Καλημέρα ζουμπούλια μου.
Εκλογές σήμερις λοιπόν. Εκλογές ελπίδας για κάποιους, συμφοράς για κάποιους άλλους, χαρμολύπης για τρίτους και πάει λέγοντας.
Εκλογές πάντως και εύχομαι ο καθένας από σας να το ζυγίσει καλά το κουκί του πριν το ρίξει στην κάλπη.
Δεν είμαι ο καλύτερος να σας συμβουλεύσει, μιας και θα ψηφίσω κάτι που σε άλλες συνθήκες δεν θα ψήφιζα. Γι'αυτό, αν αυτό που θα ψηφίσω σχηματίσει κυβέρνηση, δεν θα είμαι ο καλύτερος ψηφοφόρος του, αλλ'ούτε και θα ήθελαν να έχουν πολλούς ψηφοφόρους σαν και μένα.
Δεν τους εμπιστεύομαι, αλλά θα τους ψηφίσω και το κρίμα στο λαιμό μου.
Αυτά και ραντεβού στους δρόμους.
Και για να αλαφρύνουμε λίγο την κατάσταση, σήμερα θέλω να σας μιλήσω για ένα όμορφο τραγουδάκι απ'τα παλιά.
Προσωπικά το πρωτάκουσα εκεί στα 1979 όταν πήρα στα χέρια μου το Road To Ruin των Ramones. Εκείνη την εποχή, βουτηγμένος μέσα στο punk, μου 'κανε φοβερή εντύπωση που η αγαπημένη μπάντα έπαιξε και μία περίεργη μπαλάντα ανάμεσα στα τόσα άγριά τους. Περισσότερη εντύπωση όμως μου 'κανε το γεγονός πως το τραγουδάκι δεν ήταν δικό τους.
Μιλάω για το Needles And Pins (ή βελόνες και καρφίτσες αν προτιμάτε).
Γράφτηκε στα 1962 από τους Jack Nitzsche και Sonny Bono μ'έναν απλό τρόπο : ο πρώτος γρατζούναγε την κιθάρα του και ο δεύτερος έγραφε τους στίχους πάνω στη μελωδία που άκουγε. Ωραία πράματα δηλαδής.
Η πρώτη ηχογράφηση είναι το δισκάκι που βλέπετε στην φωτογραφία. Οι συνθέτες το έδωσαν στην Jackie DeShannon, η οποία και το κυκλοφόρησε σε 45άρι στις 11 Απρίλη του 1963. Στο Αμέρικα δεν τα πήγε πολύ καλά, αλλά χτύπησε κορφή στο CHUM Chart του Καναδά και άρχισε να ενδιαφέρει κόσμο.
Και οι πρώτοι που συγκινήθηκαν ήταν αυτοί που το έκαναν επιτυχία. Κι'αυτοί δεν είναι άλλοι από τους The Searchers, ένα από τα καμάρια του Liverpool, οι οποίοι άκουσαν το τραγουδάκι σ'ένα παμπ του Αμβούργου και αποφάσισαν να το ηχογραφήσουν σαν το επόμενο single τους.
Το 45άρι κυκλοφόρησε στις 7 Γενάρη του 1964 και έπιασε κορφή σε Αγγλία, Ιρλανδία και Ν. Αφρική, ενώ σκαρφάλωσε μέχρι και το #13 του αμερικάνικου 100 Billboard Single Charts.
Την επόμενη χρονιά πήρε σειρά ο γιος του μπαμπά του, ο Gary Lewis (γιος του Jerry λέμε) και οι Playboys του, που, χωρίς να το κυκλοφορήσουν σε single, το διασκεύασαν και το συμπεριέλαβαν στο πρώτο studio album τους Diamond Ring που κυκλοφόρησε τον Μάρτη του 1965.
Κι'αφού προσπεράσουμε μερικές όχι και τόσο ενδιαφέρουσες διασκευές, φτάνουμε σ'αυτά που σας έλεγα παραπάνω, στα 1978 και στους Ramones, οι οποίοι το διασκευάζουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο και το συμπεριλαμβάνουν στο Road To Ruin (Σεπτέμβρης 1978), έναν από τους δίσκους-ευαγγέλια της punk μουσικής.
Και θα τελειώσουμε με κάτι γουάου.
Ο Tom Petty και οι Heartbreakers του κυκλοφόρησαν το πρώτο live album τους στα 1985 (Pack Up The Plantation : Live!). Μέσα σ'αυτό τον άπαιχτο δίσκο που λέτε, και ηχογραφημένο στο Forum του Los Angeles, υπάρχει το τραγούδι μας. Κι'αν από μόνος του ο Tom ο Petty είναι γουάου, φανταστείτε πόσο περισσότερο γουάου γίνεται το πράμα, αν σας πω πως η θεά που τραγουδάει μαζί του δεν είναι άλλη από την λατρεμένη Stevie Nicks των Fleetwood Mac.
Σας έφτιαξα;
Πάτε να ψηφίσετε τώρα.
.jpg)
