π

Καλημεροβδομάδα καλά μου παιδιά.

Στο σημερινό "λα λα λα ποπ-κορν και μούβι" θέλω να σας μιλήσω για μία ταινία λίγο πιο περίεργη απ'τις άλλες.

Όλοι ξέρετε την μαθηματική σταθερά "π". Νταξ, με δεδομένη τη "λατρεία" μου για τα μαθηματικά γενικά, εγώ την ξέρω λιγότερο από τους περισσότερους. Θυμάμαι όμως, πως έχει να κάνει με τριγωνομετρία, με διάμετρο κύκλου και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά. Δεν σας λέω περισσότερα, γιατί θα μου πείτε πως το γκούγκλαρα και θα 'χετε και δίκιο.

Την ταινία π όμως (ή Pi) την έχω δει. Και μου άρεσε πολύ περισσότερο από τα μαθηματικά, παρότι είναι ολόκληρη μαθηματικά.

Είναι μια εντελώς σουρεαλιστική ταινία, η πρώτη που σκηνοθέτησε ο Darren Aronofsky (1969), ένας από τους σημαντικότερους αμερικάνους σκηνοθέτες της γενιάς του, ένας "ενοχλητικά" σουρεαλιστής σκηνοθέτης και παραγωγός.

Το χαρακτηριστικό της ταινίας, όπως και οι περισσότερες του Aronofsky, είναι ο εμμονικός πρωταγωνιστής, το πάθος του οποίου τον οδηγεί σε μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

Στο συγκεκριμένο plot, ο πρωταγωνιστής είναι εμμονικός με τα μαθηματικά, θεωρητικός των αριθμών, ο οποίος υποφέρει από παράνοια, παραισθήσεις και διαταραχή κοινωνικού άγχους. Έχει όμως ένα τεράστιο χάρισμα : μπορεί και κάνει πράξεις με τεράστια νούμερα στο μυαλό του. Θαυμάστριά του είναι ένα μικρό κορίτσι γείτονάς του, το οποίο κυκλοφορεί συνέχεια με ένα κομπιουτεράκι (αριθμομηχανή) ενώ, μέντοράς του, και ο μόνος με τον οποίο ο ήρωάς μας ανταλλάσσει κουβέντες, ένας ηλικιωμένος, πρώην καθηγητής του στα μαθηματικά.

Όλα ξεκινούν να δραματοποιούνται όταν, με την εμφάνιση στην οθόνη του ενός νούμερου με 216 αριθμούς, ο υπολογιστής του ήρωά μας παραδίδει το πνεύμα του. Επειδή, όμως, εκείνη την ώρα ο ήρωάς μας έκανε προβλέψεις χρηματιστηρίου στον υπολογιστή του, την επόμενη μέρα, ψάχνοντας στις οικονομικές εφημερίδες, ανακάλυψε πως αυτός ο αριθμός ήταν ακριβής.

Η συνέχεια επί της οθόνης, αφού, ειλικρινά, αυτή η ταινία είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιγραφτεί. Αξίζει όμως τον κόπο να ην δει κάποιος, όπως και όλες (σχεδόν) τις υπόλοιπες ταινίες του Aronofky.

Έκανε πρεμιέρα στις 10 Ιουλίου 1998 και πρωταγωνιστούν οι Sean Gulette (που συνέγγραψε το script μαζί με τον σκηνοθέτη), Mark Margolis, Ben Shenkman και Samia Shoaib

Για πρώτη του ταινία, ο Aronofky τα πήγε μια χαρά, αφού κέρδισε τρία σημαντικά κινηματογραφικά βραβεία. Δείτε την όμως, για να έχετε προσωπική άποψη.

Στα του soundtrack τώρα, υπάρχει μια ανάλογη πρεμιέρα, με τα της σκηνοθεσίας, αφού το score υπογράφει ο Clint Mansell (1963), άγγλος μουσικός και πρώην μέλος της μπάντας Pop Will Eat Itself. Και γι'αυτόν ήταν η πρώτη του απόπειρα soundtrack, αμέσως μόλις αποχώρησε από τη μπάντα. Από τότε, κι'αφού έγραψε το score και για την επόμενη (σούπερ-γουάου) ταινία του Aronofky (Requiem For A Dream - 2000), αφοσιώθηκε στα soundtracks, με μεγαλύτερη επιτυχία του το Dark Swan (2010) που, όσοι παρακολουθείτε νταλικόφωνο, το ξέρετε στα σίγουρα.

Το soundtrack περιέχει κι'άλλα τραγούδια, τα οποία, όπως και το score του Mansell, κινούνται μεταξύ της trans-electronica και του dark wave. Ξεχωρίζουν οι Massive Attack, αλλά δώστε προσοχή και στους υποδέλοιποι γιατί είναι καλοί, πράγμα που κάνει τον δίσκο να είναι καλός. Αρκετά καλός.

Pi R^ 2

Orbital - P.E.T.R.O.L.

Autechre - Kalpol Intro

Aphex Twin - Bucephalus Bouncing Ball

Roni Size - Watching Windows

Massive Attack - Angel

We Got The Gun

David Holmes - No Man's Land

Gus Gus - Anthem

Banco De Gaia - Drippy

Psilonaut - Third From The Sun

Spacetime Continuum - A Low Frequency Inversion Field