Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Και για μία που βλέπετε (για την Βανέσσα)

η φωτογραφία που με ενέπνευσε είναι από το http://kollhma.blogspot.com/


Σ'ένα ποίημά του, ο Xu Wei γράφει :
Η μισή ζωή μου καταναλώθηκε, τώρα είμαι γέρος
μόνος, κάθομαι και σπουδάζω ενώ ο άνεμος της νύχτας ουρλιάζει
τα μαργαριτάρια που πέφτουν απ την παλάμη μου δεν βρίσκουν ν'αποκτηθούν
ας τ'αφήσουμε λοιπόν να σκορπιστούν στ'αμπέλια...
Xu Wei - Τα σταφύλια

Και λέω εγώ, η απάτη είναι ολική. Ποτέ τα σταφύλια δεν ήταν τόσο ώριμα, νέα, δηλητηριασμένα, ελέυθερα. Ο κόσμος είναι άδειος, οι έμποροι διεφθαρμένοι, αποδράσαμε στο φτερωτό άσπρο, τα τσαμπιά πέφτουν μ'έναν σκούρο θόρυβο. Νάτα όμως πάλι τα μπλε βουνά, σαν κύματα στον κίτρινο ουρανό. Τα χρωματιστά φέρετρα είναι γεμάτα από γυαλιστερά κουτιά με τη μορφή πάπιας, ένας άντρας προφίλ ιππεύει τον δράκο μέσα στο πορτοκαλί μετάξι, ένας φοίνικας κι άλλα πουλιά παίζουν τους αδιάφορους, ο άνεμος μουρμουράει ανάμεσα στα έλατα.
Κοντά σε μια βάρκα, μέσα σε μια καλύβα κάτω από τους κύπρους και τα αρμιρίκια, μια μορφή σχεδόν αόρατη, καθισμένη στο τραπέζι, ζωγραφίζει τον πίνακα που νομίζουμε πως βλέπουμε.
Οι πιο ψηλές κορυφές κρατιώνται σε ισορροπία μέσα στην ομίχλη. Κάποιος περπατά, κάποιος περιμένει. Ένα ζευγάρι κάνει έρωτα κοντά σ'έναν κόλπο. Η καρδιά χτυπά κάτω από την σύνθλιψη των βράχων.
Μια χορεύτρια γλυστρά και σταματά για ν'αφήσει τη σελήνη να προχωρήσει.
Όλα γίνονται μεταξύ δύο κόσμων, από κει και πάλι πίσω, όπως αυτός ο περαστικός φασιανός και αυτά τα πουλιά που τιτιβίζουν μέσα στο έλατο.
Ο δρόμος χάνεται μέσα στα βουνά των αμεθύστων, η οπισθοχώρηση είναι άφαντη, οι κορυφές κληρονομούν κορυφές, η ύλη είναι απροσπέλαστη, αλλά δεν είναι παρά παροχημένη φαντασίωση.
Μένουμε κοντά στη μελάνη και να, από μακρυά, οι χαμένοι ταξιδιώτες, να οι καταρράχτες. Η πτώση των νερών μεταμορφώνεται σε κάθετες αρνήσεις. Οι σκεπές ανταμώνουν με τον ουρανό, τα σπίτια επιπλέουν, αυτή η μικροσκοπική ανθρώπινη μορφή δεν μπορεί να υποβάλλει την παραμικρή ένσταση στο προφανές του σχεδίου, του όγκου.
Το εργοστάσιο, οι κολώνες, τα σίδερα είναι οφθαλμαπάτη. Ο ουρανός λέει αλήθεια. Βλέπετε που το φως ντράπηκε ν'ανάψει; Ακολουθήστε το. Το φως λέει ψέμματα.
Η αρρώστεια και ο θάνατος είναι αποκλεισμένες αδιακρισίες.
Όσο περισσότερο το σώμα είναι ένα συνειδητό όριο, τόσο το διάστημα φωτίζεται.
Μικρή σκεπτόμενη ζωή, αγγιγμένη τεραστιότητα.

Tosca - Suzuki


13 σχόλια:

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Green_revenger είπε...

Τίτσερ βρήκα θέμα!!!

"Μεταξύ του ζω και του σπαταλάω χρόνο υπάρχει άβυσσος"

πως το βλέπεις??

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Δήμητρα είπε...

Ουφ ουφ...Νταλίκέρης ο Ταξιδευτής μας...
Φιλί....

Green_revenger είπε...

Τίτσερ,
θα την σηκώσουμε το βράδυ που όλα επιτρέπονται...
κανόνισε μόνο να ξανάρθεις με την ακόλαστη λεσβία σου να μου το κάνετε αιδείο το μαγαζί...
Είπα να μπω κι εγώ στην κουλτούρα να τσιμπήσω καμιά χαζογκόμενα, αλλά μόλις έρχονται οι κυρίες με τα prada, τα armani και τον Κ.Π. Σεφέρη τους στα χέρια, σας βλέπουν και γίνονται μπουχός!
Σταδιάλα πια!

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Δήμητρα είπε...

Καλά και συ ...στο ξεμονάχιασμα πάνω θα γυρίσεις να δεις την ταμπελίτσα απ το σακάκι;;;
Ε ΉΜΑΡΤΟΝ.Μετά φταίει οάκανόνιστος έρωτας....
Αλλά δεκτη και σεβαστή η επιθυμία.Στο επόμενο ποστ δεν σχολιάζω που να σκάσω.Αλλά θα στήσω καραούλι να την δω.Ε έρωτα;;;

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Δήμητρα είπε...

Aχμ...Υπάρχει και μαιμού Πράντα;;;
Οεο....Εγω άπιστη μου δεν έχω ιδέα.Ούτε από Πράντα ούτε απο Αρμάνι ούτε από Σεφέρη...
Εγω είμαι η Μαίρη Παναγιωταραααααα

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Δήμητρα είπε...

Νυφικό;;;
Παρακαλώ να είναι κοκκινό και πολύ κοντό.Σχεδόν ανύπαρκτο με μαύρο βέλο.και μαύρες ζαρτιέρες που θα φαίνονται...Κουμπάρος ο Νταλικέρης;;;
Μόνο;;
Πρέπει να έχουμε από έναν....
Και όχι λουλούδια.Πέταλα και μαύρα κεριά.
Δεν θέλω τίποτα να θυμίζει αθωότητα...

Green_revenger είπε...

Ε όχι και Όσκαρ ντε λα Ρέντα ρε τίτσερ!
Ήμαρτον δηλαδή!!
Έτσι μου 'ρχεται να μαδήσω το prince de gaulle σακάκι μου και να τα πάρει ο Hugo και να μη μου ξαναμιλήσει!
You must pay the cost...to be in Boss....
(xe xe xe)