Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

We Gotta Get Out Of This Place


Καλή μας μέρα πουλάκια μου (που λέει κι'ένας ακατονόμαστος του εντέχνου).
Σήμερις θα σας μιλήσω για ένα τραγούδι, ο τίτλος του οποίου είναι διαχρονικός, κλασσικός και τόσο χιλιοειπωμένος, που αμφιβάλλω αν κάποιος από μας δεν τον έχει χρησιμοποιήσει τουλάχιστον καμιά ντουζίνα φορές στην ζωή του.
Τίτλος-ταμάμ για τη φάση που περνάμε, αλλά και τίτλος-ταμάμ για πολλές φάσεις (παγκοσμίως) από τότε που γράφτηκε.
Μια τραγουδάρα, τέλος, από τις πολύ λίγες που (μιλώ από προσωπική πείρα), όποτε ακούγεται, βγάζει τρελά γούστα, ακόμα κι'από ανθρώποι που, όταν γράφτηκε, δεν ήταν ούτε καν υποψία στο γεννητικό σύστημα των γονιών τους.
Αρχικά, το τραγούδι μας δεν προορίζονταν να ξεσηκώσει τόσο ντόρο, τουλάχιστον σύμφωνα με τα λεγόμενα των δημιουργών του. Το 'κανε όμως και εξακολουθεί να το κάνει. Πάμε όμως να τα δούμε απ'την αρχή.

Το We Gotta Get Out Of This Place γράφτηκε στα 1964 από το αντρόγυνο των μεγάλων επιτυχιών της εποχής Barry Manin (1939) και Cynthia Weil (1940), τους δύο αυτούς διάσημους τραγουδοποιούς, από τους στυλοβάτες και κυριότερους εκπρόσωπους της μουσικής σκηνής του Brill Building (από το νεουορκέζικο κτίριο που στέγαζε διάφορες μουσικές βιομηχανίες αλλά και γραφεία τραγουδοποιών και μανατζαρέων).
Στην αρχή προοριζόταν για τους Righteous Brothers, στους οποίους το αντρόγυνό μας είχε χαρίσει την μεγαλύτερη επιτυχία τους (You've Lost Your Lovin' Feelin" - 1964). Με την ολοκλήρωση του demo όμως, ο Manin υπέγραψε συμβόλαιο με νέα δισκογραφική (την Redbird Records), η οποία του ζήτησε να το ηχογραφήσει και κυκλοφορήσει ο ίδιος. Στο μεταξύ όμως, έτυχε να το ακούσει ο γενικός διευθυντής της δισκογραφικής, ο οποίος, με τη σειρά του, το έστειλε στον Mickie Most που, για όσος δεν, ήταν ο μάνατζερ των Animals
Animals οι οποίοι, εκείνο τον καιρό έψαχναν τραγούδια για τις καινούργιες τους ηχογραφήσεις και είχαν απευθυνθεί στους τραγουδοποιούς του Brill Building. Με ακολουθείτε; Ωραία, πάμε παρακάτω.
Συνεπώς, το τραγούδι δόθηκε σ'αυτούς. Κι'αυτοί το ηχογράφησαν και μάλιστα σε δύο παραλλαγές. Άλλη για το αμέρικα κι'άλλη για την αγγλία. Με ελαφριές, βέβαια, διαφορές, αλλά διαφορετικές.
Η ηχογράφηση έγινε στις αρχές του 1965 και το διαμάντι κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε 45άρι, στις 11 Ιουλίου του 1965 (με b-side το I Can't Believe It). Για την ιστορία, να πούμε πως πρόκειται για την πρώτη τους ηχογράφηση με το νέο σχήμα, έπειτα από την αποχώρηση του κιμπορντίστα Alan Price και την αντικατάστασή του από τον Dave Rowberry. Εμείς θ'ακούσουμε την αγγλική εκδοχή του διαμαντιού.


