνούς στροβίλους. Πιστέυουν πως όλα έγιναν γι αυτούς.
Η αμφιβολία όμως αρχίζει και σχηματίζεται με την εμφάνιση των πρώτων τοιχογραφιών : γυναίκες, πουτάνες, χωριάτισσες, ηθοποιοί (μερικοί γνώριμοι), μουσικοί, χορευτές, γιορτές που ξαναεφεύρονται, ζωώδεις διεκδικήσεις, παραμορφώσεις, μεταμορφώσεις, ξεκάθαρα ιστορικά υπονοούμενα, προσωπικές αναμνήσεις.
Η απογοήτευση εμφανίζεται, η γκρίνια κερδίζει τον χώρο.
Δηλαδή; Αυτό το μέρος χτίστηκε για να κατοικηθεί;; Από ποιόν; Τον συγγραφέα;;
Τα πράγματα χειροτερεύουν με την εμφάνιση πινάκων με συγκεκριμένα θέματα, επίκαιρα, πολιτικο-οικονομικά ήθη, με γνώριμα πρόσωπα που όμως στρέφονται εναντίον των εαυτών τους.
Και να! Τα φώτα ανάβουν. Έχουμε συναυλία. Είμαστε όμως σπίτι μας, έτσι δεν είναι; Με όλα τα μοντέρνα κονφόρ : τουαλέτες, τηλέφωνα, φαχ, υπολογιστές, ραδιόφωνα.
Ο συγγραφέας είναι όλη μέρα κλεισμένος στη βιβλιοθήκη του, μια μυστική πόρτα όμως δίνει στο κρυφό εργαστήριό του. Εκεί επιδίδεται σ'ένα αλχημιστικό πείραμα. Στην τρίτη χιλιετία της εποχής μας; Αποκλείεται. Κι όμως ναι.
Τις νύχτες κατεβαίνει στην πόλη με άλλη ταυτότητα. Η δουλειά του τον απασχολεί πολλές ώρες, βρίσκει όμως το χρόνο να διασκεδάσει. Κάποιες φορές τον βλέπουμε στη βεράντα να παρατηρεί το νερό, με πρόσωπο προς το νότο.

- Γιατί προς το νότο;
- Ήλιος
- Α, εντάξει. Και σε ποιόν ανήκει το κάστρο εκείνες τις ώρες;
- Σε κανέναν. Μόλις ξέχασες πως μιλάμε μόνο για λέξεις. Τίποτα υλικό, ή μάλλον, πολύ λίγα. Σε κανέναν, δηλαδή στον καθένα, στην καθε μιά, στον έναν στον άλλον.
- Και τα συγγραφικά δικαιώματα;
- Καμία σχέση. Λίγος θόρυβος και μετά καπνός.
- Και ο συγγραφέας;
- Μπορούμε να τον θάψουμε κάπου μέσα στο πάρκο.
- Ανάμεσα στις αράδες;
- Πάνω από τις αράδες. Ησυχία όμως. Τις νύχτες είναι εδώ, τα δωμάτια φωτισμένα, έρχονται οι μουσικοί ο ένας μετά τον άλλον. Ένας μελαχροινός πιανίστας αρχίζει να παίζει. έτσι δεν είναι τόσους αιώνες τώρα; Ο ίδιος γλάρος πάνω απ το νερό;
Ο συγγραφέας είναι εδώ, κοντά σ'ένα παράθυρο, κρυμμένος πίσω απ τις κουρτίνες.

- Είσαι μαζί μου; Θα μείνουμε για τη μουσική;
- Πουθενά αλλού. Τα υπόλοιπα είναι ψέμμα.
- Τεράστιο ψέμμα;
- Μνημειώδες. Τρεις νότες το σκορπίζουν. Ορίστε.




