To Love Somebody

Καλημέρα άνοιξές μου.

Το (ξανα)άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο τις προάλλες και το θυμήθηκα. Όχι, βέβαια, πως ξεχνιούνται τέτοια διαμάντια, απλά υπάρχουν μπόλικα και το μυαλό βάζει κάποια στην άκρη προσωρινά.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, πρέπει να είναι η ομορφότερη μπαλάντα της blue-eyed soul, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

Το σίγουρο είναι, πως πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια των Bee Gees και γενικά της slow μπαλάντας.

Το To Love Somebody γράφτηκε τον Μάρτη του 1967 (έκλεισε δηλαδής 45 χρόνια) από τους Barry και Robin Gibb, σε παραγωγή του θρύλου Robert Stigwood (1934), στον οποίον οι Bee Gees χρωστάνε τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Αυτός ήταν, άλλωστε, που τους ζήτησε να το γράψουν κι'αυτός που έκανε την τελική επιλογή. Για την ιστορία, ο Stigwood το προόριζε για τον αδικοχαμένο Otis Reding, που δεν πρόλαβε (δυστυχώς) να το ηχογραφήσει. Κι'έτσι παρέμεινε στους Bee Gees, οι οποίοι το ηχογράφησαν (στο Λονδίνο) τον Απρίλη του 1967 και το κυκλοφόρησαν σε 45άρι (με b-side το Close Another Door) στα μέσα του Ιούνη του ίδιου χρόνου. Συμπεριλήφθηκε στο πρώτο studio album τους (Bee Gees 1st) που κυκλοφόρησε στις 14 Ιούλη 1967.

Σε ότι αφορά τις διασκευές, είναι κι'εδώ αναρίθμητες. Όμως, το συγκεκριμένο διαμάντι, παρότι δεν τ'ακούσαμε ποτέ από τον θεούλη Redding, είχαμε την τύχη να το ακούσουμε από τεράστιους ερμηνευτές. Πολύ τεράστιους, αν μου επιτρέπετε τον βαρβαρισμό. Και, σχεδόν όλοι, την ίδια χρονιά! Τρομερό;
Ξεκινάμε με την υπεροχότατη διασκευή του James Carr (1942-2001), ενός από τους θρυλικότερους R'n'B τραγουδιστές. Το ηχογράφησε στα τέλη του 1968 και το κυκλοφόρησε μόνο σε 45άρι, τον Γενάρη του 1969.

Τον ίδιο χρόνο, έχουμε την καλύτερη ίσως διασκευή του διαμαντιού μας. Την χρωστάμε στην μεγάλη αδικοχαμένη Κυρία Janis Joplin (1943-1970), η οποία, κυριολεκτικά, του έδωσε άλλη διάσταση. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Το ηχογράφησε τον Μάρτη του 1969 και το συμπεριέλαβε σ'αυτό το μαγικό studio album της I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama!, το οποίο κυκλοφόρησε στις 14 Σεπτέμβρη του 1969. Μαγεία

Κι'απ'την μία μαγεία περνάμε στην επόμενη. Τι να πούμε εδώ; Τα λόγια περιττεύουν, όταν η Κυρία Nina Simone (1933-2003) κάνει την τιμή σ'ένα τραγούδι να το διασκευάσει. Αλλά το 'κανε. Και το 'κανε υπέροχα καλά. Να πούμε μόνο, πως το ηχογράφησε τον Φλεβάρη του 1969 και το συμπεριέλαβε στο ομώνυμο studio album της To Love Somebody (Μάης 1969). Απολαύστε άμμετρα.

Κάνουμε ένα μεγάλο άλμα και πάμε στα 1992. Εδώ έχουμε μια πολύ όμορφη διασκευή από τον πρώην χαρντροκά με τους Blackjack, τον Michael Bolton (1953), ο οποίος πέρασε στην άλλη όχθη και το 'ριξε στο crooning. Και μια χαρά τα πήγε (και τα πάει). Αυτός που λέτε, το ηχογράφησε τον Απρίλη του 1992 και το συμπεριέλαβε στο album του Timeless: The Classics (Σεπτέμβρης 1992) που, όπως λέει και ο τίτλος του, πρόκειται για δίσκο με διασκευές τεράστιων κλασσικών διαμαντιών.

Και θα κλείσω με κάτι που δεν το συνηθίζω, που δεν μ'αρέσει, αλλά που το βάζω για έναν συγκεκριμένο λόγο. Που λέτε, στα 2003, στο μουσικό ρεάλιτι American Idol της Fox Television, πήρε μέρος ένας 25χρονος (τότε), ο Clay Aiken (1978), ο οποίος τελικά ήρθε δεύτερος. Παρόλα αυτά, κι'επειδή ο τύπος έχει φωνάρα, αποφασίστηκε να υπογράψει κι'αυτός συμβόλαιο με δισκογραφική (εκτός του πρώτου). Ο λόγος που αναφέρομαι σ'αυτόν είναι κάτι σαν ανέκδοτο : την βραδιά που εμήνευσε το διαμάντι μας, έτυχε μεταξύ των VIP προσκεκλημένων να είναι και ο Robin Gibb, ο δημιουργός του δηλαδής, ο οποίος, αργότερα, δήλωσε (ενθουσιασμένος) "....έτσι θα έπρεπε να τραγουδιέται αυτό το τραγούδι...". Νταξ...δημιουργός είναι, κάτι παραπάνω θα ξέρει. Αλλά...να με συμπαθά ο Robin, το διαμάντι του τραγουδήθηκε απείρως καλύτερα από άλλους, με πρώτον τον ίδιο και τ'αδέλφια του.
Αυτά και σας φιλώ στα μούτρα