Μεταξύ του ζω και του σπαταλώ χρόνο υπάρχει άβυσσος

(παιχνίδι με την ακανόνιστη)
(ο τίτλος θα μπορούσε επίσης να ήταν : Μην πείτε στη μαμά μου ότι ασχολούμαι με τα blogs, με νομίζει τσάτσο σε μπουρδέλο)

Με το ρεύμα και κόντρα στο ρεύμα.
Το να είσαι ορατός και άψογα αόρατος. Πάντα με την συντροφιά των άτυχων φίλων: εξαφανισμένοι ένας θεός ξέρει που, ψυχώσεις, καταρρεύσεις, αυτοκτονίες. Μεγάλος ο κίνδυνος. Η σωτηρία το ίδιο.
Απόψε ονειρεύτηκα πως μου πρότειναν, σ'ένα μακρυνό δωμάτιο, σε ώρα λειτουργίας, όλα τα είδη ναρκωτικών. Πήρα λίγο, χωρίς να επιμείνω, ενώ για τα υπόλοιπα με άκουσα να λέω πως έχω ότι χρειάζεται.
Είναι φοβερό να ξυπνάς, να παρατηρείς τα χέρια σου ή τον πούτσο σου σα να ήταν η πρώτη φορά. Ή η τελευταία.
Είναι καλό να γυρίζεις απροειδοποίητα σπίτι, σα να θέλεις να τσακώσεις τον εαυτό σου μέσα. Είναι αρκετά καλό να σφυρίζεις και να σιγοτραγουδάς μόνος. Να λες μερικές λέξεις μεγαλόφωνα μέχρι να τις βρεις γελοίες (όλες είναι, μεταξύ μας). Να ψιθυρίζεις anyway για να δώσεις κουράγιο σε σένα. Ν'αποφεύγεις τις ομολογίες, τα εμπιστευτικά ή την διαφάνεια. Με άλλα λόγια την λυσσασμένη αστυνομία της σπαταλημένης ζωής.
Στο δρόμο σας θα συναντήσετε τις παγωμένες δούλες του θανάτου με τα ψηφιακά τους γοβάκια. Ντυμένες οθόνες LCD. Με mouse αντί για σερβιέτες για τις δύσκολες μέρες. Με ατάκες που ξυπνούν έναν πόθο που είναι τόσο λίγο δικός τους που δεν μπορεί να γίνει δικός σας. Με στερεότυπα που θυμίζουν μούχλα, αγάπη, πίστη, επιθυμία, καύλα, καπνό. Παρεξηγημένα avatars ενός ηλιοκαμμένου νέου.
Αυτό φυσικά το ονομάζουν ζωή, ή, λογικά, ανανέωση, αναγέννηση. Κατά 99% έχουν δίκιο. Αυτό που ξεχνούν -ή που δεν μπορούν να ξέρουν- είναι ότι ο θάνατος, δια μέσου των, σημαδεύει το 0,01%, το ψάρι που πρέπει να πνίξουμε, αυτό που άξιζε να ζει αιώνια. Σιγά τ'αβγά. Λογικό. Λειτουργία. Ζωή.
Να σπαταλάς στιγμές, λεπτά, ώρες, μήνες για να ξεγελάς την αφέλεια. Να εντυπωσιάζεσαι για την αυθυποβολή. Να γελάς με κάτι που έπρεπε να σε κάνει να ξερνάς από αηδία. Ή από μίσος. Το θέμα είναι η φθορά και το χρήμα. Φράγκα, γηρατειά, αναζωογόνηση.
Πράγματι. Δεν έχει προβλεφθεί πως μέσα στον υποχρεωτικό αλτρουισμό, το καινούργιο παραμένει πάντα το Ίδιο. Θα ήταν ανήθικο.
Λένε πως η ανθρώπινη ζωή είναι ότι πολυτιμότερο κι όμως την σπαταλούν. Ότι η Φύση τους κάνει ευτυχισμένους κι όμως την αφανίζουν. Ότι αγαπούν τα παιδιά, το μέλλον κι όμως τα φυλακίζουν σε διαδικτυακά κλισέ. Μια ακόμα φορά σιγά τ'αβγά. Λογικό.
Η τελευταία πράξη είναι ματοβαμμένη, ξέχασαν να στοιχηματίσουν, είναι τεράστιο, στάχτες. Λένε συχνά πως η ζωή είναι πολύ σύντομη. Ε λοιπόν όχι, αντίθετα είναι πολύ μακρύ πράγμα. Μακρύ και σκληρό. Πάει ο νους σας πουθενά; Με αμείωτο ενδιαφέρον.
Γυρίστε στις ασχολίες σας. Σπαταλήστε όσο θέλετε. Δική σας είναι. Πάντα θα μείνει κάτι που να αξίζει να βιωθεί. Μπορεί να μην το ξέρετε, να μην το ανακαλύψετε. Δεν σημαίνει όμως πως δεν θα υπάρχει.
Ζείστε τη ζωή σας, έστω δι εξουσιοδοτήσεως, μπροστά στα ηλεκτρονικά σας βοηθήματα. Θα σας εκδικηθούν πριν προφτάσει να σας περιλάβει η ζωούλα σας. Μία τους και μία της. Και πάλι απ την αρχή.
Θα υπάρχουν άνοιξες και φθινόπωρα. Όλα μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες που θα καθορίζουν τη ζωή. Οι άντρες θα είναι θλιβεροί και οι γυναίκες εξουθενωτικές. Το τεχνητό ηλεκτρονικό ζευγάρωμα του πείσματος είναι τόσο παλιό όσο και η μονογαμία. Λίγο ενδιαφέρουν τα διαζύγια ή τα διαδικτυακά παντρολογήματα, οι πλάγιες ακροβασίες, οι στημένες σκηνοθεσίες για κοινωνική κατανάλωση.
Ο Νόμος θέλει να ροκανίζεται. Και θα ροκανίζεται.

Eric Serra - Big Blue Ouverture (Le Grand Bleu - OST)