-

Η ενθαδικότητα στην προντουκτιβιστική ιδιοποίηση της ερωτικής περιθωριακότητας

Μια φορά, δέκα χρόνια μετά τη γνωριμία μου με την πουτάνα, πίστεψα πως η μοίρα καταναλώθηκε, πως το κισμέτ ανέστειλλε την ποινή μου. Δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη να συλλάβω το σχέδιο.
Με ξαναβλέπω εκείνη τη νύχτα, χαμένο, με λυγμούς, σχεδόν σε αφασία απ το χτύπημα. Τόσο η προοπτική ότι οι λέξεις, τα νοήματα θα μπορούσαν πάλι να συμφωνήσουν και να με πλησιάσουν με τρόμαζε.
Από τότε, νομίζω τουλάχιστον, σαν άλλο τατού, σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου αυτή η άγρια όψη, που θα με χαρακτήριζε εφεξής. Αν και νέος ακόμα, άρχισα να κάνω φαλάκρα. Έχασα το σημαντικότερο του χαμόγελού μου και, ήδη, της υπόστασής μου. Ανάλογα τη μέρα, έχω τη μορφή ενός ανθρώπου καταναλωμένου απ΄τα ξενύχτια (στα οποία ποτέ δεν ενέδωσα), ή, το καλύτερο, ενός πιστού που αναλώνει την ενέργειά του σε πεπερασμένες διασκεδάσεις.
Έκανα καμπούρα, η μέση μου λύγισε. Πήρα κιλά. Σπάζοντας τις παλιές φιλίες, αποφεύγοντας τους παλιούς κύκλους και γνωριμίες, όπου θα μπορούσα να κάνω καριέρα, να 'μαι. Άρρωστος από μοναξιά που δεν έχω πια τη δύναμη να ξεγελάσω μέσα στην τρέλλα της τέχνης ή του προσανατολισμού.
Οι γιατροί, που δεν πηγαίνω πια, θα έκαναν εύκολα μια διάγνωση κλασσικών συμπτωμάτων μελαγχολίας. Η πουτάνα.
Οι δικοί μου, τουλάχιστον αυτοί που δεν κατάλαβαν ακόμα την ύπατη ανία μου, συμπονούν τα μικρά μου ξεσπάσματα, των οποίων έχω γίνει συνένοχος.
Διαβάζω ακόμα. Όχι στίχους! Ακόμα λιγότερο αναλύσεις και θεωρίες. Μυθιστορήματα...
Εφημερίδα καμιά φορά. Για να αφουγκραστώ τον παλμό μιας εποχής που δεν είναι πια δική μου...
Απαθής, παρατηρώ το αέναιο πήγαινε-έλα των φιλοδοξιών, τις εισόδους στη σκηνή, τις διαφωνίες, τους τσακωμούς, τις μεγάλες αξίες, τις αγγελίες της ηδονής (που άλλοι, κρετίνοι, ονομάζουν ροζ ενώ είναι μαύρες σαν τη φωτιά).
Έτσι απασχολώ τη ζωή μου, πικραμένος, πεσμένος με τα μούτρα σ'ένα spleen που έχει τη μορφή του αιδείου της, σε μια θύμηση που δεν θυμίζει τίποτα, σ'ένα έργο με ρόλους για απόντες πρωταγωνιστές.
Θέλω να της φτιάξω βιβλίο που να μιλά για ομοφυλόφυλους ιππότες και πουτάνες πριγκίπισσες, να της προσφέρω την ουτοπία στο πιάτο της προσμονής. Να δει τον φαλακρό συγγραφέα της να της φωνάζει πως ξέχασε να θυμάται.
Θέλω να σταματήσω την σκέψη μου ανάμεσα στα χιλιοτσιμπημένα μπούτια της, μέχρι τη μέρα που, σύμφωνα με την παλιά καλή μέθοδο, θα τα πω και θα τα ομολογήσω όλα. Για να της επιστρέψω όλα όσα της έκλεβα αυτά τα δέκα χρόνια και να λυτρωθώ από την μαύρη κουρτίνα που σκεπάζει τις μέρες της.

action αγάπης (tribute to χαμομηλάκι i think)

Συμμετέχοντας κι εγώ σ'αυτή την γοητευτική action αγάπης, διάλεξα μία φωτό που εκφράζει (θέλω να πιστεύω) τον πλούσιο τε και ποικίλο εσωτερικό προβληματισμό μου.
Μπράβο σ'όποιον έκανε την αρχή.
Η μπλογκόσφαιρα μπαίνει σε νέα φάση, πιο ανθρώπινη, πιο ζεστή πιο δημιουργική.

