Η ενθαδικότητα στην προντουκτιβιστική ιδιοποίηση της ερωτικής περιθωριακότητας

Μια φορά, δέκα χρόνια μετά τη γνωριμία μου με την πουτάνα, πίστεψα πως η μοίρα καταναλώθηκε, πως το κισμέτ ανέστειλλε την ποινή μου. Δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη να συλλάβω το σχέδιο.
Με ξαναβλέπω εκείνη τη νύχτα, χαμένο, με λυγμούς, σχεδόν σε αφασία απ το χτύπημα. Τόσο η προοπτική ότι οι λέξεις, τα νοήματα θα μπορούσαν πάλι να συμφωνήσουν και να με πλησιάσουν με τρόμαζε.
Από τότε, νομίζω τουλάχιστον, σαν άλλο τατού, σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου αυτή η άγρια όψη, που θα με χαρακτήριζε εφεξής. Αν και νέος ακόμα, άρχισα να κάνω φαλάκρα. Έχασα το σημαντικότερο του χαμόγελού μου και, ήδη, της υπόστασής μου. Ανάλογα τη μέρα, έχω τη μορφή ενός ανθρώπου καταναλωμένου απ΄τα ξενύχτια (στα οποία ποτέ δεν ενέδωσα), ή, το καλύτερο, ενός πιστού που αναλώνει την ενέργειά του σε πεπερασμένες διασκεδάσεις.
Έκανα καμπούρα, η μέση μου λύγισε. Πήρα κιλά. Σπάζοντας τις παλιές φιλίες, αποφεύγοντας τους παλιούς κύκλους και γνωριμίες, όπου θα μπορούσα να κάνω καριέρα, να 'μαι. Άρρωστος από μοναξιά που δεν έχω πια τη δύναμη να ξεγελάσω μέσα στην τρέλλα της τέχνης ή του προσανατολισμού.
Οι γιατροί, που δεν πηγαίνω πια, θα έκαναν εύκολα μια διάγνωση κλασσικών συμπτωμάτων μελαγχολίας. Η πουτάνα.
Οι δικοί μου, τουλάχιστον αυτοί που δεν κατάλαβαν ακόμα την ύπατη ανία μου, συμπονούν τα μικρά μου ξεσπάσματα, των οποίων έχω γίνει συνένοχος.
Διαβάζω ακόμα. Όχι στίχους! Ακόμα λιγότερο αναλύσεις και θεωρίες. Μυθιστορήματα...
Εφημερίδα καμιά φορά. Για να αφουγκραστώ τον παλμό μιας εποχής που δεν είναι πια δική μου...
Απαθής, παρατηρώ το αέναιο πήγαινε-έλα των φιλοδοξιών, τις εισόδους στη σκηνή, τις διαφωνίες, τους τσακωμούς, τις μεγάλες αξίες, τις αγγελίες της ηδονής (που άλλοι, κρετίνοι, ονομάζουν ροζ ενώ είναι μαύρες σαν τη φωτιά).
Έτσι απασχολώ τη ζωή μου, πικραμένος, πεσμένος με τα μούτρα σ'ένα spleen που έχει τη μορφή του αιδείου της, σε μια θύμηση που δεν θυμίζει τίποτα, σ'ένα έργο με ρόλους για απόντες πρωταγωνιστές.
Θέλω να της φτιάξω βιβλίο που να μιλά για ομοφυλόφυλους ιππότες και πουτάνες πριγκίπισσες, να της προσφέρω την ουτοπία στο πιάτο της προσμονής. Να δει τον φαλακρό συγγραφέα της να της φωνάζει πως ξέχασε να θυμάται.
Θέλω να σταματήσω την σκέψη μου ανάμεσα στα χιλιοτσιμπημένα μπούτια της, μέχρι τη μέρα που, σύμφωνα με την παλιά καλή μέθοδο, θα τα πω και θα τα ομολογήσω όλα. Για να της επιστρέψω όλα όσα της έκλεβα αυτά τα δέκα χρόνια και να λυτρωθώ από την μαύρη κουρτίνα που σκεπάζει τις μέρες της.