Όπως σας είπα παραπάνω, το τραγούδι, εκτός από τεράστιο σουξέ, κόλλησε με φάσεις εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους που, όμως, όλες είχαν να κάνουν με την κεντρική ιδέα του "να φύγουμε απ'ο δω". Και ποιοί ήθελαν (περισσότερο απ'όλους τους άλλους) να φύγουν από κει που ήταν; Οι αμερικάνοι πιτσιρικάδες που πολεμούσαν στο Βιετνάμ. Πράγμα που έκανε το διαμάντι μας τον "ύμνο" (κυριολεκτικά) όλων των φαντάρων στο Βιεντνάμ. Κι'όταν λέμε "κυριολεκτικά" εννοούμε πως, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, οι στρατιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί το έπαιζαν τουλάχιστον 10 με 15 φορές ημερησίως, έπειτα από χιλιάδες αιτήματα των φαντάρων. Πράγμα που μου είχε δημιουργήσει την απορία, γιατί δεν συμπεριλήφθηκε στο soundtrack (αλλά και στην ταινία) Good Morning Vietnam. Αλλά την έλυσα. Δισκογραφικά συμβόλαια.
Δεν θα σας παίξω πολλές διασκευές. Για έναν απλό λόγο. Οι περισσότερες; (από τις εκατοντάδες) είναι μάπα το καρπούζι. Πράγμα λογικό, αφού συμβαίνει σε όλα σχεδόν τα επικά τραγούδια, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Θα ξεκινήσω με μία live διασκευή του αφεντικού της καρδιάς μας, του Bruce Springsteen με τ'όνομα. Γιατί live; Γιατί, πολύ απλά, δεν το ηχογράφησε ποτέ σε studio, παρότι το συμπεριελάμβανε σε κάθε σχεδόν συναυλία του, κυρίως στις αρχές της καριέρας του, αλλά και τώρα πρόσφατα. Θα το ακούσουμε από μία συναυλία του στο New Jersey στα 1977.


Και πάμε τώρα σε μερικές άλλες διασκευές. Θα ξεκινήσω με μία που πάρα πολύ με αρέσει αφού. Πρίκειται από τις πρώτες-πρώτες και την χρωστάμε σε ένα σίριαλ. Ναι, ναι. Καλά το ακούσατε. Μιλάω για την Partridge Family αυτό το διάσημο μουσικό σίριαλ, που κράτησε 4 χρόνια (1970-1974) και απέκτησε εκατομύρια πιστών. Η ηχογράφηση έγινε κατά την διάρκεια της "χρυσής εποχής" του, στα 1972 και ακούγεται η φωνή του David Cassidy με δεύτερα φωνητικά της θρυλικής Shirley Jones



Στα 1978 είναι σειρά μιας άλλης εξίσου πολύ καλής διασκευής. Την χρωστάμε στους λατρεμένους Blue Oyster Cult των νιάτων μας, σ'αυτή την υπέροχη αμερικάνικια rock μπάντα από το Long Island. Οι μάγκες, που λέτε, ηχογράφησαν το διαμάντι μας στα τέλη του 1977 και το κυκλοφόρησαν μόνο σε 45άρι, τον Απρίλιο του 1978. Πράγμα ου δεν εκπλήσσει, αφού ήταν γνωστή η απόφασή τους να μην συμπεριλάβουν ποτέ σε studio album οποιαδήποτε διασκευή.



Περνάμε στα 1981 και σε μία εξίσου καλή διασκευή. Δράστες μία από τις καλύτερες rock-blues μπάντες του αμέρικα, οι λατρεμένοι Grand Funk Railroad
Το διασκεύασαν στα 1980, όταν δηλαδής ξανάσμιξαν μετά την διάλυσή τους στα 1976. Και το κυκλοφόρησαν στα 1981, στο πρώτο studio album που σημάδεψε την επανένωσή τους (Grand Funk Lives - 1981).


Και κλείνω με μιαν άλλη πολύ καλή διασκευή. Εντελώς διαφορετική τούτη δω. Στην punk εκδοχή. Την οποίαν χρωστάμε στον ex Dead Kennedys Jello Biafra και στο καναδέζικο punk συγκρότημα D.O.A.
Ηχογραφήθηκε στα 1989 και συμπεριλήφθηκε σ'έναν αρκετά ενδιαφέροντα (μέχρις εκεί) δίσκο, που αποτελεί συνεργασία των δύο παραπάνω (Last Scream Of The Missing Neigbours - 1989)
Αυτά τα λίγα και πάμε να φύγουμε από δω.