Καλημερούδια σουσουράδες και σουσουράδοι μου.
Δεύτερο καπάκι "ένα τραγούδι και μόνο ένα" στο νταλικόφωνο και αφορμή μια συζητησούλα που είχα ψες βραδάκι στο Τσαμαδιστάν, μ'έναν πιτσιρικά που γουστάρει τα blues.
Μια παρατηρησούλα : τη μουσική μπορείς απλά να την αγαπάς, ή μπορείς να την αγαπάς και να την ψάχνεις. Αν την αγαπάς απλά, ξα σου (που λέμε και στις Βρυξέλλες). Αν όμως θέλεις να την ψάχνεις, καλό είναι να την ψάχνεις όσο πιο σωστά μπορείς. Γιατί αλλιώς εκτίθεσαι.
Αυτά και πάμε σ'ένα σπουδαίο τραγούδι και μια σπουδαία μπαλαφαρία.
Το Rock Me Baby είναι ένα ακόμα blues standard, όπως και το χθεσινό μας. Τούτο δω μάλιστα είναι μάλλον σημαντικότερο, αν κρίνουμε από τον αριθμό των διασκευών. Πράγμα που δεν είναι πάντα αξιόπιστο σημείο αναφοράς.
Η πρώτη ηχογράφηση έγινε στα 1964 από τον τιτάνα B.B.King και όλοι θεώρησαν, πως το διαμάντι ήταν δικό του. Αλλά δεν ήταν. Και κακώς, κάκιστα, ο τεράστιος αυτός bluesman το οικιοποιήθηκε, βάζοντας μάλιστα (δείτε την φωτό) τ'όνομά του σαν δημιουργός.
Πράγματι, και για όσους ενδιαφέρονται, αυτό το διαμάντι γράφτηκε (και ηχογραφήθηκε) στα 1950, από έναν τεράστιο (αλλά σχετικά στην αφάνεια) bluesman, τον Lil' Son Jackson. Ο δε τίτλος του, Rockin' and Rollin'
Όταν η ιστοριούλα ανακαλύφθηκε, και με κάποια φράγκα που έπεσαν, καταλήξαμε πως (και καλά) είναι δύο τραγούδια, με ίδιο τέμπο, σχεδόν ίδιους στίχους, αλλά το μεν του Jackson είναι solo (μόνο φωνή και κιθάρα), ενώ του King είναι ensemble (ενορχηστρωμένο δηλαδής).
Η μπαλαφαρία δεν τελειώνει όμως εδώ.
Στα 1956, ο άλλος τιτανοτεράστιος, ο Muddy Waters κυκλοφορεί μία δική του εκδοχή του Rock Me Baby, η οποία (κι'αυτή) στηρίζεται πάνω στο διαμάντι του Jackson. Η διαφορά με τον King είναι ότι ο Waters το παραλλάζει κάπως, προσθέτοντάς του δύο στροφές από ένα παλιότερο τραγούδι του, το All Night Long (1951), το οποίο κι'αυτό βασίζεται σε άλλο τραγούδι του Jackson.
Καταλάβατε τώρα τι ακριβώς σημαίνει η σουηδική έκφραση "τσάκα το αβγό και κούρεψέ το";
Τέτοιες μπαλαφαρίες, να ξέρετε, συνέβαιναν συνέχεια τότενες. Δεν ήταν δηλαδής κάτι πρωτόγνωρο. Ο λόγος απλός : πολλές μικρές δισκογραφικές, σε τεράστια απόσταση (γεωγραφική) η μία απ'την άλλη, έλλειψη επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών κλπ. Το πιάσατε το υπονοούμενο; Ωραία. Πάμε παρακάτω.
Για τη νταλίκα, που σέβεται και τιμά τους δημιουργούς, η αυθεντική εκτέλεση είναι του Lil' Son Jackson, όπως αυτή ηχογραφήθηκε στα 1950. Κι'αυτή θα παίξει, δικαιωματικά πρώτη απ'όλες.
Ακολουθεί, πάλι δικαιωματικά, αυτή του Muddy Waters, αφού χρονικά προηγείται. Να σας πω μόνο, πως ο Waters έκανε άλλη μία διασκευή, στα 1978, την οποία συμπεριέλαβε στο album του I'm Ready (1978).
Πάμε τώρα σ'αυτήν του B.B.King. Εδώ θα κάνω μια παρασπονδία και δεν θα την ακούσουμε από την ηχογράφηση του 1964. Κι'αυτό γιατί, στα 2007, ο Eric Clapton μάζεψε σ'ένα φεστιβάλ κιθάρας ένα μάτσο πολύ μεγάλων κιθαριστών. Και είπαν πολλά και καλά. Κι'ένα απ'αυτά είναι και το διαμάντι μας. Το βάζω γιατί πολύ αμφιβάλλω αν θα το ξανακούσουμε ποτέ από B.B.King, Eric Clapton, Buddy Guy και Jim Vaughn μαζί.
Στα 1965, έχουμε μια εξαισιο-θαυμάσια διασκευή (ίσως την καλύτερη) από τον λατρεμένο (και αδικοχαμένο) Otis Redding, ο οποίος την συμπεριέλαβε σ'έναν από τους μεγαλύτερους soul δίσκους όλων των εποχών, το Otis Redding Sings Soul (1965). Τα λόγια είναι περιττά.
Την επόμενη χρονιά, είναι η σειρά των Animals να φέρουν το διαμάντι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Συμπεριλήφθηκε σ'άλλο ένα τεράστιο album, το Animalism (1966).
Και θα κλείσω με μιαν άλλη φοβεροτρομερή διασκευή. Την χρωστάμε στον Johnny Winter της καρδιάς μας, σ'αυτόν τον τεράστιο λευκό κιθαρίστα των blues. Η δική του διασκευή, σαφώς πιο "rock", σαφώς υπεροχότατη, συμπεριλήφθηκε στον πέμπτο studio δίσκο του Still Alive And Well (1973).
Αυτά τα ολίγα και τα δέοντα όπου αγαπάτε.
.jpg)
