Καλημεροβδομάδα καλά μου παιδιά.
Μερικές εισαγωγικές κουβεντούλες, πριν μπούμε στο κυρίως θέμα.
Πολλοί μου γράφετε για τα soundtracks, ότι (λέει) πολλά είναι βαρετά, με μικρής διάρκειας συνθέσεις και που δύσκολα ακούγονται μέχρι το τέλος.
Δεν διαφωνώ, αλλά και δεν συμφωνώ.
Έχουμε ξαναπεί, πως τα soundtrack, εκτός από πολύ ειδική κατηγορία, είναι και πολλών ειδών. Σαν τα ψάρια ή τα τυριά ένα πράμα.
Δυστυχώς για κάποιους, τα σημαντικότερα soundtrack (είτε η ταινία είναι καλή, είτε όχι) δεν είναι αυτά που περιέχουν τραγούδια διαφόρων (είτε καλά, είτε όχι). Είναι αυτά που οι συνθέτες γράφουν ειδικά για την ταινία. Αυτά που λέμε και original score.
Κι'όταν ένας συνθέτης γράφει μουσική για ταινία, έχει μέσα στο κεφάλι του την ταινία σκηνή-σκηνή. Από και βγαίνει στο τέλος το μουσικόχρωμα. Καλο ή κακό, δεν έχει καμία σημασία. Έτσι είναι. Απλά.
Η σημερινή ταινία, είναι μεν ολόφρεσκια (στην ψωροκώσταινα), αλλά είναι πιο βαρετή κι'από τα πολιτικά άρθρα.
Το The Judge ίναι μια κλασική αμερικανιά που, πιο γραφική, θα πρέπει να ψάξετε στο ηλιοβασίλεμα στην Οία. Και, να φανταστείτε, το scipt της χρειάστηκε να ξαναγραφτεί τρεις φορές, από τρία διαφορετικά άτομα. Πολλή δουλειά για το (απόλυτο) τίποτα λέω εγώ.
Πρόκειται για την ιστορία ενός διάσημου ποινικολόγου, ο οποίος, πηγαίνοντας στη γεννέτειρά του για την κηδεία της μάνας του, ξανασυναντιέται με τον δικαστή πατέρα του. Φεύγοντας, μαθαίνει πως ο πατέρας του συνελλήφθη, επειδή χτύπησε κάποιον με το αυτοκίνητό του και τον παράτησε. Γυρίζει, τον υπερασπίζεται, αλλά τελικά καταδικάζεται, κάθεται 7 μήνες στη στενή, βγαίνει με αναστολή, πάνε για ψάρεμα, του λέει "είσαι ο καλύτερος δικηγόρος στον κόσμο" και πεθαίνει.
Πιο αμερικανιά, μόνο ο καβαλάρης του welcome to marlboro country.
Αν υπάρχει κάτι που ψιλοσώζει τον όλον αχταρμά, είναι το cast, αφού πρωταγωνιστούν οι Robert Duval και Robert Downey Jr
Σκηνοθετήθηκε από τον David Dobkin (Clay Pigeons αν θυμάστε) και έκανε πρεμιέρα στις 4 Σεπτέμβρη 2014.
Αυτά και πολλά είπαμε.
Στα του soundtrack τώρα, το original score υπογράφει ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες μουσικής ταινιών του αμέρικα, ο Thomas Newman
Από που ν'αρχίσω και που να τελειώσω. Να πούμε για το Reckless; Για το Scent Of A Woman; για το Naked Tango; για το Fried Green Tomatoes; ή για το Green Mile; Και πόσα αφήνω στην απόξω, ουκ αν εστί αρθιμός.
Στη συγκεκριμένη ταινία, το score δεν με πολυ-πείθει για να είμαι ειλικρινής. Προφανώς και μάλλον, ο συνθέτης επηρεάζεται από τη γενική μετριότητα του όλου πακέτου. Δεν το πετάω στα σκουπίδια όμως. Το ακούω και το βάζω στο πλάι, περιμένοντας μια νέα του δουλειά, για να τον ξαναερωτευτώ. Έτσι γίνεται με τη μουσική.
Τουλάχιστον για όσους βλέπουν μέσα της εικόνες.
Ακούγεται ολόκληρο
χωρίς tracklist
.jpg)
