Είναι η ευρωζώνη ηλίθιε (μέρος δεύτερον)

(συνέχεια από το προηγούμενο)

....Για του κακούς πλούσιους ευρωπαίους είχαν πλέον γίνει φανερά δύο πράγματα : το ένα ήταν πως το καταλληλότερο εργαλείο για την όποια νεοφιλελεύθερη πολιτική ήταν το κοινό νόμισμα και το άλλο, πως το κοινό νόμισμα θα ήταν μια πολύ δύακολη υπόθεση.
Μην ξεχνάμε άλλωστε, πως έχουμε πλέον μπει στην μεταπολεμική boom εποχή, πράγμα που σε απλά ελληνικά σημαίνει πως η ευφορία έχει περάσει, η πετρελαϊκή κρίση ξεπεράστηκε χωρίς νέο άγριο και κακό παγκόσμιο πόλεμο και, τέλος, πως πρέπει ν'αναζητήσουμε άλλο τρόπο να εκτονώσουμε την οργή των πολλών φτωχών.
Και τότε είναι που αρχίζει να υφαίνεται (έντεχνα) ο ιστός της ευρωζώνης. Σιγά-σιγά και με μαεστρία. Όπου μαεστρία βλέπε το "πολιτικό" προπέτασμα καπνού. Στόχος, για μια ακόμα φορά, το συναίσθημα : "πολιτική ένωση" που θα υπερέχει της οικονομικής-νομισματικής ένωσης, για να τσιμπήσουν οι ευκολοσυγκίνητοι πολλοί φτωχοί. Πραγματικός στόχος όμως, να μπουν σε ράγες τα απόλυτα νεοφιλελεύθερα εργαλεία, με την πείρα των προηγούμενων λαθών και με ακόμα πιο σκληρά ζητούμενα.
Στα 1986 υπογράφεται η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη που, σαν κείμενο πείθει πάρα πολλούς πως πρόκειται για την πρώτη πραγματική προσπάθεια "πολιτικής ένωσης". Βοήθησε, βέβαια, σ'αυτό και η τεράστια διαφήμιση. Και το κόλπο πιάνει. Τα ψαράκια τσιμπάνε το δόλωμα μιας πρόσκαιρης ευημερίας, ενώ τα επιτελεία των κακών πλουσίων ετοιμάζουν (υπόγεια) αυτό που νομίζουν πως θα 'ναι το απόλυτο υπερόπλο.
Μιά μικρή λεπτομέρεια : οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της ΕΕΠ, εκτός από τους πολιτικούς, ήταν οι 18 μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες που, με μπροστάρη την Volvo, εκείνη την εποχή έκαναν τζίρο πάνω από 600 δισεκατομύρια αγγλικές λίρες. Δεν το ξέρατε; Κρίμα...
Μάθετέ το λοιπόν. Μάθετε επίσης, ότι αυτές οι πολυεθνικές βρίσκονται πίσω από Στρογγυλό Ευρωπαϊκό Τραπέζι των Βιομηχανιών που, στα 1983 επεξεργάστηκε σχέδιο, το οποίο, ως δια μαγείας έμοιαζε με την ΕΕΠ σα δίδυμο αδελφάκι.

Αλλά δεν σταμάτησαν σε στρογγυλά τραπέζια και άλλα τέτοια έπιλα. Το συνέχισαν και πιο κάτω. Πού πιο κάτω; Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω μερικά συντρόφια (ας πρόσεχαν όμως κι ας διάβαζαν λίγο παραπάνω), αλλά το πιο κάτω δεν είναι άλλο από την Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ναι, ναι. Καλά το διαβάσατε. Όποιος συνεχίζει ακόμα να πιστεύει, πως το Μάαστριχτ ήταν σκέτη πολιτική απόφαση, καλά θα κάνει να σταματήσει να διαβάζει "οικονομολόγους" και ν'αναζητήσει επίσημα κείμενα και πρακτικά μπας και καταλάβει τίποτις.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ (1991) δεν άλλαξε απλά το όνομα από ΕΟΚ σε ΕΕ. Μακάρι να 'ταν μόνο αυτό. Πρόκειται για το νεκροθάφτη οποιασδήποτε ελπίδας για μια Ευρώπη των λαών, της εργατικής τάξης, των πολλών φτωχών. Πρόκειται για την αντεπίθεση του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου μ'ένα διπλό στόχο : αφενός να ανακτήσει (εις βάρος των πολλών φτωχών) όσα έχασε από τις συνεχείς κρίσεις των '70s και αφετέρου να εγκαταστήσει μόνιμα και αποτελεσματικά εργαλεία για την νεο-φιλελεύθερη πολιτική του.

