Καλημέρα ομορφάδες μου.
Κανονικά έπρεπε να σας κάνω να περιμένετε λιγουλάκι, αλλά άμα αγαπάει κανείς δεν θέλει να τυραννάει (συνέχεια).
Το περιμέναμε από τα 2009 (και το No Line On The Horizon). Και το περιμέναμε για να δούμε τι σόι στροφή θα μπορούσαν να κάνουν οι U2 της καρδιάς μας. Και, για την ιστορία, τα 5 χρόνια που μεσολάβησαν, είναι το μακρύτεο χρονικό διάστημα μεταξύ δύο δίσκων της μπάντας. Ένας ακόμα λόγος, δηλαδής, για να το περιμένουμε.
Απογοητευμένοι δεν είμαστε.
Το Songs Of Innocence δεν σηματοδοτεί σημαντική στροφή στο μουσικό τους ύφος. Αν εξαιρέσεις δύο τραγούδια, ο δίσκος κινείται στα περίπου γνωστά μουσικά πλαίσια των 12 προηγούμενων.
Για να είμαι και περισσότερο ειλικρινής, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Κλασσικός U2 δίσκος που, όμως, πόρρω απέχει από τους 3-4 πολύ καλούς τους. Με άλλα λόγια, War δεν είναι. Ούτε The Joshua Tree. Ούτε καν Achtung Baby.
Είναι όμως ένας τίμιος δίσκος. Επιτυχία θα έχει έτσι κι'αλλιώς (αν κρίνουμε από τα pre-orders), αφού είναι U2. Μπορούσαν όμως καλύτερα. Κι'αν κρίνω απ'αυτά που ακούω, υπάρχει καλύτερο υλικό στις πομπίνες, για ένα μελλοντικό δίσκο. Θα δούμε.
Όπως μας λένε τα μέλη τους, σ'αυτόν τον δίσκο, οι U2 αποτίουν φόρο τιμής στα νεανικά τους χρόνια στην Ιρλανδία. Γι'αυτό και συναντάμε τίτλους που έχουν να κάνουν με τον Joey Ramone (ας πούμε) ή τους Clash. Το θεωρούν επίσης σαν το "...πιο προσωπικό album που ηχογραφήσαμε ποτέ..." και άλλα τέτοια εμπορικά.
Το σίγουρο είναι, πως αν άργησαν τόσο πολύ να κυκλοφορήσουν δίσκο, είναι γιατί θέλησαν να μας κάνουν να τους πεθυμήσουμε, να μας λείψουν και να τους αποζητήσουμε. Κι'αυτό γιατί το No Line On The Horizon δεν πήγε καθόλου καλά εισπρακτικά. Φανταστείτε, πως έβγαλε ένα μόνο single (Magnificent) κι'αυτό με το ζόρι. Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες.
Όπως και να 'χει, ο δίσκος αυτός, που θα κυκλοφορήσει επίσημα στις 13 Οκτώβρη 2014, είναι event και μόνο εξ' ονόματος των δημιουργών του. Στις 9 Σεπτέμβρη κυκλοφόρησε μέσω Itunes για τους συνδρομητές, ε μοιράζεται και με τα i-phone 6.
Πάμε να τον ακούσουμε.
ΥΓ. Σε μαλακιούλες του στυλ "ψευτο-ακτιβιστής ο Bono", "πουλημένος ο ένας και πουλητάρι ο άλλος" έχω πάψει ν'απαντώ. Αν συμφωνούμε στο ότι μουσική δεν κάνει μόνο ένας πιτσιρικάς, σε μια αποθήκη στα Λιόσια, μ'ένα μικρόφωνο, ένα beatbox και δύο πλατώ mk3, τότε όλα οκ. Οι υπόλοιποι φαγωθείτε μεταξύ σας, να σας βλέπουμε και να γελάμε.
The Miracle (of Joey Ramone)
Every Breaking Wave
California (there is no end to love)
Song For Someone
Iris (hold me close)
Volcano
Raised By Wolves
Cedarwood Road
Sleep Like A Baby Tonight
This Is Where you Can Reach Me Now
The Troubles
.jpg)
