"Ακούγοντας τις συνθέσεις του και τις ερμηνείες, μ' αυτήν ΤΗ φωνή του, μπορείς εύκολα να καταλάβεις ότι πρόκειται για ένα πλάσμα προορισμένο απολύτως για τον κόσμο της μουσικής, της ευτυχίας και του εφιάλτη της.
Σταθερά τον φαντάζομαι να κάθεται επί ώρες με την κιθάρα, δοκιμάζοντας και ξαναδοκιμάζοντας την ίδια νότα, το ίδιο ακόρντο, την αλλαγή της μελωδίας, του ντράΐβ του τραγουδιού και ζώντας στο έπακρο την ένταση της διαδικασίας της δημιουργίας από την ηρεμία στην υπερένταση κι από τον ενθουσιασμό μέχρι τα μπινελίκια.
Συνεργαστήκαμε στενά για δυο μήνες περίπου, όταν ετοίμαζε το Ξαφνικά καλοκαίρι κι έχω να λέω πως συνάντησα τον δικό μου Μικ Τζάγκερ!! Γιατί δε σας το 'πα, αλλά, αν στα ελληνικά θες να εξηγήσεις τη λέξη ροκ μια συνώνυμη λέξη της είναι σίγουρα τ' όνομα Λογαρίδης."
Λίνα Δημοπούλου
Κάτι παρόμοια είχα στο μυαλό μου, όταν σκεφτόμουν το αφιερωματάκι στον Σταύρακα, στον Σταύρο Λογαρίδη της καρδιάς μας, τον νιάτων μας και όλων όσα έχουμε πάρει από δαύτον.
Επειδής όμως πάντα υπάρχουν κάλιοι (και κάλια μην σας πω) ημών για να τα εκφράσουν, ζήτησα από την αγαπημένη μου στιχουργό-γειτόνισσα-συντρόφισσα-φτιάξε καμιά καρυδόπιτα, την Λίνα μας την Δημοπούλου, να γράψει δυο αράδες για έναν από τους μεγαλύτερους και αληθινότερους ροκάδες της δικιάς μας μουσικής σκηνής.
Να σας τα πω στα γλήγορα, γιατί ο Σταύρακας είναι πάνω απ'όλα μουσική.
Γεννήθηκε στα 1953 στην Κωνσταντινούπολη και, με μέντορα τον παππού του (πρωτοψάλτης στο Πατριαρχείο) μπάστηκε στα της μουσικής από πολύ μικρός. Στην οικογένειά του και οι δύο γονείς έπαιζαν μουσική : κιθάρα ο πατέρας, ακκορντεόν η μάνα.
Στα 10 του πήρε την πρώτη του κιθάρα και στα 14 έφκιασε την πρώτη του μπάντα, τους Juniors. Την ίδια χρονιά φκιάνει τους Sphinx, με τους οποίους κερδίζει το πρώτο βραβείο παντουρκικού διαγωνισμού, της εφημερίδας Hurriyet.
Τον επόμενο χρόνο (στα 15 του) έρχεται στην Αθήνα και κυκλοφορεί το πρώτο του 45άρι (Ήταν Μια Μικρούλα Και Μελαχροινούλα - 1968)
Στα 1971, μαζί με Ρόμπερτ Γουίλιαμς, Κώστα Τουρνά και Κώστα Παπαϊωάννου φκιάνουν τους Poll. Μετά από δύο ιστορικούς δίσκους, ο Σταύρος την κάνει (1972) με ελαφρά πηδηματάκια, διαφωνώντας με την απόφαση των υπολοίπων να πάρουν μέρος στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης.
Φκιάνει νέα μπάντα, τον Ακρίτα, και κυκλοφορεί έναν δίσκο (ομώνυμο), ο οποίος θεωρείται ένας από τους πιο προχώ δίσκους που ηχογραφήθηκαν ποτέ.
Τα 80s και τα 90s σημαδεύονται από μουσικές για σήριαλ, από τη δίκη του με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου (για πνευματικά δικαιώματα), από ατελειωτα τζαμαρίσματα μ'όλους τους διάσημους ροκάδες μας (Σιδηρόπουλος, Πουλικάκος κλπ) αλλά κι'απ'την κάθοδό του στα τάρταρα της ντρόγκας.
Στα 1989 επιστρέφει στην ελλάδα (μετά από παραμονή του στη Γερμανία και Ολλανδία) και ηχογραφεί το Μανούλα Ελλάς.
Ακολουθούν 3 χρόνια παραμονής στην Τήνο ('92-'95) και, στα 1996, κυκλοφορεί τον εκπληκτικό Περασμένο Αιώνα.
Στα 2007, μετά από πέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας, κυκλοφορεί το υπέροχο Ξαφνικά Καλοκαίρι, σε συνεργασία με τον φίλο του κιθαρίστα Δ. Παπαχρήστο, σε στίχους της δικιάς μας Λίνας και της Ελένης Ζιώγα.
Τελευταίος (μέχρι σήμερα) δίσκος του, ο Τα Παιδία Παίζει (2009), ο οποίος είναι διπλός και κυκλοφόρησε με την Κυριακάτικη ελευθεροτυπία.
Συνεργάστηκε μ'όσους δεν βάνει ο νους σας. Από πού ν'αρχίσεις και που να τελειώσεις : Σιδηρόπουλος, Πουλικάκος, Παπαδόπουλος, Αρβανιτάκη, Παπαθανασίου, Ρασούλης, Πορτοκάλογλου, Δήμου, Αλεξίου, Φάμελλος, Βαρδής κλπ κλπ κλπ.
Συνολικά, μέχρι τα σήμερα, έχει ηχογραφήσει συνολικά 15 δίσκους.
Ζωή (και κέφι) να 'χει να μας χαρίσει κι'άλλους.
Αυτά τα λίγα.
Λατρεύουμε Σταύρο.
Καλό μας σουκού
Ο Γέρος
Υάκινθος
Να Μ' Αγαπάς
Το Πρώτο Τραγούδι
Μανούλα Ελλάς
Αλλάζει ο Καιρός
Φίλα Με
Το Τρένο
Σ' Άλλα Φεγγάρια
Περασμένος Αιώνας
Φευγάτη
Η Φυλακή Της Μοναξιάς
Διάλεξες Τα Δύσκολα
Τρέχω, Τρέχω, Τρέχω
.jpg)
