Κανονικά, σας είπα καλό ΠΣΚ χθες.
Άλλες όμως οι βουλές του γιαραμπή αγάπες μου.
Επροχθές, που λέτε, έσκασε στα σοσιαλμύδια ένα βιντεάκι, από μια ισπανική εκπομπή-τάλεντσοου κλπ κλπ, μ'έναν απίστευτο πιτσιρικά που τραγούδησε flamenco.
Κι'όχι όποιο κι'όποιο flamenco. Αλλά ένα flamenco που έγινε θρύλος από έναν θρύλο.
Τον Camarón de la Isla
Τον μεγαλύτερο από τους μεγαλύτερους του flamenco. Αυτόν που αναγέννησε αυτή τη μαγική μουσική. Μία από τις μεγαλύτερες φωνές (αν όχι η μεγαλύτερη) του είδους. Και υπάρχουν πολλές και καλές, πιστέψτε με.
Για να μην σας πω πολλά, η συνάντησή του με τον τιτάνα Paco De Lucia, αλλά και τον τρισμέγιστο Tomatito, ήταν αυτή που αναγέννησε το flamenco και του ξανάδωσε την αίγλη που του αξίζει.
Γεννήθηκε στα 1950, στο San Fernando της Cadiz. Το πραγματικό του όνομα ήταν Jose Monje Cruz. Το De La Isla, που είναι το καλλιτεχνικό του, παραπέμπει κατευθείαν στη λατρεμένη του πόλη, η οποία είναι παγκόσμια γνωστή σαν "La Isla". Το Camarón του το κόλλησε ο αδελφός του πατέρα του και σημαίνει γαρίδα. Επειδής, λέει, ήταν ξανθούλης και αδυνατούλης και έμοιαζε με γαρίδα.
Άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους, από τα 8 του, για να βοηθάει την οικογένεια (όλοι τους πολύ καλοί τραγουδιστές). Στα 16 του κέρδισε το πρώτο του βραβείο και, λίγο μετά, μετακόμισε στη Μαδρίτη, όπου μπήκε στο ξακουστό Tablao Torres Bermejas. Εκεί παρέμεινε για 12 ολόκληρα χρόνια.
Εκεί γνώρισε τον Paco de Lucia, με τον οποίο ηχογράφησαν 9 δίσκους, από τα 1969 ως τα 1977. Παράλληλα γύρισαν όλον σχεδόν τον κόσμο, μαγεύοντας με τα flamenco τους. Από τα 1977, κι'επειδής ο de Lucia αφιερώθηκε στην σόλο καριέρα του, ο De La Isla έκανε νέα κολεγιά μ'έναν άλλο τεράστιο ισπανό κιθαρίστα, τον Tomatito.
Πέθανε στα 1992, στα 42 του, από καρκίνο του πνεύμονα (αλλά και ντρόγκα), στην Badalona.
Παρότι θεωρείται, το 'παμε παραπάνω, μία από τις μεγαλύτερες φωνές του flamenco, υπήρξαν πολλοί που τον αμφισβήτησαν, κυρίως γιατί εισήγαγε κάποιες μοντερνιές, όπως, το ηλεκτρικο μπάσο. Ανοησίες.
Στα 2000, το υπουργείο μουσικής της Ανδαλουσίας του απένειμε το Llave de Oro del Cante, άλλως ειπείν, το Χρυσό Κλειδί του Flamenco. Κι'όποιος βιαστεί να πει σιγά τα λάχανα, να θυμίσω πως αυτή ήταν η τέταρτη φορά που δόθηκε αυτό το κλειδί από τα 1862.
Α! και να μην το ξεχάσω : ο Camarón ήταν τσιγγάνος. Αυτό για τους βλάκες.
Cada Vez Que Nos Miramos
Jardin De Belezza
Al Padre Santo De Roma
Sin Motivos Ni Razon
Estas Ciego Pa No Ver
Caminito De Totana
Me Dieron Una Ocasion
Rosa Maria
Samara
Y Mira Que Mira Y Mira
Romance Del Amargo
Bahia De Cadiz
Volando Voy
Como El Agua
Caminando
Mar Amargo
Soy Gitano
.jpg)
