Καλημεροβδομάδα φιλαράκια.
Σήμερις, που είναι 17 του Νοέμβρη, κλείνουν 41 χρονάκια από το '73. Δεν θα ξαναγράψω όσα έχω ήδη γράψει από τα 2009 (προ κρίσης δηλαδής), γιατί και τα 'χω γράψει αλλά και είμαι τόσο αηδιασμένος, που, ειλικρινά, αποστασιοποιούμαι από τον οχετό. Καθείς εφ ω ετάχθη κι'ο γιαραμπής θ'αναγνωρίσει τους δικούς του.
Στην πορεία θα κατέβω, επειδή μου 'χει μείνει ακόμα ένα κάποιο "πρέπει" στην κωλότσεπη. Χωρίς, όμως, την παραμικρή πλέον προσδοκία. Το κίνημα, που θα 'πρεπε να είναι ικανό να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του, ευτελίστηκε, έγινε εύπεπτο και "α λα καρτ", στον βωμό μιας νιρβάνας για την επερχόμενη εξουσία. Θα το λουστούν, το γνωρίζουν, αλλά χωρίς εμένα.
Σήμερις κανονικά είναι η μέρα των soundtracks.
Αλλά δεν θα παίξουμε soundtrack.
Σήμερις σας προσκαλώ να κάνουμε μαζί ένα υπέροχο ταξίδι. Ένα ταξίδι μ'ένα από τα ελάχιστα "μαγικά" τρένα στον κόσμο. Ένα ταξίδι μετά μουσικής.
Από το Chicago μέχρι την New Orleans.
Ένα ταξίδι που, για όσους το 'χουν κάνει, καταλαβαίνουν για τι πράγμα μιλάω. Για τους υποδέλοιποι, πάμε να σας το περιγράψω.
Είναι ένα ταξίδι 934 μιλίων (1503 χιλιόμετρα δηλαδής), ένα ταξιδι (σήμερα) 19 ωρών, που διασχίζεις τις κεντρικές αμερικάνικες πολιτείες, από βορρά προς νότο (και ανάποδα), από το Chicago μέχρι τη New Orleans.
Από τα 1911 μέχρι τα 1971 το τρένο του δρομολογίου ήταν το θρυλικό Panama Limited της Illinois Central Railroad. Το όνομα το πήρε από την διώρυγα του Παναμά, η οποία είχε ήδη ξεκινήσει να διανοίγεται και η οποία ολοκληρώθηκε στα 1914. . Μέχρι και σήμερις, είναι η μεγαλύτερη διαδρομή στο αμέρικα. Από μόνες οι μαγικο-θρυλικές αφετηρία και κατάληξη φτάνουν για να καταλάβει κανείς, πως η επιτυχία του ήταν τεράστια. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το Panama Limited έγινε θρύλος.
Από τα 1911 μέχρι τα 1942 το τρένο κινούσε κλασσική ατμομηχανή-μουτζούρης, ενώ εξυπηρετούσε τους σταθμούς Hot Springs, St Louis, Memphis και San Antonio. Η διάρκεια του ταξιδιού ήταν 25 ώρες.
Το μεγάλο οικονομικό κραχ των '30s επηρέασε και το τρένο μας, το οποίο διέκοψε τα δρομολόγιά του στις 28 Μάη 1932. Τα δρομολόγια ξανάρχισαν στις 2 Δεκέμβρη 1934 με ακόμα μεγαλύτερες ανέσεις (κλιματισμό και μείωση της διάρκειας του ταξιδιού σε 20 ώρες).
(μουσική παρένθεση) : όπως κάθε τι το θρυλικό, το Panama Limited έγινε τραγούδι. Για την ακρίβεια blues τραγούδι, γραμμένο (και πρωτο-ηχογραφημένο) από έναν θρύλο των delta blues, τον Bukka White (1909-1977), ο οποίος το κυκλοφόρησε σε 75άρι στα 1932. Όποιος δεν ξέρει τον Bukka, να σας πω ότι ήταν πρώτος ξάδελφος της μάνας του B.B.King. (κλείνει η παρένθεση)
Στα 1942, μέσα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δηλαδής, το Panama Limited απέκτησε την πρώτη του ντιζελομηχανή, μειώνοντας τη διάρκεια του ταξιδιού σε 18 ώρες.
Το πρώτο ταξίδι της ντιζελομηχανής έγινε με πανηγυρικό τρόπο, στις 3 Μάη 1942 ενώ, με την ευκαιρία της αλλαγής αυτής, άλλαξε και το παραδοσιακό μαύρο του χρώμα, σε πορτοκαλί-μαύρο, το οποίο, λίγα χρόνια αργότερα, έγινε το επίσημο χρώμα όλων των επιβατικών τρένων της Illinois Central.
Το Panama Limited έμεινε επίσης στην ιστορία για τις υπερ-πολυτελείς ανέσεις του. Μιλάμε για ρεστοράν γκουρμέ, για σαλόνια καφέ υπερ-λουξ και άλλα τέτοια χλιδάτα.
Με την δε αγορά (στα 1952) υπερβαγονιών-ρεστοράν μήκους 53 μέτρων, το Panama, μαζί με το Pennsylvania's Broadway Limited ήταν τα δύο τελευταία all-pullman τρένα στο αμέρικα.
