Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Super Fly


Καλημεροβδομάδα λουκουμάκια μου.

Δευτέρα του γιαραμπή σήμερις και στην σειρά μας "λα λα λα από ταινίες", θέλω να σας μιλήσω για ένα είδος ταινιών που (μάλλον) δεν σας έχω ξαναμιλήσει.
Ο λόγος για τις exploitation films ή, κατά το ελληνικότερον "ταινίες εκμετάλλευσης". Η μετάφραση είναι δικιά μου αφού, εδώ στο ελλάντα, έχουμε μια τάση να μπερδεύουμε τις exploitation ταινίες με τις b-movies. Πράγμα κατά βάση λάθος, αφού όλες οι b-movies δεν είναι exploitation, τη στιγμή που αρκετές exploitation καταλήγουν να θεωρηθούν b-movies.
Exploitation είναι μια ταινία αρκετά ως πολύ χαμηλού budget και, ως εκ τούτου, προσπαθεί να κερδίσει χρήμα εκμεταλλευόμενη ένα trend (μια μόδα) εποχής, κάτι που μπορεί να πουλήσει δηλαδή σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο, στηριζόμενη συνήθως σε χαμηλής νοητικής στάθμης κοινό. Κυριολεκτικά. Για να καταλάβετε, exploitation ταινίες στο ελλάντα θεωρούνται όλες σχεδόν οι σαχλοταινίες των '80s, με τους μηχανόβιους, τις κοπάνες, τις ντίσκο και την σχωρεμένη την Ρένα Παγκράτη.
Η συνταγή περιέχει μπόλικο sex, βία και σαχλορομάντζα. Γι'αυτό, μπόλικες από δαύτες ανεβαίνουν πολύ ψηλά στις κατατάξεις των cult movies. Δεν είναι όμως όλες cult.

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 στο αμέρικα, ένα πιασάρικο trend ήταν οι μαύροι, και δη η εγκληματικότητα στα ghetto, ιδίως οι υποθέσεις με τα ναρκωτικά. Αυτά τα θέματα απασχόλησαν μιαν υποκατηγορία exloitation ταινιών, οι οποίες ονομάστηκαν blaxploitation (black + exploitation). Μιλάμε για ταινίες που έβγαιναν με τη σέσουλα και που ανάγκασαν την NAACP (Εθνική Οργάνωση για την Πρόοδο του Μαύρου Λαού) νε επέμβει ουκ ολίγες φορές.
Μουσικά, οι blaxploitation μας ενδιαφέρουν, γιατί, για πρώτη φορά, τα soundtrack τους ήταν κάργα από soul και funk μουσικές και μάλιστα κυρίως από νέους δημιουργούς. Υπό αυτό το πρίσμα (και παραβλέποντας ή αδιαφορώντας τα scripts), οι ταινίες αυτές είναι πηγές άντλησης πολλών καλουδιών.

Το Super Fly που σήμερα σας χαρίζω, είναι μια χαρακτηριστική blaxploitation ταινία. Σκηνοθετήθηκε από τον Gordon Parks Jr και πρωταγωνιστούν οι Ron O'Neal, Sheila Frazier, Julius Harris και Charles McGregor
Βγήκε στις αίθουσες την 1η Ιουλίου του 1972 και εξιστορεί τον βίο και πολιτεία ενός μαύρου ντίλερ κοκαΐνης , ο οποίος, αφού περνάει από δεκάδες πτώματα, αποφασίσει να ξεκόψει από το ντιλεριλίκι.
Έτσι απλά, βίαια και υπερβολικά.

Σχτικά με το soundtrack, πρόκειται, στην ουσία, για το τρίτο studio album του Curtis Mayfield (1942-1996), ενός από τους πιο προικισμένους soul-funk μουσικούς στο αμέρικα. Πήρανε που λέτε τον δίσκο και τον έκαναν soundtrack. Και, το soundtrack ξεπέρασε σε πωλήσεις τρεις φορές τις εισπράξεις της ταινίας, κάτι που, αν θυμάμαι καλά, πρέπει να έχει ξαναγίνει 4 φορές στην ιστορία. Μιλάμε για σπάνιο φαινόμενο ένα πράμα.
Όσοι αγαπάτε το πλέι δατ φάνκι μιούζικ, θα γουστάρετε. Μιλάμε για "μπλακιές" των '70s σε overdose. Οι υπόλοιποι....ε, οι υπόλοιποι περιμένετε μιαν επόμενη ανάρτηση.

Little Child Runnin' Wild
Pusherman
Freddie's Dead
Junkie Chase
Give Me Your Love
Eddie You Should Know Better
No Thing On Me
Think 
Superfly