Καλημέρα ουρανοί μου και ήλιοι μου.
Δεύτερο μέρος σήμερις στο αφιέρωμά μας για τον Chick Corea.
Και πριν αρχινίσουμε, να σας είπω να με σχωράτε για την καθυστέρηση, αλλά ο χρόνος λιγοστεύει επικίνδυνα. Άσε και το άλλο που λένε, πως το καλό πράμα αργεί να γίνει, κάλιο αργά παρά ποτέ και όλα τα υπόλοιπα.
Τον είχαμε αφήσει στις αρχές των 70s, απ'όπου και ξεκινάει η σημαντικότερη περίοδος στη μουσική ιστορία του, αυτή της jazz fusion.
Πράγματι, στα 1971 φκιάνει τους περίφημους Return To Forever (με Folra Purim, Airto Moreira, Joe Farrell και Stanley Clarke στο αρχικό lineup) και ξεκινάει το ταξίδι της fusion με latin και jazz στοιχεία, που θα αποτελέσουν (εφεξής) την υπογραφή του Corea.
Οι Return To Forever έμειναν ενεργοί μέχρι τα 1977, διαλύθηκαν, ξαναμαζώχτηκαν για λίγο στα 1983, ξαναδιάλυσαν και, τέλος, εμφανίστηκαν πάλι στα 2010. Από το lineup τους, το οποίο άλλαξε καμιά 20ριά φορές, πέρασαν μεγάλοι και τρανοί, όπως ο Al Di Meola, ο John Thomas, ο Bill Connors και διάφορος άλλος εκλεκτός κόσμος.
Παράλληλα όμως με τη μπάντα, ο Corea πειραματίζεται και με διάφορα άλλα σχήματα, αλλά και με σόλο καλλιτέχνες. Διάσημα έχουν μείνει τα ντουέτα του με τους Gary Barton και Friedrich Gulda.
Οι δε συναυλίες, διαδέχονται η μία την άλλη, με διάφορα σχήματα και σε διάφορα μέρη σ'όλο τον κόσμο.
Η fusion του Corea δημιούργησε σχολή στην jazz μουσική. Τουλάχιστον στη μοντέρνα. Η δισκογραφία του, δική του ή με άλλους, είναι από τις μεγαλύτερες που υπάρχουν στην jazz μουσική. Και όχι μόνο σε νούμερα, αλλά και σε στυλ. Να φανταστείτε, εγώ σταμάτησα να μετράω στα 160 albums. Studio και live.
Τα τελευταία χρόνια, δηλαδή από τα 90s και δώθε, ο Corea, συνεχίζοντας ακάθεκτος, δοκιμάζει νέες διαδρομές στην jazz, ιδιαίτερα ηλεκτρικές αλλά, παράλληλα, επιστρέφει συχνά-πυκνά και στην παραδοσιακή, σχηματίζοντας τριμελείς ή τετραμελείς μπάντες και γυρίζοντας τον κόσμο.
Αστείρευτο ταλέντο λέμε.
El Bozo (parts I, II, III)
Spanish Fantasy (parts I, II, III, IV)
The One Step
Waltz For Dave
The Golden Dawn
.jpg)