Και γεννήθηκε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Που σκοπό είχε να διαφεντεύει το κοινό νόμισμα (ευρώ). Και ξεκίνησε η ευρωζώνη. Επαναλαμβάνω : αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων των 18 μεγαλύτερων πολυεθνικών και μερικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Έχει τη σημασία του. Θα το δούμε παρακάτω.
Στην αρχή, για τα μάτια του κόσμου, δεν μπορείς να γίνεις μέλος αυτής της υπέροχα δυνατής οικογένειας αν δεν πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις : χρέος επί του ΑΕΠ, δημοσιονομικές ποσοστώσεις και άλλα τέτοια κουραστικά, που δεν χρειάζονται στο παραμύθι μας. Και πως τις πετυχαίνουμε αυτές τις προϋποθέσεις; Κόβοντας μονέδα; Όχι βέβαια. Με πολύ πιο απλό τρόπο : εφαρμόζοντας (στους πολλούς φτωχούς) σκληρά προγράμματα λιτότητας.
 Γρήγορα όμως αυτά ξεπεράστηκαν, αφού η ευρωζώνη θέλει συνέχεια φρέσκο αίμα και σάρκα. Έτσι, κλείνουμε τα μάτια σε διάφορους βλαχο-εξυπνακισμούς (στυλ Σημίτη) και δεχόμαστε νέα μέλη κάργα. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο : όσο περισσότεροι φτωχοί, τόσο περισσότερα κεφάλαια προς διαχείριση.
Και ποιός παρακαλώ κάνει τη διαχείριση; Μα....ο σημαντικότερος αιμοδότης της ΕΚΤ. Και ποιός είναι ο σημαντικότερος αιμοδότης της ΕΚΤ; Μα οι πλουσιότερες Εθνικές Τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης και οι μεγάλες πολυεθνικές. Καταλάβατε ή να σας ζωγραφίσω μια γερμανική σημαία;
Τι άλλο να πούμε μετά απ'αυτά;
Θέλετε να μιλήσουμε για μηχανισμούς στήριξης; Για EFSF και για PSI; Για τα ευρωπαϊκά ομόλογα; Ποιός ο λόγος; Για να σας μπλέξω, όπως ακριβώς σας μπλέκουν κάποιοι "οικονομολόγοι", που έχουν ξεπουλήσει πτυχία και σπουδές στην προσπάθειά τους να μας πείσουν για τα καλά της ευρωζώνης;
Μα τα βλέπουμε, μάλλον τα νοιώθουμε στο πετσί μας.
Θέτε να σας πω και για τη συνθήκη του Άμστερνταμ; Άντε να σας πω και γι'αυτήν, αν και τα εκατομύρια διαδηλωτών σ'όλη την Ευρώπη εναντίον της μίλησαν από μόνα τους.
Τι έγινε στο Άμστερνταμ στα 1997; Έγινε αυτό που σας περιέγραψα σ'όλο αυτό το παραμυθάκι : Έχοντας εξασφαλίσει την απόλυτη οικονομική υποτέλεια των ευρωπαίων, έχοντας βάλει σε ράγες το απόλυτο νεο-φιλελεύθερο εργαλείο του, το πολυεθνικό κατεστημένο κεφάλαιο αποφάσισε να παίξει το χαρτί της "ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης", του πολιτικού προπετάσματος καπνού δηλαδής, σε μεγάλη κλίμακα. Και να η ελεύθερη μετακίνηση εντός Σέγκεν, και να οι τελωνειακές ελευθερίες, και να η ελεύθερη πρόσβαση (μη χέσω) στις κοινωνικές υπηρεσίες, και να οι πολιτικές(;) υγείας και να και να...
Και βγήκαν οι ηλίθιοι στους δρόμους κραδαίνοντας τα ευρωπαϊκά σύμβολα. Έχοντας δει το τυράκι αλλά χάνοντας τη φάκα. Ποιά ήταν η φάκα; Όποιος έχει διαβάσει τη Συνθήκη του Άμστερνταμ και, κυρίως, όποιος θέλει να πει την αλήθεια στον κόσμο, σίγουρα θα είδε εκείνο το "παράρτημα" που μιλάει για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας έναντι των εθνικών νόμων. Που, με άλλα λόγια, σημαίνει κάτι απλούστατο : κρατήστε εσείς τις υποσχέσεις (άλλωστε αφορούν μόνον αυτούς που τις πιστεύουν, όχι αυτούς που τις κάνουν) και ξεχάστε πως σε περίπτωση ανάγκης (σας θυμίζει κάτι;) εμείς θ'αποφασίσουμε για σας.
Θέτε ένα παράδειγμα; Μόλις η κυπριακή βουλή είπε όχι, στις 19 τούτου του Μάρτη, στο κούρεμα των καταθέσεων των κυπριακών τραπεζών, φωνάξαμε τον πρόεδρο στο eurogroup και του ξηγήσαμε το όνειρο. Και είχαμε εφαρμογή όλων των παραπάνω συνθηκών σε μία μόνη φράση του υπουργού οικονομικών της ευρωζώνης : "τα μέτρα που αποφασίστηκαν δεν χρειάζονται την έγκριση του κυπριακού κοινοβουλίου" (Σόϊμπλε).
Και γιατί να χρειάζονται άλλωστε; .....

ΥΓ. Όποιος βιαστεί να με πει αντι-ευρωπαϊστή, μαγκιά του αλλά κάνει λάθος. Είμαι ίσως πολύ πιο ευρωπαϊστής απ'όλους αυτούς. Αλλά δεν είμαι μαλάκας. Ούτε κομμουνιστής. Αν μερικά απ'όσα διαβάσατε στο παραμυθάκι συνάδουν με κομμουνιστικές θέσεις ή απόψεις, δεν φταίω εγώ. Λένε κι'αυτοί μερικές αλήθειες. Όχι όλες, αλλά μερικές.

Στο επόμενο, μερικές σκέψεις...