Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

The Grand Budapest Hotel


Καλημερούδια αγάπες.
Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, το νταλικόφωνο θα κάνει ένα ψιλο-αφιερωματάκι στις ταινίες που κέρδισαν φέτος τα Oscars. Και για να μην παρεξηγηθούμε, το 'χω ξαναπεί, πως τις περισσότερες φορές δεν συμφωνάω με τα βραβεία. Τις περισσότερες όμως, όχι όλες.
Φέτος, για να πω την μικρή πικρή μου αλήθεια, δεν ξέρω αν συμφωνάω ή όχι, αφού πολλές ταινίες δεν τις έχω δει ακόμα. Έχω ακούσει όμως τα soundtracks.
Για παράδειγμα, τούτη εδώ την σημερινή.
Το The Grand Budapest Hotel δεν το είδα ακόμα. Αν δώσω βάση στις κριτικές, που διαβάζω εδώ κι'εκεί, πρέπει να είναι μια καλή ταινία.

Το plot είναι (πάνω-κάτω) οι δραματικές αλλαγές που συντελούνται στην ευρώπη, μέσα από μια κωμική ματιά, με κεντρικούς ήρωες τον θρυλικό θυρωρό ενός μεγάλου ευρωπαϊκού ξενοδοχείου κι' ενός νεαρού που δουλεύει στο λόμπι του ίδιου ξενοδοχείου. Η ταινία είναι σπονδυλωτή, αφού διαδραματίζεται σε επεισόδια. Από την κλοπή ένός πανάκριβου αναγεννησιακού πίνακα, μέχρι τη διεκδίκηση μιας αμύθητης οικογενειακής περιουσίας.
Σκηνοθετήθηκε από τον αμεικάνο σκηνοθέτη Wes Anderson (1969), ο οποίος υπογράφει εδώ την καλύτερη μέχρι σήμερα ταινία του. Ο ίδιος έχει γράψει και το script, παρέα με τον εγγλέζο καλλιτέχνη και συγγραφέα Hugo Guinness.
Πρωταγωνιστούν οι Ralph Fiennes, F. Murray Abraham, Mathieu Amalric και Adrien Brody
Έκανε πρεμιέρα στις 6 Μάρτη 2014 στη Γερμανία και την επόμενη μέρα στον υπόλοιπο κόσμο.

Η ταινία κέρδισε το Oscar καλύτερου μουσικού score, καλύτερου soundtrack δηλαδής. Τείνω να πω δικαίως, αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, κυρίως επειδή έχω ακούσει καλύτερα, μεταξύ αυτών που προτάθηκαν.
Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για ένα υπέροχο score, το οποίο υπογράφει ένας πάρα πολύ μεγάλος γάλλος συνθέτης, πολυ-αγαπημένος μου, ο Alexandre Desplat (1961), που μερικοί ελληνάρες έφτασαν να πουν έλληνα. Ελληνίδα μάνα έχει ο έρμος και οι ελληνικές παραστάσεις του είναι κάτι καλοκαίρια, πριν 40 χρόνια, στην Κινέττα. Τώρα, αν έχει επηρεαστεί από τίποτα ελληνικούς ρυθμούς, που άκουγε πιτσιρικάς, αυτό δεν τον κάνει έλληνα.
Όπως και να 'χει, πρόκειται για έναν καταπληκτικό συνθέτη, ο οποίος μας έχει ήδη χαρίσει πολύ μεγάλα soundtracks, όπως τα Zero Dark Thirty (2012), The Imitation Game (2014) και παλαιότερα τα Harry Potter And The Deathly Hallows part. I and II (2010) ή το The Curious Case of Benjamin Button (2008).
Το soundtrack της ταινίας μας, το 'πα πιο πριν, είναι πάρα πολύ καλό. Σε σχέση με άλλες του δουλειές, ο Desplat καινοτομεί, με ρυθμούς που δεν μας είχε συνηθίσει. Αυτός είναι και ο λόγος που με ξένισε κομματάκι και που δεν την θεωρώ σαν την καλύτερη δουλειά του. Η μουσική όμως είναι τέχνη. Και σαν τέτοια κρίνεται υποκειμενικά.
Το ακούτε και αποφασίζετε.

Alexandre Desplat - The Grand Budapest Hotel