Μια σύντομη επιστροφή στα ελληνικά του σαββατοκύριακου σερπαντίνες μου.
Ο Λευτέρης ο Πανταζής είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση στην ελληνική καψουροσκηνή.
Και λέω ιδιάζουσα γιατί, ενώ στα ξεκινήματά του δόθηκε (αγνά) σ'αυτό που λέμε "καψούρα να φύγουμε", λίγα χρόνια μετά το γάμησε κι'έσκασε (που λένε στο Καίμπριτζ).
Σήμερις δεν θα πούμε την ιστορία του. Ούτε αύριο. Ούτε ποτέ.
Σήμερις θα μιλήσουμε για αναμνήσεις. Που αφορούν κυρίως αυτούς που, εκεί στις αρχές-αρχές των 80s, ήταν σε ηλικία εύφορη για την ευδοκίμηση των πρώτων καψούρων.
Γι'αυτούς λοιπόν, αυτός εδώ ο δίσκος ήταν ευαγγέλιο. Άσχετα με τις μουσικές που άκουγαν. Άσχετα με τη ζωή που ζούσαν.
Ξέρετε, η καψούρα έχει "εθνικό" χρώμα. Εμένα αυτή είναι η άποψή μου. Τουλάχιστον έτσι το βίωσα τότε, στα 16-17 μου. Θέλω να πω, πως απλά δεν μπορούσα να βιώσω καψούρα με Stones και Dylan.
Κι'ας έχουν γράψει (αυτοί και άλλοι πολλοί) άπειρα (και μαγικά) καψουροτράγουδα.
Τέλος, όσο και να πεις, το καλύτερο λίπασμα μιας καψούρας έλληνα θα ήταν ένα "Πως να σου το πω, είσαι ολόκληρος ο κόσμος. Είσαι εσύ αναπνοή μου, είσαι πάθος μου", παρά ένα "The whole world is you". Δεν θα ήταν;
Το Αγαπιόμαστε είναι ο πρώτος (στην ουσία) δίσκος του Πανταζή. Είχε προηγηθεί (στα 1979) ένας περίεργος με τίτλο Μεγάλες Επιτυχίες, αλλά, όταν μιλάμε για επίσημη δισκογραφία, τούτος δω είναι ο πρώτος. Κι'ο καλύτερος. Μετά ήρθε η κλασσική ελληνική "μπουζουκοεπιτυχία".
Κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη του 1980 σε στίχους κυρίως της Βάσως της Ζαΐμη και σε μουσική της Κατερίνας Κόρου.
Για όσους
Αγαπιόμαστε
Παράνομος Δεσμός
Μια Εμπειρία Ακόμη
Έλα Μια Νύχτα
Τι Είχαμε Τι Χάσαμε
Μου Τα Δίνεις Και Τα Παίρνεις Πίσω
Πότε Μέλι Πότε Πίκρα
Θα Πάψω Να Σε Συγχωρώ
Επεισόδιο Είσαι
Απόψε Ανοίγουν Δυο Δρόμοι
Έλα Ξανά
Σήκω Πάνω Και Προχώρα
.jpg)