Το αντεπίστροφο προτσές της απουσίας

Είναι κάτι πρωινά που δεν λένε να 'ρθουν.
Κι όταν τελικά του κάνουν τη χάρη, είναι για να τον βοηθήσουν να μετρήσει την αγρύπνια του με μέτρο τις μέρες που λείπει.
Στο συρτάρι του παλιού σαπισμένου κομοδίνου νιώθει το μεταλλικό βάρος του περιστρόφου. Η μπαρούτη που φαντάζεται του γαργαλά τα ρουθούνια. Το άθλιο δωματιάκι γυρίζει πάλι. Η επαφή μικραίνει τον χώρο, η απουσία του τον διαστέλλει.
Η βρώμικη κούπα του καφέ επιμένει να τον κοιτά περιπαιχτικά. Το κατακάθι σχηματίζει νοήματα. Η μούχλα μοιάζει βλάστηση κι η μυρουδιά παραπέμπει σ'έναν επιτάφιο που γιορτάζεται Χριστούγεννα.
Απλώνει το χέρι να πιάσει τα τσιγάρα. Δεν πρέπει. Ή μήπως απλά να βάλει ένα στο στόμα; Το είδε να γίνεται, το είδε να μην έχει επιστροφή. Η απουσία στροφιλίζεται, περνά το δέρμα του, σαλιώνει τα ξερά πνευμόνια του, αναπνέει δίπλα του, φτύνει πίσω του.
Του λείπει. Τον στοιχειώνει, τον πεθαίνει και τον ανασταίνει.
Τα τσιγάρα μοιάζουν τώρα μακρυά. Το χρυσόχαρτό τους είναι το περιτύλιγμα του δώρου μιας θλιμμένης γιορτής που δεν πρόφτασε να πάει.
Σκέφτεται.
Πότε τον είδε για τελευταία φορά;
Ήταν εκεί, δίπλα του, στα λερωμένα σεντόνια. Πόση βρώμα μπορεί ν'αντέξει μια καθαρή ζωή. Πόση ζωή ν'αντέχει άραγε μια τέτοια απουσία. Αντεπίστροφο συναίσθημα, αυτόβουλη εναντίωση.
Το χέρι του κινείται μηχανικά προς τα γνωστά ανομήματα. Τα τσιγάρα ξυπνούν και τον καλούν με το τραγούδι των σειρήνων. Αντίσταση και προσμονή. Προτροπή κι ακινησία.
Αναρωτιέται.
Οι λέξεις αρνούνται να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που δεν τις αφορά. Το πάτωμα υποδέχεται το πρώτο δάκρυ αγκομαχώντας. Η θάλασσα δεν ήρθε φέτος. Το καλοκαίρι αυθυποβλήθηκε, γύρισε σε σύννεφο, έφυγε σε μπόρα.
Το περίστροφο συναγωνίζεται τα ανικανοποίητα τσιγάρα. Ο καφές σάπισε ανεκμετάλευτος. Τα καλώδια δεν μεταφέρουν ήωο πια. Τ'αυτιά λιμνάζουν σ'έναν βούρκο από γιατί. Καμία ερώτηση σε πολλές απαντήσεις.
Το χέρι του ξεχωρίζει μία :
Ήθελα να 'ξερα ποιος καργιόλης μου βούτηξε τον αναπτήρα...

Μαγειρική για τη μαγειρική ή για την τέχνη;

Η μέρα ξεπρόβαλλε πίσω απ τα βαριά βήματα της νύχτας.Ένας ήλιος ξενύχτης έκλεισε το μάτι στο καυτό τηγάνιπου φιλοξενούσε το λευκό σαν το δέρμα της ρύζι.
Το φως αντανακλούσε πάνω στο πορσελάνινο μπολ και χάιδευε νωχελικά το μάραθο και τον άνηθο που περίμεναν στωικά (και σκωπτικά) τη δική τους συμμετοχή στο ποίημα.
Ξεφύσηξε τον καπνό απ το τσιγάρο, την φαντάστηκε να σαλεύει τα σεντόνια με τη γύμνια της, καθώς ζεμάτιζε τα αμπελόφυλλα. Οι θύμισες της χθεσινοβραδυνής ερωτικής νύχτας έκαιγαν στο μυαλό του περισσότερο απ'όσο τ'αμπελόφυλλα στα χέρια. Άγγιξε το απαλό φυτικό τους δέρμα. Σαν αρπακτικό, ο νους του πέταξε στο βασανισμένο της κορμί. Η βάσανος της αγάπης. Το τραγούδι της κουζίνας.
Η γλύκα απ τις σταφίδες έπνιξε την τελευταία του αντίσταση. Χαμογέλασε κι έβγαλε το τηγάνι απ την φωτιά. Όλα είναι φωτιά, σκέφτηκε. Το ραδιόφωνο ξερνούσε ζωή. Ο καφές μύριζε την ανάσα της. Η ανάσα της μύριζε κουκουνάρι, σαν αυτά που κρατούσε στα χέρια του.
Η ξινίλα του λεμονιού ερέθιζε τους νευρώνες του. Η ξινή, η αλμυρόξινη γεύση του υγρού της παραδείσου, μόνο για κείνον. Αγάπη. Πόλεμος.
Η ιεροτελεστία του φάνηκε πεπερασμένη. Η βία του αλατιού και του πιπεριού , η μίξη των υλικών, η ερωτική συνεύρεση, η σαρκική μάχη, η αιχμαλωσία του ρυζιού από την πράσινη βελούδινη φυλακή, η συντροφιά του άνηθου και του μάραθου.
Παιδικές μνήμες. Αντρικά βιώματα.
Κυκλικές κινήσεις, ανθρωποθυσία στο βωμό της γεύσης.
Το πιάτο που θα προστάτευε το βράσιμο, ήταν η σκηνή, η ράμπα, η παράσταση που ποτέ δεν θα δώσει στο άλαλο θέατρο της ύπαρξής του.
Άρχισε να τυλίγει τους ντολμάδες....

