Storytone

Καλημέρα χειμωνολούλουδά μου.

Κανονικά, όταν βλέπουμε έναν τέτοιου μεγέθους μουσικό να βγάζει δεύτερο δίσκο μέσα στην ίδια χρονιά, όσο κι'αν τον αγαπάμε (τι τον αγαπάμε, που λατρεύουμε), ο νους μας πάει και λίγο στο πονηρό. Ξέρετε, αυτό που λέμε εμπορικό και φουλ για να πουλήσουμε, όσο περνάει ακόμα η μπογιά μας.

Αλλά όχι.

Μετά το A Letter Home (Απρίλης 2014), ο Neil Young έχει αλλάξει φάση στη ζωή του. Χώρισε την από 36 χρόνια γυναίκα του, ταρακούνησε την προσωπική του κατάσταση, σταμάτησε (για λίγο εύχομαι) την ηλεκτρική του σχέση με τη μουσική, βούτηξε με τα μούτρα στον ακτιβισμό και προχώρησε παρακάτω. Μένοντας όμως ο ίδιος ανέρωτος folk-americana θεός που ξέρουμε και λατρεύουμε.

Με το Storytone o Young μας ξαναταξιδεύει μαγικά στο symphonic folk, όπως τότε με το θεϊκό Harvest. Μόνο που, αυτή τη φορά, το κάνει μ'έναν τρόπο μαγικά καινοτόμο.

Κατ'αρχήν μιλάμε για 10 ολοκαίνουργια τραγούδια, που όμως πόρω απέχουν απ'τις τελευταίες δουλειές του. Πρόκειται για 10 soft folk διαμάντια (εξ'ού και η παραπάνω αναφορά στο Harvest). Όπως όμως και στο Harvest (εκεί ήταν η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου), έτσι κι'εδώ, ο Young επαναλαμβάνει ένα ξεχασμένο εγχείρημα. Παίζει symphonic folk. Για την ακρίβεια δεν παίζει αυτός, αλλά μια ορχήστρα 92 μελώ. Μια ορχήστρα με κλασσικά όργανα, τα οποία συνυπάρχουν δίπλα σε μια jazz big band.

Την ενορχήστρωση αυτού του πολύ όμορφου πράγματος ανέλαβαν δύο μετρ του είδους, οι Michael Bearden και Chris Walden, στους οποίους ο Young έδωσε λευκή κάρτα, αφήνοντάς τους ελεύθερους να δημιουργήσουν και να ενορχηστρώσουν κατά το δοκούν. Αυτός ασχολήθηκε μόνο με τα φωνητικά.

Να σας μπερδέψω ακόμα λίγο;

Όλο αυτό που σας περιγράφω είναι ένα μέρος της νέας δουλειάς του Young. Για την ακρίβεια, το δεύτερο, το ορχηστρικό μέρος. Γιατί αυτή η δουλειά περιέχει κι'ένα πρώτο μέρος, στο οποίο ο Young ερμηνεύει τα ίδια δέκα διαμαντάκια μόνος του, με ακουστική κιθάρα ή πιάνο.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 12 Νοέμβρη στο αμέρικα, ενώ η ευρωπαϊκή του κυκλοφορία είναι προγραμματισμένη για τις 14 Δεκέμβρη 2014.

Να κλείσω με κάτι λιγουλάκι αρνητικό. Λατρεύουμε Neil Young, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Το Storytone όμως (35ο studio album του παρακαλώ) δεν το βάζουμε ανάμεσα στα καλύτερά του. Μακρυά από το να είναι "εμπορικό", σίγουρα δεν είναι απ'τα πολύ καλά του. Δεν φταίμε εμείς : όταν ανεβάζεις τον πήχη, αυτά παθαίνεις. Παρόλα αυτά, άκοπα μπαίνει μέσα στους δίσκους της χρονιάς. Άλλωστε, με τη μετριότητα των καινούργιων, οι "παλιοί" ακόμα ζωγραφίζουν.

Απολαύστε το εδώ σε δύο μέρη.

(solo)

Plastic Flowers

Who's Gonna Stand Up

I Want To Drive My Car

Glimmer

Say Hello To Chicago

Tumbleweed

Like You Used To Do

I'M Glad I Found You

When I Watch You Sleeping

All Those Dreams

(orchestral and big band)