Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Anarchy




Καλημέρα αγάπες μου.
Περιμένοντας την πολυπόθητη συμφωνία με τους εταίρους μας (που θα μας επιτρέψει να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας σε βάθος τετραετίας - για όσους δηλαδής μείνουν ζωντανοί), σήμερις θέλω να σας μιλήσω για έναν λατρεμένο. Που πολύ καιρό έψαχνα χρόνο να το κάνω, αλλά που ποτέ δεν το ξεκινούσα.
Μιλάμε για τον Utah Phillips (1935 - 2006) έναν από τους σημαντικότερους αμερικάνους protesters, μία τεράστια εμβληματική μορφή του αμερικάνικου καλλιτεχνικού ακτιβισμού, έναν  τραγουδοποιό, ποιητή αλλά και εργατικό οργανωτή από τους (πολύ) λίγους.

Γεννήθηκε Bruce Duncan Phillips, στα 1935, στο Cleveland, από γονείς εργάτες ακτιβιστές. Ο πατέρας του ήταν υπερήφανο μέλος των Wobblies (IWW - Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου). Σ'αυτόν (αλλά και στη μητέρα του) χρωστάει την ταξική του συνείδηση. Όσο για την καλλιτεχνική, αυτή την χρωστάει στον πατριό του, ο οποίος διαχειρίζονταν θέατρα vaudeville (βαριετέ δηλαδής) και ο οποίος πήρε τον πεντάχρονο (τότε) Phillips στο Salt Lake City, όπου και μεγάλωσε.
Από τα 1956 μέχρι τα 1959 υπηρέτησε στον στρατό, όπου, η τραγωδία της μεταπολεμικής κατάστασης από τον πόλεμο της Κορέας αποτέλεσε ακόμα μια βαθειά επιρροή στο έργο του.
Αμέσως μετά την απόλυσή του, ξεκίνησε να γράγει ποιήματα και τραγούδια και να ταξιδεύει (λαθρεπιβάτης σε τρένο) όλη την δυτική αμερική.
Ένας άλλος σημαντικός σταθμός για την καριέρα του ήταν η συνάντησή του (στα 1960) με τον Ammon Hennacy (1893-1970), τον σημαντικότερο ίσως αναρχο-χριστιανό της αμερικής, Wobbly αλλά και μέλος του CWM (Κίνημα Καθολικών Εργατών) και ιδρυτή του περίφημου Joe Hill's House, ενός κέντρου υποδοχής (ξενώνας) για άστεγους, στο Salt Lake City. Ο Phillips θα δουλέψει εκεί για τα επόμεναεπτά χρόνια, όσα ακριβώς δηλαδής χρόνια έμεινε ανοιχτός (1961-1968).
Βυθίστηκε βαθειά στην folk εξαιτίας (ή χαρη) στην τεράστια folk συνθέτρια και τραγουδίστρια Rosalie Sorrels (1933), η οποία τον βοήθησε πολύ, τραγουδώντας τα τραγούδια που αυτός έγραφε.
Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Phillips έμεινε πιστός στα ιδανικά του, σαν ειρηνιστής αναρχο-χριστιανός και περήφανο (κι'αυτός) μέλος των Wobblies, για τους οποίους έγραψε τόσα πολλά και τους οποίους στήριξε με όλη του τη δύναμη.
Ως ξακουστός λαθρεπιβάτης τρένων (freighthopping), έγραψε πολλά τραγούδια για τη μεγάλη του αγάπη, συνδυάζοντάς τα με τα συνδικάτα των εργατών στο τρένο.
Συνολικά μας άφησε παρακαταθήκη 13 προσωπικούς δίσκους, πάνω από 30 συμμετοχές σε συλλογές και αναρίθμητα ποιήματα.
Πέθανε στις 23 Μάη του 2008, στην California, στα 73 του, από ανακοπή καρδιάς.

Το αφιέρωμα που ακολουθεί είναι και μικρό και ατελές. Θα βρείτε μεσα κλασσικά του τραγούδια (όχι τα πιο γνωστά του), ποιήματα ελαφρά μελοποιημένα, αλλά και αποσπάσματα από μια καταπληκτική δουλειά του με την καταπληκτική αμερικάνα folk τραγουδίστρια Ani DiFranco (1970), από έναν δίσκο, που κυκλοφόρησε στα 1996 με τίτλο The Past Didn't Go Anywhere. Μιλάμε για τα τρία τελευταία κομμάτια του αφιερώματος.

All Used Up
Starlight On The Rails
Yellow Ribbon
Enola Gay
I Love My Flag
I Will Not Obey
Judas Ram
Killing Ground
Revolt In The Desert
Rice And Beans
Canon Ball Blues
Going Away
Calling Trains
Old Buddy Goodnight
Phoebe Show
Bridges
Korea
Anarchy