Καλημέρα ροκούδες, ροκάδες και αγαπητά μου ροκάκια.
Αν έπρεπε να φκιάσουμε μια λίστα με τους 10 πιο ολοκληρωμένους "μοντέρνους" μουσικούς που περπάτησαν πάνω σ'αυτή τη γη, ο άρτι σχωρεμένος Jack Bruce θα ήταν στα σίγουρα και μέσα αλλά και σε υψηλή θέση.
Γιατί δεν ήταν μονάχα ο απόλυτος εραστής της Gibson EB-3 μπάσο κιθάρας. Ήταν ένας πολυτάλαντος και πολυοργανίστας μουσικός, ένας αστείρευτος συνθέτης και τραγουδιστής, ένας frontman (αλλά και μέλος) σε πολλά και διάφορα σχήματα που κάλυπταν ένα τεράστιο μουσικό φάσμα : από την rock και την progressive μέχρι την jazz, τα blues και την ψυχεδέλεια.
Και είναι κρίμα, που οι περισσότεροι τον ξέρουν από το (πολύ) σύντομο πέρασμά του από τους Cream, αφού τόσο η συμμετοχή του σε άλλες (λιγότερο γνωστές στους πολλούς) μπάντες, όσο και και η τεράστια solo δισκογραφία του, τον κατατάσουν εκεί που σας έγραφα προηγουμένως.
Γεννήθηκε John Symon Asher Bruce, στα 1943, στο Lanarkshire στα Lowlands της Σκωτίας.
Λόγω συνεχών οικογενειακών μετακινήσεων, ο Bruce αναγκάστηκε ν'αλλάξει 14 σχολεία, πριν καταλήξει στην Ακαδημία του Bellahouston της Γλασκώβης. Εκεί, συνέχισε να παίζει κοντραμπάσο (κυρίως jazz), πράγμα που του χάρισε μιαν υποτροφία στην ξακουστή Royal Scottish Academy of Music and Drama. Αλλά δεν κάθησε πολύ. Και δεν κάθησε πολύ, γιατί η Ακαδημία του ξεκαθάρισε, πως είτε θα σταματούσε την jazz, είτε θα έφευγε. Κι'εκείνος τα παράτησε και έφυγε για μια περιοδεία στην Ιταλία, σαν μέλος της μπάντας του Murray Campbell.
Σε ηλικία 19 ετών, κι'αφού γύρισε στην Αγγλία, έγινε μέλος στην θρυλική Blues Incorporated μπάντα του τιτάνα Alexis Corner. Η μπάντα διέλυσε ένα χρόνο αργότερα και ο Bruce συμμετείχε σε αρκετά άλλα σχήματα, μέχρι τα 1965, οπότε και έγινε μέλος των Bluesbreakers, μπάντα του John Mayall, όπου στις κιθάρες υπήρχε και κάποιος Eric Clapton.
Μ'αυτόν τον τελευταίο, στα 1966, κι'αφού είχε επίσης συμμετάσχει σε μπόλικα ακόμα σχήματα (με σημαντικότερο τους Manfred Mann, ναι ναι), έφκιασε το τρίο Cream, με το τρίτο μέλος να είναι ο ντράμερ Ginger Baker). Οι οποίοι Cream, βούλιαξαν, 2 χρόνια αργότερα, από το βάρος των προσωπικών φιλοδοξιών των μελών τους.
Από τα 1968, στην ουσία, ξεκινάει η solo καριέρα του, η οποία είναι γεμάτη νέα σχήματα, πολλές ηχογραφήσεις, αλλά και πολλή ντρόγκα. Πάρα πολλή.
Το να κάτσω να σας απαριθμήσω τις συμμετοχές του, τις συνεργασίες του αλλά και την δισκογραφία του, θα χρειαζόμουν πολύ χρόνο.
Ενδεικτικά σας λέω, πως ηχογράφησε 14 solo albums (με τελευταίο το Silver Rails - Μάρτιος 2014), 5 lives, ενώ συμμετείχε (είτε σαν session μουσικός, είτε σαν μέλος μπάντας) σε πάνω από 37 albums.
Πέθανε προχθές 25 Οκτώβρη 2014, στα 71 του, από ηπατική ανεπάρκεια, άμεση συνέπεια των χρόνιων καταχρήσεων σε ντρόγκα και αλκοόλ. Από όλα όσα είπαν γι'αυτόν οι πολύ μεγάλοι της rock, κρατάω τη φράση του (επίσης μπασίστα) Roger Waters : "ο πιο προικισμένος μπασίστας που υπήρξε ποτέ".
ΥΓ. Στο μικρό αυτό αφιέρωμα, όσοι περίμεναν τραγούδια από τους Cream, θ'απογοητευτούν.
White Broom
As You Said
Theme From An Imaginary Western
Tickets To Waterfalls
Spoonful
Rope Ladder To The Moon
He The Richmond
I Feel Free
Running Through Your Hands
Keep It Down
Golden Days
The Clearout
Weird Of Herminston
.jpg)
