Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Τα καράβια μου καίω


Το έτος που διανύουμε, αγαπητοί φίλες και φίλοι, εκτός από δίσεκτο, είναι και επετειακόν για τον Νίκο Πορτοκάλογλου.
Πράγματι, φέτος ο Πορτοκάλογλου κλείνει 30 χρόνια στη μουσική, αφού ο πρώτος του δίσκος (μαζί με τους ΦΑΤΜΕ, αλλά με δικά του τραγούδια) κυκλοφόρησε στις αρχές του 1982 (ΦΑΤΜΕ).
Αυτό βέβαια μάλλον το ξέρετε, αφού οι εορταστικές εκδηλώσεις ανά την Επικράτεια έχουν αρχίσει απ'τον Γενάρη και διαρκούν μέχρι σήμερα, με τελευταία τη συναυλία του προχθές στο Γκάζι.

Πριν ξεκινήσουμε, να διευκρυνίσω ένα πραγματάκι : ενώ οι ΦΑΤΜΕ μου ήταν (και μου είναι) εξαιρετικά συμπαθείς, κυρίως γιατί απολάμβανα αυτό το περίεργο ανακάτεμα ηλεκτρονικού-λαϊκού ήχου και τους τίμιους στίχοι, ο Πορτοκάλογλου δεν μου έκανε ποτέ κλικ. Εκτός από μερικές του εκλάμψεις, που ακούω και ξανακούω, δεν με συναρπάζει. Ίσως ήταν λάθος που διάλυσαν τους ΦΑΤΜΕ στα 1989, τι να πω;

Το λοιπόν και που λέτε, ο Πορτοκάλογλου γεννήθηκε στον Βόλο στα 1957 και, 4 χρόνια αργότερα, μετακομίζει με την οικογένειά του στην Αθήνα. Άρα λογίζεται Αθηναίος, όπως και να 'χει.
Από πιτσιρικάς γρατζουνάει κιθάρα και, στα 16 του (1973) φκιάνει και μια μπάντα με συμμαθητές.
Στα 1980, κι'ενώ έχει ήδη γράψει μπόλικα τραγούδια, μαζί με τρεις άλλους συμμαθητές (Οδυσσέας Τσάκαλος στα ντραμς, Μιχάλης Μουστάκης στα πλήκτρα και Δημήτρης Καλατζής στο μπάσο) φκιάνει τους ΦΑΤΜΕ. Το όνομα προυπήρχε από ένα μουσικοθεατρικό σχήμα, το οποίο είχε φτιαχτεί στα 1979 στη Νέα Σμύρνη (Χάρης Καβαλλιεράτος, Γιάννης Κερκύρας, Νίκος Μηλιώνης και Ιωάννα Τσακάλου μερικά από τα υπόλοιπα μέλη) και συνδύαζε μουσική και θεατρικά δρώμενα σε διάφορα καφωδεία. Να συμπληρώσω, πως απ'αυτό το σχήμα, εκτός των ΦΑΤΜΕ, γεννήθηκαν και οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω.
Όπως είπαμε πιο πάνω, ο πρώτος τους ομώνυμος δίσκος κυκλοφόρησε στα 1982 (εξ'ού και η επέτειος, ε;), ενώ, μέχρι τα 1989, οπότε και διαλύθηκαν, πρόλαβαν να μας χαρίσουν 6 δίσκους, μερικοί από τους οποίους εξαιρετικοί.

Η σόλο καριέρα του Πορτοκάλογλου ξεκινάει με τον δίσκο Φωνές, που κυκλοφόρησε στα 1990. Από τότε, έχει ηχογραφήσει 19 δίσκους, έχει συνεργαστεί με πολλούς μεγάλους ερμηνευτές, έχει γράψει μουσικές για ταινίες, ενώ, στα 2011, κυκλοφόρησε και βιβλίο (Λόγια και Ακόρντα).
Πλούσια, αναμφισβήτητα, καριέρα. Πάνω απ'όλα όμως τίμια καριέρα και, κυρίως, χαμηλού προφίλ, πράγμα που του αναγνωρίζεται από σχεδόν όλους.
Άλλο τι δεν έχω να προσθέσω και γράμματα γνωρίζω.

Ίσως ένα τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό : όπως αναγνωρίζει και ο ίδιος, η καριέρα του δεν θα ήταν αυτή που είναι, αν δεν είχε την τύχη (και την τιμή λέω εγώ) να πέσει (από πιτσιρικάς) πάνω σ'έναν θρύλο, έναν αδικοχαμένο Κύριο της ελληνικής μουσικής. Τον αείμνηστο Τάσο Φαληρέα (1940-2000), μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής μουσικής. Γι'αυτούς που ξέρουν, θυμίζω το Pop 11, το Dolce, και την Chocolatiere της Σκουφά. Για τους υπόλοιποι, υπόσχομαι μία ανάρτηση (χωρίς μουσική) γι'αυτόν τον λατρεμένο.

Κι'αφού σας καλημερίσω, να σας πω, ότι η επιλογή των τραγουδιών είναι αυστηρά προσωπική.


Brazilero (instrumental)
Θάλασσά Μου Σκοτεινή
Που Ήσουνα Φως Μου
Τι Λείπει
Άντε Καρδιά Μου
Παιχνίδια Με Τον Διάβολο
Το Ποτάμι
Δεν Μας Συγχωρώ
Κλείσε Τα Μάτια Σου
Τα Καράβια Μου Καίω
Όλα Είναι Εδώ
Να Με Προσέχεις (live)