Την δικαστική ιστορία του Δημήτρη Παναγόπουλου με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, ομολογώ πως την είχε πάρει κάπου ξώφαλτσα το αυτί μου, χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες. Απ'αυτά που είχα ακούσει, ο Χατζηγιάννης είχε αντιγράψει ένα κουπλέ από το (μαγικό η αλήθεια είναι) τραγούδι του Παναγόπουλου "Αύρα" και το χρησιμοποίησε σ'ένα δικό του, με τίτλο "Κάτι Λείπει".
Αυτό που προφανώς έλειπε, ήταν η έμπνευση, αφού, τελικά, το δικαστήριο (στο οποίο είχε προσφύγει ο Παναγόπουλος για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας) καταδίκασε τον Χατζηγιάννη.
Η υπόθεση αυτή δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα 'ναι η τελευταία. Η κλοπή νότας, τόνου, ακόμα και ολόκληρου κουπλέ τραγουδιών είναι κάτι πολύ συνηθισμένο παντού. Κυρίως όταν το τραγούδι είναι επιτυχία. Αλλά και όχι.
Εμένα προσωπικά, αυτό που μ'ενδιαφέρει στην όλη υπόθεση, δεν είναι τόσο η κλοπή. Συνηθίζω να λέω, πως χάρη σε πολύ μεγάλους συνθέτες μας, 9 στους δέκα έλληνες μπορούν να σιγοψυθιρίσουν (ακόμα και με λαθάκια) πέντε-δέκα αράδες από μεγάλους ποιητές και στιχουργούς μας. Κι'αυτή είναι μία από τις τεράστιες δυνάμεις-δυνατότητες της μουσικής, σε σχέση με το πεζό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και κάνοντας μια large αντιστοιχία, έχουμε έναν εμπορικά ανώτερο (αλλά ποιοτικά τραγικά κατώτερο) συνθέτη, που κλέβει νότες, όχι για το καλό μιας έμπνευσης (πράγμα που θα ήταν οριακά θεμιτό), αλλά για να φουσκώσει παραπάνω την ήδη φουσκωμένη τσέπη του. Το ξέρω, πρόκειται για μεγάλη κουβέντα, που δεν μπορεί να γίνει με τη μορφή μονόλογου. Γι'αυτό την σταματάω εδώ.
Με αφορμή αυτήν την υπόθεση, η νταλίκα θέλει σήμερις, στα "ελληνικά του σαββατοκύριακου" να σας μιλήσει λίγο γι'αυτόν τον κύριο Δημήτρη Παναγόπουλο, έναν από τους πιο προικισμένους μουσικοποιούς της γενιάς του.
Πριν ξεκινήσω, δύο πραγματάκια. Κατ'αρχήν, ο Δημήτρης Παναγόπουλος, εκτός από εξαιρετικός μουσικός, είναι διδάκτωρ Βιοφυσικής και, σαν τέτοιος, εργάζεται σαν ερευνητής στον Τομέα Βιολογίας Κυττάρου και Βιοφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σαν τέτοιος, επίσης, έχει δημοσιεύσει αρκετές θεωρητικές και πειραματικές ργασίες σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Έτσι, για να ξέρουμε με ποιον τον συγκρίνουμε. Έπειτα, το μουσικό του ρεπερτόριο είναι ανεξάντλητο. Χειρίζεται το έντεχνο (το πραγματικό, όχι τις σάχλες) με ην ίδια μαεστρία που παίζει blues και λαϊκά.
Πρωτοεμφανίστηκε στα 1985, ερνημεύοντας το τραγούδι "Μονόλογος", μόνος του, με μια κιθάρα και μια φυσαρμόνικα, στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, όπου και πήρε την τρίτη θέση, αλλά κι'ένα σωρό πολύ καλές κριτικές.
Στα 1988 κυκλοφορεί το πρώτο studio album του (Ασταθής Ισορροπία), απ'όπου ξεχωρίζει το περί ού ο λόγος "Αύρα", ένα από τα πιο σημαντικά ελληνικά τραγούδια. Για όσους συμπαθούν τον Μάνο Χατζιδάκι, το είχε χαρακτηρίσει σαν "...το καλύτερο ελληνικό τραγούδι της δεκαετίας '80-'90..."
Από τα πρώτα του βήματα, ο Παναγόπουλος κράτησε μια σθεναρά ανεξάρτητη στάση απέναντι στις δισκογραφικές. Δεν τις γούσταρε βρε αδελφέ. Θυμάμαι τον σχωρεμένο τον Μάνο τον Ξυδούς να μιλάει με τα καλύτερα λόγια γι'αυτήν του τη στάση, αλλά και για την ποιότητα της μουσικής του.
Στα 1990, μετά το φανταριλίκι, φεύγει για το αμέρικα, όπου θα συναντήσει και θα παίξει δίπλα σε μεγάλους bluesmen, όπως οι John Hammond και Dave Van Ronk.
Στα 1993, με το δεύτερο studio album του (Εκτροπή), ο Παναγόπουλος επιβάλλει την νοστιμότατη διαφορετικότητά του. Για να 'ρθει, στα 1998, ο τρίτος του δίσκος (Been In The Blues So Long), όπου το ελληνικό κοινό ανακαλύπτει τον bluesman Παναγόπουλο, σε μια σειρά υπέροχων διασκευών blues και rock διαμαντιών, τα οποία ερμηνεύει live στο studio με την μπάντα του, τους Aura (ε ναι).
Στα 2001 κυκλοφορεί και ο τέταρτος δίσκος του (Έκδυση).
Από τότε, χόμπυ έχει γίνει η ανακάλυψη και εκ νέου ανακάλυψη της δουλειάς του ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Είπαμε όμως : ο άνθρωπος έχει κι'άλλα σοβαρά πράγματα να κάνει.
Για πρώτη φορά τον είδα ζωντανά (με τους Aura) στο συνηθισμένο τους στέκι, στο IN VIVO, το κλαμπάκι στην Χαρ. Τρικούπη. Μετά έμαθα πως είχε και την καλλιτεχνική επιμέλεια του μαγαζιού.
Αδιάφορο. Ο τύπος είναι εξαιρετικός.
Σήμερα, σ'αυτό το μικρό αφιερωματάκι, δεν θέλω να μπουρδουκλώσω όλα τα μουσικά του στυλ. Αφού κάποιοι χθεσινοί νομίζουν πως κάνουν έντεχνες rock μπαλλάντες, είπα να σας παίξω μόνο τέτοιες. Για να συγκρίνετε και ν'αποφασίσετε μόνοι σας. Κι'άλλη φορά θα σας παίξω και τα υπόλοιπα.
Πολλά είπαμε.
Καλό μας Σου και Κου
Αντιθέσεις
Έρημος
Δίλημμα
Αύρα
Ασταθής Ισορροπία
Νάρκωση
Σαν Μουσική
Στο Ψάξιμο
Περιθώριο
Ίλιγγος
Μονόλογος
.jpg)