Nana and i....

Για τις μαμάδες μας

Επιστημονικά βιβλία δεν πολυδιαβάζω. Τα βαριέμαι και με βαριούνται. Έπεσε όμως στο χέρι μου τυχαία "Οι επτά κόρες της Εύας" του Μπράιαν Σάικς.
Δεν θα σας πω πολλά. Ο τύπος είναι από τις μορφές της γεννετικής, με υψηλή εξειδίκευση στις αναζητήσεις DNA από παλαιολιθικά οστά.
Στο εξαιρετικό βιβλίο του μαθαίνουμε τις επιστημονικές τεχνικές ανάλυσης αλλά και τα απίθανα εργαστηριακά ευρήματα.
Κράτησα το καλύτερο για το τέλος : σύμφωνα με μια εξαιρετικά τεκμηριωμένη ανάλυση του Σάικς, όλοι οι Ευρωπαίοι καταγόμαστε από επτά γυναίκες. Όλοι χωρίς εξαίρεση. Από την Ούρσουλα, την Ξένια, την Έλενα, την Βέλντα, την Τάρα, την Κατρίν και την Τζασμίν.
Η δικιά μας είναι η Ούρσουλα.
Πάρτε το βιβλίο και ξεχαστείτε. Συγκινήσεις εγγυημένες.

Μπράιαν Σάικς - Οι επτά κόρες της Εύας
Ωκεανίδα - 2004

Mama - Genesis

Στο πιονεράκι της νταλίκας (3)

Ο νταλικιέρης ακούει σήμερα μουσικές που επιλέγει άλλος γι αυτόν.

Θ'ασχοληθεί όμως και με τους αγαπημένους του "shit kickers".
Shit kickers ονομάζουν οι βορειο-αμερικανοί τους νότιους. Η έκφραση προήλθε από την απαξίωση των νοτίων, οι οποίοι, σύμφωνα πάντα με τους βόρειους, όλη μέρα τριγυρνούν στα λιβάδια και τις φυτείες και κλωτσάνε σκατά αγελάδων. Εξ ού και το προσωνύμιο.
Επέλεξα δύο εκπρόσωπους των shit kickers.
Οι πρώτοι είναι από τους αρχιερείς του woogie boogie, που ξεκίνησε σαν πιο ρυθμική απάντηση στα steal ακούσματα από τις μπαντες του βορρά. Status Quo.
Οι δεύτεροι είναι ότι πιο χαρακτηριστικό έχει να επιδείξει η τεξάνικη μουσική σκηνή. Αγροίκοι, macho και γελαδάρηδες. Μουσικές διάνοιες όμως πάνω απ'όλα.
Z Z Top

Καλή ακρόασις

Live your mythe in Lesvos

Mόνο να διαβάσει κανείς τον πρόλογο στο βιβλίο του Oδυσσέα Eλύτη "O Zωγράφος Θεόφιλος", θα αντιληφθεί γιατί η Λέσβος είναι τόπος μαγείας. Γιατί το νησί αυτό στέκεται αειπάρθενο, σχεδόν όπως βγήκε νεόκοπο από τα χέρια του Πλαστουργού του. Φροντίζει χωρίς να ξέρει κανείς πώς, να αιφνιδιάζει πάντα ευχάριστα τον επισκέπτη του.

Mε τη σπάνια εναλλαγή χρωμάτων, τοπίων, μορφών ζωής, χλωρίδας και πανίδας. Tόποι ξεχασμένοι από την καταιγίδα της άναρχης τουριστικής ανάπτυξης, προκαλούν και προσκαλούν. Mας φωνάζουν να γεμίσουμε την ψυχή και τα μάτια μας με την απόλαυση της γνήσιας ομορφιάς. Zητούν ανθρώπους να γνωρίσουν τα χώματά τους. Nα νιώσουν τη μαγεία τους. Nα γευτούν τους χυμούς τους.

