Moon

Καλημεροβδομάδα λατρείες.

Δεν επανέρχομαι στους λόγους των (όσο πάει και πιο έντονα) αραιών αναρτήσεων. Έτσι είναι η ζωή και life's a bitch, που λένε στη Μεσσήνη Μασσηνίας.

Φχαριστώ για τα mails, από υγείαν καλώς έχω, το αυτό επιθυμώ και δι υμάς.

Ο Duncan Jones είναι λιγότερο γνωστός σαν σκηνοθέτης και περισσότερο σαν ο γιος του David Bowie με την πρώτη του γυναίκα, την αμερικάνα μονδέλα Angela. Και είναι και κρίμα αλλά και άδικο, γιατί ο 45χρονος (πλέον) σκηνοθέτης είναι πολύ καλός. Τουλάχιστον στα 3 από τα 4 φιλμ του που έχω δει.

Όπως και να 'χει, με το Moon υπογράφει την δεύτερη ταινία του (η πρώτη είναι το Whistle - 2003), της οποίας έγραψε και το script και, μάλιστα, βραβεύτηκε γι'αυτό.

Σε ότι αφορά το plot, πρόκειται για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά όχι σαν αυτές που ξέρουμε. Γυρισμένη με πολύ χαμηλό μπάτζετ, δεν περιέχει σχεδόν κανένα εφέ και ασχολείται περισσότερο με την πάλη του ανθρώπου με την σκοτεινή του πλευρά, παρά με το να εντυπωσιάσει χρησιμοποιώντας εφετζιές.

Είναι η ιστορία ενός αστρονάυτη- εργάτη σε εξόρυξη πολύτιμου καύσιμου στη σελήνη, του οποιου το συμβόλαιο τελειώνει και ετοιμάζεται να επιστρέψει στη γη, μετά από 3 χρόνια μοναξιάς. Μόνη του συντροφιά, το ρομπότ του υπολογιστή του. Μετά, όμως, από ένα ατύχημα (που προκλήθηκε από ξαφνική αδιαθεσία του), που λίγο έλειψε να του κοστίσει ακριβά, επιστρέφει στη βάση του (μ'έναν ανεξήγητο τρόπο) κι'εκεί βρίσκεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, αρκετά χρόνια νεότερος.

Δεν σας λέω άλλα, για να ψάξετε να την βρείτε και να την δείτε.

Προσωπικά, παρότι δεν φτύνω την επιστημονική φαντασία με τα πολλά εφέ, την βρήκα θαυμασιοτάτη, με πανέξυπνο σενάριο και καταπληκτική ερμηνεία.

Πρωταγωνιστεί ο Sam Rockwell (1968), ενώ την εξαιρετική φωνή του ρομπότ την χρωστάμε στον τεράστιο Kevin Spacey (1959). Μαζί τους και οι Dominique McElligott και Kaya Scodelario

Έκανε πρεμιέρα στις 17 Ιουλίου 2009 στην Αγγλία.

Στα του soundtrack, συναντάμε έναν γνώριμό μας, αφού η νταλίκα έχει ξαναπαρουσιάσει μουσική του για ταινία και, συγκεκριμένα, για την ταινία Pi του μεγάλου Darren Aronofky (1998).

Μιλάω, βέβαια, για τον Clint Mansell (1963), o οποίος, άρχισε να γράφει μουσική για ταινίες μόλις η μπάντα του (της οποίας ήταν τραγουσιδτής) Pop Will Eat Itself διάλυσε στα 1996.

Πολλοί μπορεί να μην τον καλοξέρετε, πράγμα πολύ κακό, αφού, μεταξύ άλλων, είναι ο δημιουργός των μουσικών για τα Sonny (2002), Sahara (2005), The Wrestler (2008), Black Swan (2010) και πολλές άλλες.

Επειδής πρόκειται για εξαιρετικό συνθέτη, περιττεύει να πω, πως, για τις ανάγκες της ταινίας, οι μουσικές του εικόνες μας ταξιδεύουν απευθείας στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης αλλά και του ήρωά μας. Απαλά ορχηστρικό, αλλά εντονότατα μεστό, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα soundtracks του Mansell. Γι'αυτό και σας το προτείνω ασκαρδαμυκτί, διαγωνίως και καθέτως.

Welcome To Lunar Industries

Two Weeks & Counting...

I'm Sam Bell

I'm Sam Bell, Too...

Memories (Someone We'll Never Know)

Are You Receiving?

Can't Get There from Here

"We're Not Programs Gerty, We're People"

The Nursery

Sacrifice

We're Going Home

Welcome To Lunar Industries (Three Year Stretch)