Σας έχω πει πολλές φορές, πως θεωρώ τον Δήμο Μούτση τον μεγαλύτερο έλληνα συνθέτη. Απολύτως προσωπική άποψη, αδιαπραγμάτευτη. Άλλωστε, τα γούστα και τα χρώματα δεν συζητιούνται. Συζητιούνται;
Για τα "ελληνικά του σουκού", σήμερις σας διάλεξα έναν δίσκο από τους λίγους. Του Μούτση φυσικά. Έναν δίσκο σχεδόν ξεχασμένο που, όμως, όποιος τον ακούει σήμερα, νομίζει πως γράφτηκε χθες. Έναν άτυχο, επίσης, δίσκο. Αυτά όμως θα τα πούμε παρακάτω.
Η Εργατική Συμφωνία είναι κάτι σαν soundtrack, αφού πρόκειται για μουσική και τραγούδια που έγραψε ο συνθέτης για την θεατρική παράσταση "Η Απεργία" του Γιώργου Σκούρτη, μια αξέχαστη παράσταση, που ανέβηκε στο θέατρο Λουζιτάνια, με πρωταγωνιστή τον Κώστα Μεσσάρη και, στο ρόλο του αφεντικού, τον Κωνσταντίνο Τζούμα.
Βρισκόμαστε αμέσως μετά την μεταπολίτευση και ο Μούτσης έχει ήδη αρχίσει τη μουσική στροφή του. Πράγματι, ήδη από τον Άγιο Φεβρουάριο (1971), αλλά περισσότερο με την Τετραλογία (1975), ο συνθέτης απομακρύνεται σιγά-σιγά από τα "κανταδόρικα ελαφρολαϊκά" τραγούδια των προηγουμένων ετών, αφήνει στην άκρη τα πολλά λαϊκά όργανα κι'αρχίζει ν'αναζητά έναν πιο "ηλεκτρικό" ήχο.
Από την άλλη, είμαστε δύο χρόνια μετά τη μεταπολίτευση και κυριαρχεί το πολιτικό τραγούδι. Τραγούδι στο οποίο ο Μούτσης αριστεύει.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 1976, τους στίχους (και τα πεζά μέρη) υπογράφει (φυσικά) ο Γιώργος Σκούρτης, ενώ ερμηνεύουν η Άλκηστις Πρωτοψάλτη (ανακάλυψη του Μούτση, ο οποίος την πρωτοσύστησε στο κοινό ένα χρόνο πριν, στην Τετραλογία) και ο Χαράλαμπος ο Γαργανουράκης, πασίγνωστος (πλέον) από τις συνεργασίες του με τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Για πρώτη δε φορά, ο Μούτσης δοκιμάζει και ερμηνεύει κι'αυτός.
Μέσα απ'αυτόν τον υπέροχο δίσκο, μπορούμε να μπούμε και στο κλίμα της παράστασης, αφού, εκτός απ'τα τραγούδια, υπάρχουν και εκτεταμένα στιγμιότυπά της.
Δεν ξέρω αν αυτός ο δίσκος θα "περπατούσε" εμπορικά. Για την ιστορία, δεν περπάτησε ιδιαίτερα. Δεν είμαι όμως τόσο σίγουρος, ότι φταίει αυτός καθαυτός ο δίσκος. Φταίει και η ατυχία του, αφού η κυκλοφορία του συνέπεσε με την κυκλοφορία ενός άλλου τεράστιου "πολιτικού" δίσκου, "Τα Τραγούδια Μας", του αξέχαστου Μάνου Λοΐζου (ο οποίος έσκισε χασέδες).
Αυτά τα ολίγα και καλό μας σουκού.
Εισαγωγή (αφεντικό, Κωνσταντίνος Τζούμας)
Ε, Φερνάντο
Που τα Βρήκες Τα Λεφτά
Η Γεωργία
Η Συμφωνία
Κι' Ύστερα Πάλι Λες
Ε, Ρε Κοροϊδία
Παγώνει Το Τραγούδι Μου
Παραγωγή
Ο Μωχάμετ Απ' τ' Αλγέρι
Ζώμεν Εις Δημοκρατίαν
Το Τραγούδι Του Περέντα
Σαν Οι Εργάτες Απεργήσουν
Finale
.jpg)