Mια στεριά με συναρπαστική γοητεία περιμένει τον επισκέπτη να αφεθεί στην επίδρασή της και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα χάσει. Ένα πράγμα θα αφήσει πίσω του ο επισκέπτης της Λέσβου και αυτό είναι η καρδιά και το μυαλό του. Xαμένα μέσα σε εκπληκτικής ομορφιάς, κόλπους και δάση ελιάς. Aλλά αυτό δεν είναι κακό γιατί η Λέσβος ξέρει να γίνεται ο πλέον ιδανικός διαχειριστής των ονείρων μας.
Ό,τι και να ψάξετε θα το βρείτε. Πνευματικά αναστήματα, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, αποτυπώματα πανάρχαια, θεϊκά. Tα πάντα είναι γνήσια, πρωτότυπα, ζωντανά. Θα βρείτε ένα λαό θυμόσοφο που θα δώσει τα πάντα για να σας ευχαριστήσει. Σας καλώ, με λίγα λόγια, σε ένα θαλασσινό κήπο περιτριγυρισμένο από το αναρίθμητο γέλιο του πελάγους.


Πήγα κι εγώ....
Και μαγεύτηκα, και γοητεύτηκα συναρπαστικά.
Και σ'ενα γραφικό χωριουδάκι, γαντζωμένο θαρρείς στο βουνό, σαν το μωρό στην αγκαλιά της μάνας, μπήκα σ'ένα παντοπωλείο να μυρίσω τη ζωή του νησιού. Το μάτι μου έπεσε σ'ένα ξύλινο ράφι. Η γνησιότητα, η πρωτοτυπία και η ζωντάνια έλαμψαν έξαφνα μπροστά στα μάτια του ταξιδευτή. Η φωτογραφία απεικονίζει τη σκέψη.
Η θυμοσοφία σ'όλο της το μεγαλείο.



Η παραπάνω ανάρτηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ελάχιστος φόρος τιμής στη φιλενάδα μου. Γελάτε αδέλφια για να τους κάνουμε να λυσσάξουν από απορία.

Λεσβιακός καρσιλαμάς (respect)

Ακολουθεί πολιτική ανάρτηση

Όπως όλοι ξέρετε, σε ένα μήνα έχουμε προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ.
Όπως όλοι υποψιάζεστε, η ελληνική ομογένεια τρέχει πάλι πίσω από τους δύο υποψήφιους ψαρεύοντας (μια ακόμη φορά) υποσχέσεις για τα κατ' ευφημισμό εθνικά μας θέματα.
Όπως σίγουρα καταλάβατε, ο μικρός ηλίθιος χοντρούλης βετεράνος του Βιετνάμ γερουσιαστής John McCain γνωρίζει για την Ελλάδα όσα ακριβώς γνωρίζω εγώ για το πείραμα της Ελβετίας.
Αντίθετα, ο μισο-νέγρος αθλητικός μπρούκλης Barack Obama, έχοντας στο πλευρό του έναν πιτσιρικά ομογενή ονόματι Αλέξη Γιαννούλια (υπουργό Οικονομικών της πολιτείας του Ιλινόις παρακαλώ!), φρόντισε και παρουσιάζεται διαβασμένος. Όχι δηλαδή ότι θα κάνει όσα εξαγγέλλει, αλλά λέμε τώρα.
Ακολουθούν οι τοποθετήσεις τους
Για τα Σκόπια : δεν ξέρω δεν απαντώ
Για την Κύπρο : Υποστηρίζουμε τις προσπάθειες για συμφιλίωση στην Κύπρο και στην Βόρειο Ιρλανδία (sboing!!!)
Για το Αιγαίο : το ποιό;;
Για τα Σκόπια : Η ΠΓΔΜ πρέπει να πάψει να παραβιάζει τη συμφωνία Αθηνών-Σκοπίων με εχθρική δράση ή προπαγάνδα και να συνεργαστεί με την Ελλάδα για να επιτευχθεί ο κοινός στόχος ΟΗΕ-ΗΠΑ για την εξεύρεση αποδεκτού ονόματος.
Για την Κύπρο : Πρέπει να εργαστούμε για μια κοινά αποδεκτή λύση του κυπριακού προβλήματος, βασισμένη στο νόμο, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και τις αρχές της Ε.Ε. της οποίας η Κύπρος είναι μέλος.
Για το Αιγαίο : Η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα. Τα δικαιώματά της κατοχυρώνονται από τη διεθνή νομοθεσία, το διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Καμία χώρα δεν έχει τη θέση ή την αιτιολογία να προκαλέσει τα δικαιώματα της Ελλάδας.