Το τελευταίο ταξίδι του Panama Limited έγινε στις 30 Απρίλη 1971. Η γραμμή όμως, το μαγικό ταξίδι δεν σταμάτησε.
(νέα μουσική παρένθεση) : το τραγούδι του Bukka White δεν είχε ανάλογη επιτυχία με το τρένο. Αυτή (η επιτυχία) ήρθε με την απίστευτα όμορφη διασκευή του μεγάλου folk τραγουδιστή-τραγουδοποιού Tom Rush. Η δική του διασκευή είναι του 1965 και συμπεριλήφθηκε στον πρώτο του (ομώνυμο) δίσκο της ίδιας χρονιάς (κλείνει η παρένθεση)
Πράγματι, σχεδόν αμέσως μετά την απόσυρσή του, το Panama Limited αντικαταστήθηκε από ένα άλλο θρυλικό τρένο, το City Of New Orleans, αφού την γραμμή άρχισε να την εκμεταλλεύεται ένας άλλος κολοσσός, η Amtrak.
Το νέο τρένο ξεκίνησε τα δρομολόγια την 1η Μάη του 1971. Κι'έμελλε να γίνει θρυλικό (κι'αυτό) μέσα από μία τραγωδία.
Πράγματι, στις 10 Ιουνίου 1971 συνέβη το πρώτο μεγάλο ατύχημα στην ιστορία της Amtrak, όταν το City Of New Orleans εκτροχιάστηκε έξω από το Salem, Illinois. Ο απολογισμός ήταν 11 νεκροί και πάνω από 160 τραυματίες.
Εξαιτίας αυτού του τραγικού συμβάντος, η Amtrak αποφάσισε να κάνει το δρομολόγιο νυχτερινό, μιας και οι υπεύθυνοί της σκέφτηκαν πως θα ήταν καλύτερο να μην πολυ-διασταυρώνεται με άλλα τρένα, στο μεγαλύτερο (νυχτερινό) σιδηροδρομικό δρομολόγιο στο αμέρικα. Επίσης, και είναι ανέκδοτο, για να σβήσει τις κακές αναμνήσεις, η εταιρία αποφάσισε να ξαναδώσει στο τρένο την παλιά του ονομασία, Panama Limited. Το όνομα City Of New Orleans το τρένο το ξαναπήρε τον Φλεβάρη του 1981. Το γιατί θα το διαβάσετε στην τρίτη μας μουσική παρένθεση.
Έτσι, και με δεδομένες τις λιγότερες στάσεις, η διάρκεια του ταξιδιού μειώθηκε ακόμα περισσότερο, φθάνοντας τις 15 ώρες και 55 λεπτά. Σας διαβεβαιώ, από τις καλύτερες 16 ώρες που έχω ζήσει στη ζωή μου.
(ανοίγει μια τελευταία μουσική παράνθεση) : παρότι κάποιος θα μπορούσε εύκολα να μαντέψει από πού πήρε τ'όνομά του το τρένο μας, θα μάντευε λάθος. Ή, μάλλον, θα μάντευε κατά το ήμισυ σωστά. Νταξ, αφού πάει στη New Orleans, λογικά θα μπορούσε να ονομαστεί έτσι. Ή, ακόμα και City Of Chicago. Αλλά όχι.
Το τρένο μας ονομάστηκε έτσι επειδής η Amtrak θέλησε να επωφεληθεί, να κεφαλαιοποιήσει την τεράστια επιτυχία, ενός από τα μεγαλύτερα folk τραγούδια όλων των εποχών, του ομώνυμου City Of New Orleans, το οποίο έγραψε ο Steve Goodman και ηχοράφησε, στα 1972 ο τιτάνας γιος του τιτάναWoody, Arlo Guthrie. Αν σας πω ότι γι'αυτό το τραγούδι θέλησα να ζήσω την εμπειρία, να το πιστέψετε. Γιατί έτσι είναι. (κλείνει η παρένθεση)
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν η επιτυχία αυτού του τρένου, ο θρύλος που υπάρχει γύρω απ'αυτό, οφείλεται τελικά στο παραπάνω διαμάντι. Ίσως να βοήθησε αρκετά. Ίσως και πολύ, ίσως και καθόλου.
Το βέβαιο είναι πως, αφενός, δεν με νοιάζει καθόλου και, αφετέρου, μέχρι σήμερα, το μαγικό αυτό δρομολόγιο είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα και τα πιο δημοφιλή της Amtrak, αλλά και του αμερικάνικου τρένου γενικά.
Εύχομαι (και ελπίζω) να σας έμπασα λίγο στη μαγεία. Βέβαια, αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το νοιώσεις 100 στα εκατό. Από την άλλη, τα όνειρα είναι πολύ περίεργα δυνατό πράμα. Δείτε εμένα με τον υπερσιβηρικό. Τον έχω τόσο ονειρευτεί, που είναι σα να έχω κάνει τη διαδρομή Μόσχα-Βλαβιδοστόκ 10 φορές.
Τελειώνοντας, πάρτε και τον χάρτη του δρομολογίου του City Of New Orleans. Βοηθάει στην φαντασίωση.
.jpg)
