Και για μία που βλέπετε (για την Βανέσσα)

η φωτογραφία που με ενέπνευσε είναι από το http://kollhma.blogspot.com/


Σ'ένα ποίημά του, ο Xu Wei γράφει :
Η μισή ζωή μου καταναλώθηκε, τώρα είμαι γέρος
μόνος, κάθομαι και σπουδάζω ενώ ο άνεμος της νύχτας ουρλιάζει
τα μαργαριτάρια που πέφτουν απ την παλάμη μου δεν βρίσκουν ν'αποκτηθούν
ας τ'αφήσουμε λοιπόν να σκορπιστούν στ'αμπέλια...
Xu Wei - Τα σταφύλια

Και λέω εγώ, η απάτη είναι ολική. Ποτέ τα σταφύλια δεν ήταν τόσο ώριμα, νέα, δηλητηριασμένα, ελέυθερα. Ο κόσμος είναι άδειος, οι έμποροι διεφθαρμένοι, αποδράσαμε στο φτερωτό άσπρο, τα τσαμπιά πέφτουν μ'έναν σκούρο θόρυβο. Νάτα όμως πάλι τα μπλε βουνά, σαν κύματα στον κίτρινο ουρανό. Τα χρωματιστά φέρετρα είναι γεμάτα από γυαλιστερά κουτιά με τη μορφή πάπιας, ένας άντρας προφίλ ιππεύει τον δράκο μέσα στο πορτοκαλί μετάξι, ένας φοίνικας κι άλλα πουλιά παίζουν τους αδιάφορους, ο άνεμος μουρμουράει ανάμεσα στα έλατα.
Κοντά σε μια βάρκα, μέσα σε μια καλύβα κάτω από τους κύπρους και τα αρμιρίκια, μια μορφή σχεδόν αόρατη, καθισμένη στο τραπέζι, ζωγραφίζει τον πίνακα που νομίζουμε πως βλέπουμε.
Οι πιο ψηλές κορυφές κρατιώνται σε ισορροπία μέσα στην ομίχλη. Κάποιος περπατά, κάποιος περιμένει. Ένα ζευγάρι κάνει έρωτα κοντά σ'έναν κόλπο. Η καρδιά χτυπά κάτω από την σύνθλιψη των βράχων.
Μια χορεύτρια γλυστρά και σταματά για ν'αφήσει τη σελήνη να προχωρήσει.
Όλα γίνονται μεταξύ δύο κόσμων, από κει και πάλι πίσω, όπως αυτός ο περαστικός φασιανός και αυτά τα πουλιά που τιτιβίζουν μέσα στο έλατο.
Ο δρόμος χάνεται μέσα στα βουνά των αμεθύστων, η οπισθοχώρηση είναι άφαντη, οι κορυφές κληρονομούν κορυφές, η ύλη είναι απροσπέλαστη, αλλά δεν είναι παρά παροχημένη φαντασίωση.
Μένουμε κοντά στη μελάνη και να, από μακρυά, οι χαμένοι ταξιδιώτες, να οι καταρράχτες. Η πτώση των νερών μεταμορφώνεται σε κάθετες αρνήσεις. Οι σκεπές ανταμώνουν με τον ουρανό, τα σπίτια επιπλέουν, αυτή η μικροσκοπική ανθρώπινη μορφή δεν μπορεί να υποβάλλει την παραμικρή ένσταση στο προφανές του σχεδίου, του όγκου.
Το εργοστάσιο, οι κολώνες, τα σίδερα είναι οφθαλμαπάτη. Ο ουρανός λέει αλήθεια. Βλέπετε που το φως ντράπηκε ν'ανάψει; Ακολουθήστε το. Το φως λέει ψέμματα.
Η αρρώστεια και ο θάνατος είναι αποκλεισμένες αδιακρισίες.
Όσο περισσότερο το σώμα είναι ένα συνειδητό όριο, τόσο το διάστημα φωτίζεται.
Μικρή σκεπτόμενη ζωή, αγγιγμένη τεραστιότητα.

Tosca - Suzuki