Όπως και να το κάνουμε, ακόμα και στις ανέξοδες υποσχέσεις υπάρχει διαφορά style...
Στο μεταξύ ο Boss συνεχίζει τις συναυλίες υπέρ του Obama. Μαζί του...

Μια βραδυά σ'ένα forum

Νομίζετε ότι είναι μερικές ακόμα funny pics;
Αμ δε....Είναι αντιγραφή από forum.
Είναι αφιερωμένα σ'όλους όσοι νομίζουν ότι οι παπαριές που γράφονται ή αναρτώνται στα διαδίκτυα καθρεφτίζουν τους εσωτερικούς μας κόσμους, ανακαλύπτουν χαρακτήρες, πλάθουν δυνατές φιλίες, προκαλούν εντυπώσεις και άλλα τέτοια όμορφα.

"Καλά τα έλεγε ο Δικαιόπολις....για τρεις πουτάνες.."
(Αριστοφάνη - Αχαρνείς)

Περι συνθημάτων και άλλα τέτοια βουκολικά

Μερικά από αυτά που ψαρεύω σε τοίχους, δημόσιες τουαλέτες, τρένα και λιμάνια.

Κακοποίηση, οικοπεδοποίηση, τσιμεντοποίηση...τόση πολλή ποίηση σε μια τόσο πεζή ζωή.

Αυτό το σχολείο δεν μας καταλαβαίνει...θα το καταλάβουμε εμείς.

Γαμώτο, τώρα που βρήκα τον τοίχο ξέχασα το σύνθημα.

Μην σκοτώνετε τα κουνούπια...άλλοι μας πίνουν το αίμα.

Θεραπέυτηκα από την σχιζοφρένεια...αλλά που είμαι τώρα που με χρειάζομαι;

Παρακαλώ μην ρίχνετε τις γόπες στη λεκάνη...βρέχονται και μετά ανάβουν δύσκολα.

Κεντέρη κατούρα να κάνουμε μαστούρα.

Το lifestyle είναι η μανιοκατάθλιψη σε συσκευασία δώρου.

Τα γκαζάκια δεν είναι μόνο για καφέ.

Στείλτε κι εσείς τα δικά σας, έτσι για να κάνουμε τζέρτζελο

κι'ένα masterpiece...έτσι για να κάνουμε γούστα...
Hey hey, my my - Neil Young and the Crazy Horses (live in Tokyo)

Μας πήρε και μας σήκωσε!!!

Αναβλήθηκε η δεύτερη μέρα του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ εξ αιτίας των δυνατών ανέμων που πνέουν στην περιοχή (το ρεύμα του Αλέξη!!)

Να 'μαστε καλά να ξανανταμώσουμε.

Και τώρα ευκαιρία να ασχοληθούμε με τους πελάτες μας.

Ρε Μπιλ Λάντεννννννν τι να κάνωωωωωωωωωωωω που δεν ξέρω να πετώ αεροπλάνοοοοοοοοο στον Περαίααααα να το ρίξωωωωω
τα χανούμια πως (φιλάνε) να τους δείξωωωωωωωωωωωωω

Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μην βγάζουν γλώσσα οι όψιμοι...

2ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Δυτικής Αττικής

Επειδή με το καιρό δεν μπορείς να τα βάλεις...

2ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Δυτικής Αττικής
Θέατρο Πέτρας - Πετρούπολη
4-5 Οκτώβρη - Από τις 6 κι όσο τραβήξει

Το συντονιστικό αντιρατσιστικών και μεταναστευτικών οργανώσεων σας καλεί :

- σε συζητήσεις και συναντήσεις
- σε συναυλίες αφιερωμένες στις μουσικές του κόσμου
- σε εικαστικά και πολιτιστικά δρώμενα
- σε εκθέσεις φωτογραφιών, βιβλίων και σκίτσων
- σε πολυεθνικές κουζίνες, πάρτυ και πολύχρωμες βραδυές

Ας μην ξεχνάμε πως ο ρατσισμός είναι τελικά η ΜΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Για να ανθίσουν όλα τα λουλούδια
όλα τα χρώματα