Petrouchka - Le Sacre Du Printemps

Καλή μας μέρα ομορφόπαιδα.

Όταν υπάρξει λίγος χρόνος, η ανάρτηση είναι και πιο πλήρης και πιο διεξοδική. Όταν υπάρξει όμως. Αλλιώς, λίγα λόγια και πιο πολλή μουσική.

Αυτός είναι και ο λόγος που σας αργώ λίγο την κλασσικιά μουσική. Θέλει λίγια παραπάνω επεξεργασία η άτιμη. Το αξίζει όμως.

Σήμερις σας έχω άλλο ένα τεφαρίκι πράμα. Σχετικά πρόσφατο. Πάμε όμως να τα δούμε από την αρχή.

Ο τίτλος του σημερινού δίσκου της Deutsche Grammophon, που σας χαρίζω, είναι Petrouchka - Le Sacre Du Printemps και, φυσικά, αναφέρεται σε δύο σημαντικά έργα του θρυλικού ρώσου (και αργότερα γάλλου) συνθέτη Igor Stravinsky (1882-1971). Συντελεστές του είναι η Cleveland Orchestra (Ohio) με μαέστρο τον γάλλο Pierre Boulez (1925).

Ο Boulez είναι ένας από τους σημαντικότερους πολυτάλαντους μουσικούς του 20ου αιώνα. Είναι συνθέτης, πιανίστας, διευθυντής ορχήστρας και συγγραφέας. Στην διάρκεια της καριέρας του θεωρήθηκε σαν ένας από τους πιονέρους του μουσικού σιριαλισμού (serialism), αλλά και της ηλεκτρονικής μουσικής. Αποκλήθηκε το "τρομερό παιδί" (enfant terrible) της κλασσικής μουσικής, κυρίως εξαιτίας της σφοδρής πολεμικής του εναντίον της "μουσικής προόδου" της κλασσικής μουσικής. Θ'ακολουθήσει αφιέρωμα.

Με την Deutsche Grammophon ο Boulez συνεργάστηκε επί σειρά ετών, μέχρι το 1990, οπότε και υπέγραψε συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας. Ο δίσκος που σήμερα σας χαρίζω, κυκλοφόρησε στα 1991 και είναι το πρώτο προϊόν αυτής της αποκλειστικότητας.

Ο δίσκος χωρίζεται σε δύο μέρη, όσα δηάδή και τα έργα που πραγματεύεται. Γι'αυτό και η παρουσίασή του θα γίνει σε δύο μέρη.

Η Petrouchka, το πρώτο δηλαδή έργο του δίσκου, είναι ένα μπουρλέσκ μπαλέτο σε τέσσερα μέρη, το οποίο συνέθεσε ο Stravinksy τον χειμώνα του 1910-1911 και αναθεώρησε στα 1947. Γράφτηκε κατά παραγγελία των μπαλέτων του Sergei Diaghilev, δηλαδή των θρυλικών Ballets Russes του Παρισιού, με τα οποία συνεργαζόταν ο Stravinsky και τα οποία τον έκαναν διάσημο (να τα λέμε αυτά), αφού ο Stravinsky χρωστάει τη φήμη και δόξα του στις δουλειές που του παρήγγειλε ο Diaghilev.

Έκανε πρεμιέρα (για πρώtη φορά) στο Παρίσι, στις 13 Ιουνίου 1911 (από τα Ballets Russes) και, σύμφωνα με το λιμπρέτο (του θρύλου Alexandre Benois), πρόκειται για ιστορίες αγάπης και ζήλειας μεταξύ τριών μαριονετών και, κυρίως, της Μπαλαρίνας και του Τσαρλατάνου.

Στο τεσσάρων μερών (σκηνών) αυτό μπαλέτο (του οποίου την πρώτη χορογραφία έκανε ο Michel Fokine), συμμετέχουν τρία φλάουτα, δύο όμποε, εγγλέζικη κόρνα, τρία κλαρίνα, δύο φαγκότα, τέσσερις κόρνες, τρεις τρομπέτες, τρία τρομπόνια, κοντραμπάσο, τύμπανα, τρίγωνο, ντέφι, πιάνο, άρπα και ξυλόφωνο.

Το δεύτερο έργο είναι το Le Sacre Du Printemps (Η στέψη της άνοιξης) και είναι κι'αυτό μπαλέτο, σε δύο μέρη (σκηνές), που κι'αυτό γράφτηκε κατά παραγγελία του Diaghilev, για την παρισινή σεζόν 1913 των Ballets Russes. Γράφτηκε το καλοκαίρι του 1912 και έκανε πρεμιέρα στις 29 Μαϊου 1913, στο Theatre Des Champs-Elysees, σε χορογραφία του Vaslav Nijinsky.
Να πούμε, πως το έργο δεν είναι απλά ένα μπαλέτο, αλλά ένα είδος κλασσικού μιούζικαλ με χορό, του οποίου η υπόθεση αναφέρεται σε μια αόριστη παγανιστική ρωσία, η οποία ενώνεται γύρω από μία μόνη ιδέα : το μυστήριο της μεγάλης δημιουργικής δύναμης της άνοιξης.
Τα δύο μέρη του έργου (L'Adoration De La Terre - η λατρεία της γης και Le Sacrifice - η θυσία) χωρίζονται σε 7 και 5 υπο-ενότητες αντίστοιχα.
Τα όργανα που συμμετέχουν είναι ένα πίκολο, τρία φλάουτα, τέσσερα όμποε, εγγλέζικη κόρνα, τρία κλαρίνα, τέσσερα φαγκότα, κοντραμπάσο, τρία τρομπόνια, οκτώ κόρνες, τρομπέτα, τύμπανα, τρίγωνο, αρχαία κύμβαλα, ντέφι και γκονγκ.