Αν έγραφες λογοτεχνικό σύγγραμμα, πως θα ήταν;

- Υποθέτουμε ότι γράφεις ένα λογοτεχνικό σύγγραμμα. Πως το βλέπεις;
- Δεν μ'αρέσει η έκφραση "λογοτεχνικό σύγγραμμα". Άλλο πράγμα είναι...
- Υποθέτουμε είπαμε...
- Χμ...σαν την κατασκευή ενός κάστρου μπαρόκ πιστεύω. Στην αρχή ένα κυνηγητικό περίπτερο, ένα παιδικό κιόσκι και μία κινέζικη παγόδα σε μια γωνία που όμως θα ανακοίνωνε σεμνά το σύνολο.
Μετά ένα πάρκο. Μετά χωματουργικές εργασίες. Σκάψιμο, πολύ σκάψιμο, θεμέλια, λιμνούλες, υπόγεια, σκάλες, βεράντες, για να δείξω πως η ελευθερία της φαντασίας δεν αποκτιέται έτσι απλά, πως χρειάζεται χρόνος, επιμονή, αυστηρότητα, πειθαρχία, μαθηματικά, λογική.
Να οι γωνίες, οι τάφροι, τα κτίσματα, τα τείχη που θα πέσουν μια μέρα, τα κυκλικά μονοπάτια, τα παρατηρητήρια, οι σκιώδεις αλέες, οι αυλές.
Η οικοδομή προχωρεί κι όλος ο κόσμος θα ήθελε να σταματήσει εκεί.
Αλλά όχι. Πάμε και το εσωτερικό. Αρχίζω από τα ταβάνια, βάφω δυο-τρία μεγάλα με σκληρά και οργισμένα χρώματα, έτσι για να δείξω προθέσεις. Εκείνη την στιγμή οι επισκέπτες νομίζουν ακόμα ότι πρόκειται για φιλόξενο μέρος : σάλες χορού, μπιλιάρδου και μουσεία που τους προσφέρονται μέσω φυσιολογικών δημοκρατικών διαδικασιών. Αισθάνονται σαν στο σπίτι τους, σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά προς τους αγγελικούς γυμνούς στροβίλους. Πιστέυουν πως όλα έγιναν γι αυτούς.
Η αμφιβολία όμως αρχίζει και σχηματίζεται με την εμφάνιση των πρώτων τοιχογραφιών : γυναίκες, πουτάνες, χωριάτισσες, ηθοποιοί (μερικοί γνώριμοι), μουσικοί, χορευτές, γιορτές που ξαναεφεύρονται, ζωώδεις διεκδικήσεις, παραμορφώσεις, μεταμορφώσεις, ξεκάθαρα ιστορικά υπονοούμενα, προσωπικές αναμνήσεις.
Η απογοήτευση εμφανίζεται, η γκρίνια κερδίζει τον χώρο.
Δηλαδή; Αυτό το μέρος χτίστηκε για να κατοικηθεί;; Από ποιόν; Τον συγγραφέα;;
Τα πράγματα χειροτερεύουν με την εμφάνιση πινάκων με συγκεκριμένα θέματα, επίκαιρα, πολιτικο-οικονομικά ήθη, με γνώριμα πρόσωπα που όμως στρέφονται εναντίον των εαυτών τους.
Και να! Τα φώτα ανάβουν. Έχουμε συναυλία. Είμαστε όμως σπίτι μας, έτσι δεν είναι; Με όλα τα μοντέρνα κονφόρ : τουαλέτες, τηλέφωνα, φαχ, υπολογιστές, ραδιόφωνα.
Ο συγγραφέας είναι όλη μέρα κλεισμένος στη βιβλιοθήκη του, μια μυστική πόρτα όμως δίνει στο κρυφό εργαστήριό του. Εκεί επιδίδεται σ'ένα αλχημιστικό πείραμα. Στην τρίτη χιλιετία της εποχής μας; Αποκλείεται. Κι όμως ναι.
Τις νύχτες κατεβαίνει στην πόλη με άλλη ταυτότητα. Η δουλειά του τον απασχολεί πολλές ώρες, βρίσκει όμως το χρόνο να διασκεδάσει. Κάποιες φορές τον βλέπουμε στη βεράντα να παρατηρεί το νερό, με πρόσωπο προς το νότο.

- Γιατί προς το νότο;
- Ήλιος
- Α, εντάξει. Και σε ποιόν ανήκει το κάστρο εκείνες τις ώρες;
- Σε κανέναν. Μόλις ξέχασες πως μιλάμε μόνο για λέξεις. Τίποτα υλικό, ή μάλλον, πολύ λίγα. Σε κανέναν, δηλαδή στον καθένα, στην καθε μιά, στον έναν στον άλλον.
- Και τα συγγραφικά δικαιώματα;
- Καμία σχέση. Λίγος θόρυβος και μετά καπνός.
- Και ο συγγραφέας;
- Μπορούμε να τον θάψουμε κάπου μέσα στο πάρκο.
- Ανάμεσα στις αράδες;
- Πάνω από τις αράδες. Ησυχία όμως. Τις νύχτες είναι εδώ, τα δωμάτια φωτισμένα, έρχονται οι μουσικοί ο ένας μετά τον άλλον. Ένας μελαχροινός πιανίστας αρχίζει να παίζει. έτσι δεν είναι τόσους αιώνες τώρα; Ο ίδιος γλάρος πάνω απ το νερό;
Ο συγγραφέας είναι εδώ, κοντά σ'ένα παράθυρο, κρυμμένος πίσω απ τις κουρτίνες.

- Είσαι μαζί μου; Θα μείνουμε για τη μουσική;
- Πουθενά αλλού. Τα υπόλοιπα είναι ψέμμα.
- Τεράστιο ψέμμα;
- Μνημειώδες. Τρεις νότες το σκορπίζουν. Ορίστε.




-